Οι ανθρώπινες ιστορίες, και από τις δύο πλευρές του τείχους της Γάζας, συγκλονίζουν.
Η Ραζάν Σαμπάτ είναι μόνη σε κρεβάτι του νοσοκομείου Αλ Άκσα. Το σπίτι της 10χρονης βομβαρδίστηκε και έχασε όλη της την οικογένεια, τους γονείς και τις δύο αδελφές της.
Η Ραζάν όμως δεν το ξέρει ακόμη. Επί ημέρες ήταν δηλωμένη χωρίς στοιχεία. Εκατοντάδες παιδιά δηλώνονται με τον ίδιο τρόπο, καθώς έχουν χάσει τις οικογένειές τους και δεν τα έχει αναζητήσει κανείς.
Μία αχτίδα φωτός στην απόλυτη δυστυχία του μικρού κοριτσιού ήταν η εμφάνιση του θείου της ο οποίος την αναγνώρισε από μία φωτογραφία σε ρεπορτάζ και έσπευσε στο νοσοκομείο.
Το φαινόμενο με τα «παιδιά αγνώστου ταυτότητας» έχει πάρει δραματικές διαστάσεις στη Γάζα.
«Πολλά παιδιά που έρχονται στο νοσοκομείο Αλ Άκσα, δεν ξέρουμε τα ονόματά τους και γράφουμε ‘άγνωστο’ στα αρχεία εισόδου, μέχρι να έρθει κάποιος από τους συγγενείς τους και να τα αναγνωρίσει», λένε οι γιατροί.
Δράμα…
Ανθρωπιστικές οργανώσεις αναφέρουν ότι περισσότερα 25.000 παιδιά έχουν χάσει τον ένα ή και τους δύο γονείς τους.
Η Ρίκυ και ο Ρέμους Αλόνι περίμεναν 52 ημέρες για να μάθουν νέα των έξι συγγενών τους που απήγαγε η Χαμάς. Κρατούσαν τις δύο κόρες τους, τις τρεις εγγονές τους και τον γαμπρό τους.
Η φρίκη που έζησαν στα χέρια της Χαμάς έχει χαράξει τις ζωές τους.
«Όταν μας μιλούσε η Ντανιέλ, δεν μπορούσα να ακούσω τη φωνή της. Μιλούσε ψιθυριστά. Αργότερα καταλάβαμε ότι εκεί (σ.σ. στη Γάζα), τους ανάγκαζαν να μιλάνε ψιθυριστά. Στη Σάρον και τα κορίτσια, τους πήρε δύο μέρες για να μιλήσουν κανονικά».
Οι πληγές που άφησε στις ψυχές τους η ομηρία είναι μεγάλες, όμως κάθε μέρα δίνουν και κερδίζουν μικρές μάχες για να πάρουν ξανά τον έλεγχο της ζωής τους.
