Η Ιωάννα Παλιοσπύρου δείχνει για πρώτη φορά το πρόσωπό της, χαμογελάει και νιώθει όμορφη.
Σημείο μηδέν
Πήγαινε στο σημείο που έχεις κλάψει, χαμογέλασε και άλλαξε την ιστορία.
Όσο εύκολο ακούγεται στα λόγια άλλο τόσο δύσκολο γίνεται στην πράξη.
Η Ιωάννα όμως τα κατάφερε…
-Ήμουνα ακριβώς εδώ, εδώ και κοιτούσα κάτω.
-Και αυτή έρχεται και σου το ρίχνει έτσι…
-Αυτή είχε φύγει από αυτή την πόρτα.
-Την είδες;
-Όχι…
Τα πάντα γίνονται θολά, το δέρμα αρχίζει να καίγεται στην κυριολεξία και η απελπισία παίρνει τα ηνία.
«Φωνάζω, ουρλιάζω. “Σας παρακαλώ βοήθεια, δώστε μου νερό, καίγομαι, πονάω «Θεέ μου παρακαλώ βοήθησε με» και απλά με κοιτούσαν με απορία και εγώ έβλεπα στον νιπτήρα να πέφτουν τα μαλλιά μου» περιγράφει η Ιωάννα.
Πέφτει σκοτάδι και η Ιωάννα ξυπνά μέσα στο χειρουργείο…
-Σκέφτηκες να αυτοκτονήσεις;
-Θυμάμαι μέσα στο νοσοκομείο έκανα τη σκέψη και είπα «Α τώρα το καταλαβαίνω» που κάποιοι κάνουν κακό στον εαυτό τους και δίνουν τέλος στη ζωή τους…
Άλλαξε την ιστορία
Η Ιωάννα όμως ήταν πιο δυνατή και αναγεννήθηκε μέσα από τις στάχτες της.
«Νομίζω ότι είναι το σημείο μηδέν αυτής της ιστορίας. Τη ζωή μου τη σκέφτομαι πριν από αυτό και μετά από αυτό…» λέει χαρακτηριστικά.
23 μήνες πέρασαν και η Ιωάννα είναι εδώ, κατέβασε τη μάσκα της και άνοιξε την καρδιά της. Χαμογελά και πάλι στον καθρέφτη της.
«Πλέον κοιτάω τον εαυτό μου στον καθρέφτη και μου χαμογελάω. Νιώθω ότι είμαι όμορφη. Δηλαδή με κοιτάζω και λέω είμαι όμορφη» δηλώνει.
Η αυτοπεποίθηση και η δίψα της για ζωή είναι αυτή που της δίνει ώθηση να συνεχίσει τον επίπονο και μακρύ δρόμο της αποθεραπείας.
«Είναι ένα σημείο που δεν θα ξαναβγάλω μαλλιά. Εδώ μου έχουν τοποθετήσει μόσχευμα από το πόδι. Και εδώ και εδώ» εξηγεί η ίδια, δείχνοντας σημεία του σώματός της.
Δεκάδες χειρουργεία και αποθεραπείες που θα τη συντροφεύουν εφ’ όρου ζωής.
Κι αυτό γιατί ο ψυχικός πόνος ήταν μεγαλύτερος από τον σωματικό.
«Όχι γυναίκα, δεν ένιωθα άνθρωπος. Ένιωθα ότι δεν έχω καν ανθρώπινη μορφή» λέει.
Δύο χρόνια μετά, η Ιωάννα κοιτά κατάματα τη μάσκα της και νιώθει άνετα και χωρίς αυτή. Θα βαφτεί, θα ντυθεί, θα χτενιστεί, θα φορέσει ψηλά τακούνια και θα βγει να χαρεί τη ζωή της.
-Κάπως έτσι θα μοιραστεί ο χρόνος με τη μάσκα και χωρίς τη μάσκα.
-Θα την πετάξεις την περούκα;
-Όχι ακόμα.
-Εγώ ψηφίζω να κυκλοφορείς με το κανονικό σου μαλλί.
Με περούκα, χωρίς περούκα, με μάσκα, χωρίς μάσκα, η Ιωάννα είναι όμορφη. Πήρε την καυστική ασχήμια και την μετέτρεψε μόνο σε καλοσύνη. Μεγαλείο ψυχής.
«Νομίζω όσο περνά ο καιρός θα είναι καλύτερα. Έχει να κάνει με την αποδοχή του άλλου που με κάνει και μένα να νιώθω πιο άνετα. Αυτό που λένε ότι ο χρόνος όλα τα γιατρεύει ισχύει αυτό γιατί το έχω βιώσει» δηλώνει.
Η Ιωάννα δεν μας ξανασυστήθηκε. Γιατί πολύ απλά δεν άλλαξε. Είναι η ίδια που γνωρίσαμε πριν από δύο χρόνια.
