Η μουσική παραγωγός και Dj, Ξένια Γκάλη και η κλινική ψυχολόγος – ψυχοθεραπεύτρια, Άννα Κανδαράκη, μίλησαν στο «Όλα για τη Ζωή μας» και στον Μιχάλη Κεφαλογιάννη για την βία κατά των γυναικών, τις μορφές της βίας και τι πρέπει να κάνουν οι γυναίκες που την υφίστανται, προκειμένου να εξαλειφθεί.
Έχουν περάσει 23 χρόνια από την ανάδειξη της 25ης Νοεμβρίου, ως διεθνούς ημέρα εξάλειψης της βίας κατά των γυναικών. Όμως, αντί τα πράγματα να αλλάζουν προς το καλύτερο, μάλλον γίνονται χειρότερα.
Καλεσμένη βρέθηκε η μουσική παραγωγός – DJ, Ξένια Γκάλη, η οποία αναφέρθηκε στην ενδοοικογενειακή βία και μίλησε για την ιστορία μιας θαυμάστριάς της, η οποία υπήρξε θύμα ενδοοικογενειακής βίας.
«Ήταν ένα πολύ άσχημο περιστατικό, πρωτόγνωρο για μένα. Έλαβα ένα μήνυμα με κάποιες φωτογραφίες αρχικά οι οποίες δεν κατάλαβα στην αρχή τι ήταν, ήταν δύσκολο να καταλάβεις στην αρχή, ήταν κυρίως αίματα και τέτοια. Ακολούθησαν κάποια μηνύματα από την συγκεκριμένη κοπέλα που ζήταγε την βοήθειά μου, επειδή την κακοποιούσε ο γονιός της. εγώ ήμουν στο αεροπλάνο, δυστυχώς ήταν δύσκολη στιγμή, προσπάθησα εκείνη τη στιγμή να κάνω όσα περισσότερα μπορούσα και όντως καταφέραμε και εγώ και άλλα άτομα που βρήκα εκείνη τη στιγμή να τη βοηθήσουμε. Γενικά ήταν πολύ σοκαριστικό αυτό. Δεν είμαι σίγουρη για την ηλικία της, υπολογίζω από 23-30 ετών», είπε αρχικά η γνωστή Dj.
«Με σόκαρε το γεγονός ότι το «βίωσα» τόσο αληθινά. Εγώ δεν έχω βιώσει ευτυχώς κάτι αντίστοιχο προσωπικά, οπότε εν μέρει όταν έρχεται κάτι τόσο άμεσα σε εσένα έστω και από έναν 3ο άνθρωπο, το βιώνεις σαν να το βιώνεις εσύ οριακά. Η πρώτη μου σκέψη ήταν να προσεγγίσω κάποια γκρουπ στο ίνσταγκραμ, τα οποία είναι φτιαγμένα για να βοηθήσουν γυναίκες που έχουν υποστεί κάποια μορφή βίας, και κάποιους ακτιβιστές που έχουν κάνει ενέργειες για να βοηθήσουν στην προσπάθεια. Έπιασε τόπο η προσπάθεια, την βοηθήσαμε, πήγε ένας ακτιβιστής και την βρήκε, η κοπέλα είχε και ένα σκυλί, το σκυλί καταφέραμε να το φροντίσουμε. Γενικά κινητοποιήθηκαν πολλοί άνθρωποι, πολύ γρήγορα», συνέχισε λέγοντας η Ξένια Γκάλη.
«Είτε έχει υποστεί μία γυναίκα βία είτε όχι, ο φόβος υπάρχει. Η γυναίκα δεν θα περπατήσει σε έναν σκοτεινό δρόμο με την ίδια άνεση που θα περπατήσει ένας άνδρας. Δεν θα μπει σε ένα ταξί, 3 η ώρα το πρωί για να πάει σπίτι της, με την ίδια άνεση που θα έμπαινε ένας άνδρας. Ο φόβος αυτός είναι αληθινός, και θεωρώ ότι τον βιώνουν όλες οι γυναίκες, είναι πολύ άσχημο. Αυτό που μου έμεινε από αυτή την ιστορία είναι το πόσο περήφανη είμαι που σιγά σιγά αρχίζουμε και κάνουμε κάτι γι’ αυτό»,
»Κράτησα επαφή με την κοπέλα, γιατί ήθελα να της σταθώ και να βρίσκομαι εκεί σε ψυχολογικό επίπεδο όσο μπορούσα. Εκτιμώ πολύ που μπήκε στη διαδικασία να μου στείλει κάτι τόσο προσωπικό, τόσο τρομακτικό για την ίδια», πρόσθεσε χαρακτηριστικά.
Η ψυχοθεραπεύτρια Άννα Κανδαράκη τοποθετήθηκε σχετικά με την ενδοοικογενειακή βία.
«Το κομμάτι της έμφυλης και ενδοοικογενειακής βίας χρειάζεται «κλειστή πόρτα». Πρέπει σκοτάδι, θέλει σιωπή. Πρέπει να καταλάβουμε ότι θύτης και θύμα έχουν κοινό παρονομαστή στα συναισθήματα. Είναι αισθήματα ενοχής, ντροπής, είναι συναισθήματα ασφάλειας, γιατί και ο άντρας ο οποίος θα ασκήσει βία και να επιβληθεί είναι ένας ανασφαλής άνθρωπος», σχολίασε αρχικά η κ. Κανδαράκη.
«Τα νούμερα αυτά για την ενδοοικογενειακή βία δεν είναι τα αληθινά, εάν σκεφτούμε ότι σε αυτή τη μορφή βίας, το έγκλημα φτάνει λιγότερο στα δικαστήρια και είναι αυτό που ομολογείται περισσότερο, τα νούμερα είναι ακόμη μεγαλύτερα. Το πρώτο που θέλω να πω είναι ότι σε αυτή την περίπτωση δεν ψάχνουμε ένοχο, δεν ψάχνουμε ποιος φταίει, αλλά τι δεν έχουμε κάνει σωστά, τι δεν έχουμε καταλάβει, πού έχει μπλοκάρει όλο αυτό και το επαναλαμβάνουμε. Ο θύτης και το θύμα είναι παιδιά που δεν έχουν υπάρξει παιδιά, λόγω της δικής τους οικογενειακής κατάστασης δεν έχουν πάρει την αγάπη που τους αναλογεί και τελικά δεν μεγαλώνουν ποτέ. Δεν έχουν πάρει την ευθύνη και κατ’ επέκταση της εξουσίας της ζωής τους», τόνισε χαρακτηριστικά.
Οι κρυφές μορφές της βίας
«Υπάρχουν και κρυφές μορφές βίας. Ξέρετε πόσο βίαιο είναι ένας πατέρας που κάθεται αποστασιοποιημένος, άνεργος σε έναν καναπέ και πίνει μπίρες; Πόσο βίαιη εικόνα είναι μία μαμά να μαγειρεύει και να κλαίει; Πόσο βίαιο είναι να είναι ένα ζευγάρι σε ένα δωμάτιο και να κάθονται σε απόσταση και σιωπηλοί και ο έφηβος που μπαίνει στο σπίτι, να μην του μιλάει κανείς; Είναι βαθιά βίαιες εικόνες αυτές και οι κρυφές εικόνες βίας είναι οι πιο σκληρές», είπε η ψυχοθεραπεύτρια κ. Κανδαράκη.
Όσον αφορά στην πατριαρχία και στο κατά πόσο επηρεάζει και προάγει τις μορφές βίας, υπογράμμισε πως, «η βιβλιογραφία και η κλινική εμπειρία έχει δείξει ότι μια γυναίκα που ανέχεται βία, πάει να πει ότι έχει εξοικειωθεί με την μορφή της βίας. Και ο θύτης και το θύμα. Όσο πιο πολλά παιδιά θύματα βλέπουμε στο παρόν άλλους τόσους θύτες να περιμένουμε στο μέλλον. Και βλέπουμε πολλά παιδιά θύματα. Εάν δεν δώσουμε την αξία που πρέπει στα παιδιά στο σήμερα, να αποκτήσουν ανθρώπινα χαρακτηριστικά».
