Εξόριστος σε ιερούς, άγριους τόπους, περιπλανήθηκε και μαρτύρησε από μικρή ηλικία ο Μίκης Θεοδωράκης, που σήμερα ο πλανήτης αποχαιρετά ως τον υποδειγματικό παγκόσμιο πολίτη.
Η Κούλα Φωκιανού, ήταν μόλις 17 ετών όταν ο συνθέτης έφτασε εξόριστος στην Ικαρία και διηγείται στο MEGΑ όσα θυμάται από εκείνες τις μέρες. 1968 εκτοπίστηκε στο χωριό Ζάτουνα της Αρκαδίας, όπου παρέμεινε για περισσότερο από ένα χρόνο.
Ο Ιωάννης Δρούλιας διηγείται ιστορίες από τότε που ο σπουδαίος καλλιτέχνης εκτοπίστηκε στη Ζάτουνα Αρκαδίας όπου μπορούσε να κυκλοφορεί μόνο με συνοδεία δύο χωροφυλάκων.
Στο σπίτι στη Δάφνη Ικαρίας, ο Μίκης Θεοδωράκης έμεινε φυλακισμένος το 1947 και για ένα χρόνο, πριν από την μεταγωγή του στην κόλαση της Μακρονήσου. Η Κούλα Φωκιανού, ήταν μόλις 17 ετών όταν ο εξόριστος συνθέτης έφτασε στο χωριό.
«Εμείς τότε δεν τον γνωρίζαμε και πολύ τι άνθρωπος ήταν αυτός. Λέει η γυναίκα που είχε το σπίτι “μην τον πειράζετε γιατί είναι παλαβός. Γιατί όλη μέρα βαστάει ένα βιβλίο και διαβάζει, διαβάζει…”. Πήγαινα εγώ στην παράγκα και του έριχνα πέτρες, χαλικάκια, όχι να τον σκοτώσω τον άνθρωπο. Κι έκανα γούστο εγώ. 17 χρονών παιδί απάνω στην τρέλα μου» τονίζει η Κούλα Φωκιανού.
Ο Μίκης Θεοδωράκης έμεινε ένα χρόνο σε αυτό το σπίτι. Οι κάτοικοι της Δάφνης βοήθησαν τους εξόριστους ώστε η διαβίωσή τους να είναι πιο υποφερτή. Μέχρι τη μέρα που έφυγαν από το χωριό.
«Χτύπησε η καμπάνα. “Τι είναι;”, λέει. “Οι εξόριστοι, λέει, αύριο, θα φύγουν”. “Πού θα πάνε;”. “Άγνωστο”. Ούτε εμείς ξέραμε πού τους πάνε. Ύστερα από πολλά μάθαμε ότι τους πήγανε στη Μακρόνησο» προσθέτει.
Ο Μίκης Θεοδωράκης μαρτύρησε έναν ακόμη χρόνο στην κόλαση της Μακρονήσου. Μια εμπειρία για την οποία δεν μιλούσε συχνά, και με κόπο ψυχής επέστρεψε το 2003 για να πραγματοποιήσει μια τιμητική συναυλία.
Ο Μίκης Θεοδωράκης συνελήφθη και από τη δικτατορία των Συνταγματαρχών. Μετά από φυλακίσεις και βασανιστήρια πολλών μηνών, το 1968 εκτοπίστηκε στο χωριό Ζάτουνα της Αρκαδίας, όπου παρέμεινε για περισσότερο από ένα χρόνο.
«Εγώ τον θυμάμαι από τότε που τον έφεραν στο χωριό μας. Έμενε δίπλα από το σπίτι της αδελφής του πατέρα μου. Μπορούσε να κυκλοφορεί συνοδεία δύο χωροφυλάκων. Είχε και τα παιδιά του τα οποία ήταν στο σχολείο του χωριού μας. Στο σπίτι που έμενε είχε και το πιάνο. Είχαμε έναν ιερέα ο οποίος του τελειοποίησε τη βυζαντινή μουσική» σημειώνει ο Ιωάννης Δρούλιας.
Ο παγκόσμιος Μίκης
Φόρο τιμής στον Έλληνα μουσικοσυνθέτη απέτισε η εκπρόσωπος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.
«Σίγουρα οι περισσότεροι τον θυμάστε από το περίφημο συρτάκι του, από την ταινία Ζορμπάς ο Έλληνας, που έγινε πιθανόν ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα και εμβληματικά κομμάτια της ελληνικής μουσικής. Όμως ο αντίκτυπός του δεν ήταν μόνο η μουσική. Ήταν σύμβολο αντίστασης ενάντια στην τυραννία και τον ολοκληρωτισμό» τόνισε.
Τον υποδειγματικό παγκόσμιο πολίτη, αποχαιρέτησε και ο Τύπος όλου του κόσμου.
