Τα μέλη του συγκροτήματος «Ραστ Χιτζάζ» μίλησαν στην εκπομπή MEGA STORIES για την αγάπη τους για τα ρεμπέτικα και τον τρόπο που αντιμετωπίζουν οι ίδιοι αυτό το είδος μουσικής.
«Παίζουμε ρεμπέτικο από το 1996. Αγαπάμε ένα είδος μουσικής και ταυτοχρόνως προσπαθούμε να το ξαναζούμε κάθε φορά με κάποιον τρόπο κάθε φορά από την αρχή με τις συναντήσεις μας» σημείωσε ο ηθοποιός, σκηνοθέτης και μουσικός του συγκροτήματος «Ραστ Χιτζάζ» Γιάννος Περλέγκας.
«Τα παιδιά πολύ πρόσφατα με συμπεριέλαβαν στην ομάδα τους, εδώ και 1,5 χρόνο και είμαι πανευτυχής. Από τότε που μπήκα και πρακτικά σε αυτό και μαθαίνω καινούρια τραγούδια, βλέπω ότι υπάρχει πολύ βαθιά τρυφερότητα μέσα σ’ αυτό τον πόνο και τόση ευαισθησία που είναι σαν να φάρμακο, ακόμα και αν λέγονται τα πιο σκληρά πράγματα» πρόσθεσε η Ηρώ Μπέζου, ηθοποιός και τραγουδίστρια των «Ραστ Χιτζάζ».
«Εγώ δεν μπορώ να προσδιορίσω τι ήταν αυτό που με έκανε –ας πούμε- να μπλέξω. Το σίγουρο είναι ότι τώρα έχει γίνει τρόπος ζωής και δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου ούτε χωρίς να ακούω ρεμπέτικα, ούτε χωρίς να παίζω ρεμπέτικα, πόσο μάλλον με τους φίλους μου» συμπλήρωσε ο μουσικολόγος και μουσικός των «Ραστ Χιτζάζ», Μπάμπης Παπαδημητρίου.
«Έχει αυτή την εκκλησιαστική λειτουργία το συγκεκριμένο είδος τραγουδιού. Θέλει ένα κόπο, είτε χορέψεις, είτε κάτσεις να ακούσεις, να μην εκτονώνεις συνέχεια κάτι για προσωπικό σου λογαριασμό, να μπεις σε μια πιο κοινοτική λειτουργία του πως παίζεται η μουσική» τόνισε ο Γιάννος Περλέγκας για το στοιχείο που κάνει το συγκριμένο είδος ξεχωριστό, συμπληρώνοντας πως «η εικόνα του πάλκου, μιας ταπεινής σχέσης με το τραγούδι, όπου και οι συνθέτες και οι τραγουδιστές ήταν μαζί καθισμένοι, είχε μια άλλη ιεροτελεστία σε σχέση με το τραγούδι».
«Νομίζω ότι με έναν τρόπο συνδεόμαστε και με αυτό, μια πιο τελετουργική λειτουργία του τραγουδιού, παρά μια χρήση του τραγουδιού για να φανεί κάποιος» κατέληξε ο μουσικός των «Ραστ Χιτζάζ».
