Δεν έχει τέλος η περιπέτεια ανθρώπων που εγκατέλειψαν την πατρίδα τους, αναζητώντας μια καλύτερη ζωή. Στην πλατεία Βικτωρίας, δεκάδες είναι οι πρόσφυγες που, αν και έχουν πάρει άσυλο, ζουν σε απαράδεκτες συνθήκες.
Την πιάνουν τα κλάματα κάθε φορά που ονειρεύεται το μέλλον της και των τεσσάρων παιδιών της. Απόφοιτος νομικής στη χώρα της, στο Αφγανιστάν, μετά από έναν σκληρό χρόνο στη Μόρια πήρε το πολυπόθητο άσυλο. Την τελευταία εβδομάδα, με την οικογένειά της, κοιμούνται στην πλατεία Βικτωρίας.
«Το βράδυ τα παιδιά μου δεν κοιμούνται. Θέλουν φαγητό. Δεν έχουμε χρήματα».
Δεκάδες οικογένειες κατέληξαν στην πλατεία Βικτωρίας. Έλαβαν άσυλο και τώρα, σύμφωνα με τις αποφάσεις του υπουργείου Μετανάστευσης, δεν έχουν δικαίωμα να παραμένουν στις δομές προσφύγων.
Γολγοθάς χωρίς τέλος
«Πολύ ζέστη, σκόνη, βρομιά και μολύνσεις».
Αυτή είναι η ζωή για τους πρόσφυγες που παίρνουν άσυλο. Όσο εκκρεμεί η υπόθεσή τους, ειδικά οι οικογένειες με μικρά παιδιά αλλά και τα άτομα με προβλήματα υγείας, μένουν σε διαμερίσματα που διαχειρίζονται Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις. Η δικαίωσή τους ισοδυναμεί με καταδίκη στις άθλιες συνθήκες διαβίωσης.
«Δέκα μέρες ζούμε στο πάρκο. Και τα παιδιά μένουν εδώ χωρίς νερό, χωρίς να μπορούν να πλυθούν. Δεν έχουμε τίποτα. Τα βράδια κάποιοι μαλώνουν. Έχουν μαχαίρια. Έχω μια κόρη επτά ετών. Απέκτησε ψυχολογικά προβλήματα στη Μόρια. Μετά ήρθαμε εδώ. Το βράδυ μου είπε ‘μαμά, κι εδώ είναι το ίδιο με τη Μόρια».
Προερχόμενοι από το Ιράν και το Αφγανιστάν οι περισσότεροι, κυνήγησαν το όνειρο για μια καλύτερη, ειρηνική ζωή. Ο Γολγοθάς του ταξιδιού και των Κέντρων Υποδοχής και Ταυτοποίησης, ολοκληρώθηκε με έναν δεύτερο, την αβεβαιότητα για το μέλλον τους.
«Πήγα στο σχολείο να ρωτήσω για τα παιδιά μου. Έχω τέσσερα παιδιά, θέλουν να πάνε στο σχολείο. Με έστειλαν αλλού, σε μια απόσταση μίας ή δυο ωρών με τα πόδια. Κι ένας υπάλληλος μου φώναζε ‘φύγε, φύγε, φύγε’. Δεν έχουμε την προσωπικότητά μας».
Οι πρόσφυγες που έχουν κατασκηνώσει πρόχειρα στην πλατεία Βικτωρίας, όλοι οικογένειες με μικρά παιδιά, ζητούν μόνο μια ευκαιρία στην κανονική ζωή. Δουλειά, σπίτι, ένα σχολείο για τα παιδιά τους. Κάτι που είναι δύσκολο χωρίς βοήθεια καθώς οι περισσότεροι δεν γνωρίζουν ούτε αγγλικά, ώστε να μπορέσουν μόνοι τους να ενταχθούν.
