Το ρεμπέτικο είναι οι μύθοι του. Μύθοι σαν τον Μπαγιαντέρα (σ.σ. Δημήτρης Γκόγκος, ρεμπέτης ερμηνευτής, οργανοπαίκτης και συνθέτης), τον Μπάτη, τον Παγιουμτζή, τον Βαμβακάρη.
Μια από τις πιο μυθικές του στιγμές όμως, την οφείλει στον Μάνο Χατζιδάκι και στη διάλεξη που έδωσε ο 24χρονος τότε Μάνος στο Θέατρο Τέχνης για να απενοχοποιήσει το ρεμπέτικο στα μάτια της αστικής Αθήνας και να το εντάξει στο μεγάλο ποτάμι της λαϊκής παράδοσης.
«Ήταν η κίνηση που το έφερε ξανά στις νέες γενιές. Η υπεραξία αυτού του τραγουδιού οφείλεται στον Χατζιδάκι», λέει ο Φώτης Σιώτας, συνθέτης – μουσικός, για την ομιλία του σπουδαίου Μάνου.
«Απενοχοποίησε ένα πολύ δραστήριο κομμάτι της κοινωνίας, που είναι το κομμάτι της Αριστεράς. Υπήρχε μία τάση να κατηγορείται το ρεμπέτικο ότι αποσπά την εργατική τάξη από τον σκοπό της», λέει από την πλευρά του ο Δημήτρης Μυστακίδης, μουσικός.
«Αν το αναλύσει κανείς με τα στοιχεία που έχουμε τώρα δεν είναι τόσο σπουδαίο, όσο σπουδαίο είναι ότι επισημαίνει ότι το ρεμπέτικο είναι κάτι πολύ ενδιαφέρον», θα πει ο Παναγιώτης Κουνάδης, μελετητής των τραγουδιών των Ελλήνων.
«Αρχίζει να αλλάζει η νοοτροπία για το ρεμπέτικο», τονίζει ο Μπάμπης Τσέρτος, μουσικός, σημειώνοντας ότι το ρεμπέτικο επηρέασε σε μέγιστο βαθμό το σύγχρονο έντεχνο λαϊκό τραγούδι.
