Δημήτρης Μυστακίδης: Το ρεμπέτικο είναι ο συνδυασμός Ανατολής και Δύσης

«Είναι ένας συνδυασμός, καταπληκτικός για μένα, Ανατολής και Δύσης, δηλαδή δείχνει κανονικά πόσο σταυροδρόμι είμαστε σαν χώρα» τόνισε ο μουσικός και ΕΔΙΠ της Σχολής Μουσικών Σπουδών Παν/μίου Ιωαννίνων, Δημήτρης Μυστακίδης.

«Έχει πάρει ένα ολόκληρο σύστημα μελωδικό από την Ανατολή και ένα αρμονικό σύστημα, οι συγχορδίες που λέμε, από τη Δύση και τα πάντρεψε με ένα μαγικό τρόπο, που δείχνει και τη σοφία των λαϊκών μουσικών αυτό το πράγμα, πόσο όμορφα ένωσαν τις δύο μουσικές και δημιούργησαν ένα καινούριο πράγμα» πρόσθεσε.

«Αν κοιτάξεις το κοινωνικό πλαίσιο θα δεις ότι αυτοί οι άνθρωποι, ξαφνικά βρέθηκαν σε αστικά κέντρα, από αγροτική κοινωνία μεταλλάχθηκε σε βιομηχανική και ο μόνος τρόπος για να ανταπεξέλθουν στις δυσκολίες της ζωής ήταν οι ομάδες και ενδεχομένως η χρήση του χασίς. Παίρναν κουράγιο μέσα από αυτό το πράγμα και ξεχνιόντουσαν για λίγο από τις δυσκολίες που είχαν. Το ρεμπέτικο δεν προσδιορίζεται από αυτό. Το ρεμπέτικο απλώς υπήρχε και εκεί, δεν ήταν μόνο εκεί» ανέφερε για την ιστορία του ρεμπέτικου ο Δημήτρης Μυστακίδης.

Για την πρώτη του συνάντηση με το ρεμπέτικο, ο γνωστός μουσικός σημείωσε πως «αυτή η μουσική ακουγόταν στο σπίτι, είναι δηλαδή παιδικό μου βίωμα. Η μάνα μου ήταν από τις παλιές νοικοκυρές που δεν δούλευαν, ήταν σπίτι και τραγουδούσε συνέχεια Μαρίκα Νίνου και Πρόδρομο Τσαουσάκη».

«Στην 6η δημοτικού όταν ήμουν, ένα θείος μου έφερε δώρο μια κιθάρα, την οποία εγώ δεν ήξερα πως χρησιμοποιείται αυτό το όργανο. Την κοπανούσα με κουτάλια, γιατί έβλεπα σαντούρια στην τηλεόραση και έλεγα κάπως έτσι θα παίζεται, αλλά ταυτόχρονα παίζεται και το “Μινόρε της Αυγής” στην τηλεόραση. Ο πατέρας μου έπαιρνε τους δίσκους και έβγαλα όλα τα τραγούδια από το διπλό δίσκο, αυτοδίδακτος. Μετά το στρατό πήγα με μια κιθάρα στο ωδείο και πήραν τα πράγματα τη σειρά τους, αλλά δούλευα επαγγελματικά πριν πάω στο ωδείο» υποστήριξε για την ενασχόλησή του με το συγκεκριμένο είδος μουσικής.