Τις αγωνίες, τους πόνους και τα συναισθήματα που εξέφρασε διαχρονικά το ρεμπέτικο τραγούδι αναζήτησε το MEGA STORIES.
«Νομίζω ότι πέρα από τη θεματολογία, είναι η αγάπη για τη ζωή, γιατί έχει μέσα το αληθινό, το πηγαίο, το ανέμελο και μια ειλικρίνεια και μια απουσία σπουδαιοφάνειας στη καλλιτεχνική έκφραση, αλλά και όλο αυτό το αφτιασίδωτο» σημείωσε ο συνθέτης και μουσικός Φώτης Σιώτας, μιλώντας στο MEGA STORIES, ενώ ο Μπάμπης Τσέρτος υπογράμμισε ότι «το σημαντικότερο πράγμα εκείνης της περιόδου είναι η ανυποκρισία, το ρεμπέτικο δεν είναι καθόλου υποκριτικό».
«Αυτό που ήθελε να σου πει, το έλεγε στα ίσια. Όμως από το ’37, από το Μεταξά και μετά άλλαξαν τα πράγματα» συμπλήρωσε ο γνωστός μουσικός και τραγουδιστής.
«Ο στίχος του ρεμπέτικου είχε να κάνει με την τότε κατάσταση, διαφοροποιείτο από γενιά σε γενιά» τόνισε ο μουσικοσυνθέτης και δάσκαλος μπουζουκιού Θανάσης Πολυκανδριώτης, προσθέτοντας: «Περάσαμε από κατοχή, εμφυλίους και το ρεμπέτικο ήταν εκεί. Θέριευε. Του έδινε ζωή αυτό, ήταν το φαγητό του, η κάθε πίκρα και στεναχώρια της εποχής ήταν το φαγητό του ρεμπέτη».
«Κάθε φορά ήταν άλλο το μήνυμα που έδινε. Άλλο μήνυμα έδινε στα πρώτα χρόνια στα λιμάνια, άλλο ρόλο έπαιξε για τους μετανάστες που πήγαν στην Αμερική, ενώ μετά τον πόλεμο είναι άλλα τα στοιχεία που θέλει να δείξει» ανέφερε ο Δημήτρης Μυστακίδης.
Όπως τόνισε μιλώντας στο MEGA STORIES και τη Δώρα Αναγνωστοπούλου, ο Δομένικος Βαμβακάρης, μουσικός, ποιητής και γιος του Μάρκου Βαμβακάρη, «ότι σήμαινε το μπλουζ για τους αφροαμερικάνους, κάτι αντίστοιχο συνέβαινε με το ρεμπέτικο στην Ελλάδα».
«Καταγράφει βιώματα των ανθρώπων που κατήγγειλαν τα στραβά της κοινωνίας και τους κυνηγούσαν και τους είχαν βάλει στο περιθώριο» κατέληξε.
