Συγκλονίζει η εικόνα μητέρας που κλαίγοντας αγκαλιάζει ξανά τα παιδιά της. Ο πατέρας επιστρατεύτηκε και έτσι τα εμπιστεύτηκε σε άλλη οικογένεια να τα οδηγήσουν στα σύνορα. Η κάμερα κατέγραψε τη στιγμή που ανταμώνουν ξανά στο μεθοριακό πέρασμα. Το μόνο που είχαν μαζί τους ήταν μία βαλίτσα με ρούχα και το τηλέφωνο της μαμάς τους.
Στα σύνορα Ουγγαρίας Ουκρανίας η Άννα ξεσπά σε κλάματα. Μόλις βρήκε τα παιδιά της… Ο πατέρας τους επιστρατεύτηκε, τα παιδιά όμως έπρεπε να βγουν με ασφάλεια από τη χώρα. Τα πήγε μέχρι τη συνοριογραμμή και τα εμπιστεύτηκε στην Νατάλια για να περάσουν τα σύνορα. Το μόνο που είχε μαζί της ήταν οι βαλίτσα με τα ρούχα τους και το τηλέφωνο της μητέρας τους.
Η Άννα την ευχαριστεί με δάκρυα στα μάτια. Τα παρέδωσε ασφαλή.
Καθώς ο ήχος του πυροβόλου μαίνεται, μία οικογένεια Ουκρανών αντιμετωπίζει ένα «εμπόδιο» στον δρόμο προς τη φυγή και τη σωτηρία. Παθαίνουν λάστιχο λίγα χιλιόμετρα έξω από το Κίεβο…
Ή Ελένα και η οικογένειά της, το παιδί, ο σύζυγος, η μητέρα της, πήραν την απόφαση να αφήσουν το μικρό διαμέρισμα στο Κίεβο όταν ο φόβος άρχισε να κυριεύει την ουκρανική πρωτεύουσα και τα βράδια αργούσαν να ξημερώσουν.
Τώρα ο δρόμος τους δεν έχει επιστροφή και ο προορισμός είναι άγνωστος…
Ο δημοσιογράφος τους BBC τους ρωτάει πώς θα περιέγραφαν αυτό που που ο Βλαντιμίρ Πούτιν κάνει στον ουκρανικό λαό. Ο ήχος του πυροβόλου είναι η απάντησή του. Αυτό είναι ο Πούτιν, του απαντούν και μπαίνουν αμέσως στο αυτοκίνητο. Στο ίδιο σημείο λίγα λεπτά αργότερα θα εμφανιστούν τα ρωσικά άρματα.
Όσοι πριν από λίγα 24ωρα είχαν μία κανονική ζωή μέσα σε λίγες ώρες έγιναν πρόσφυγες. Όσοι κατάφεραν να φτάσουν στα σύνορα φιλοξενούνται σε γήπεδα και κλειστούς χώρους για να μην κρυώνουν.
Τους μοιράζουν τρόφιμα και κουβέρτες. Ο Ιβάν ήρθε να βρει την οικογένειά του. «Ήρθα να πάρω τη γυναίκα μου και το παιδί μου. Έχω κλείσει ξενοδοχείο. Οι Ρώσοι στρατιώτες είναι ήδη στο Κίεβο. Αυτό δεν είναι καλό», δήλωσε.
Τα παιδιά παίζουν και χαμογελούν, δεν έχουν καταλάβει ακόμα ότι αυτό που βιώνουν είναι πόλεμος.
Ουρές αυτοκινήτων καταφτάνουν συνεχώς στα σύνορα, κυρίως όταν πέφτει η νύχτα. Οι Ουκρανοί απομακρύνονται με κάθε μέσο, αυτοκίνητα, τρένα, λεωφορεία, με τα πόδια… Οι εικόνες από τον δορυφόρο είναι χαρακτηριστικές.
Στα σύνορα Ουκρανίας και Πολωνίας εθελοντές προσφέρουν τις πρώτες βοήθειες: φαγητό, ρούχα και παπούτσια για τους πρόσφυγες, για μικρούς και μεγάλους.
Όλη τους η ζωή έπρεπε να χωρέσει μέσα σε μία βαλίτσα. Μια βαλίτσα που θα διένυε χιλιόμετρα. Όπως λένε οι περισσότεροι έφυγαν για τα παιδιά τους, άφησαν όμως πίσω την ψυχή τους.
Όπου και να γυρίσει το βλέμμα σου, γυναίκες και παιδιά. Οι άντρες από 18 μέχρι 60 επιστρατεύτηκαν θα πρέπει να υπερασπιστούν την πατρίδα. Κάποιες δεν θα ξαναδούν τους άντρες τους, κάποια παιδιά δεν θα ξαναδούν τους γονείς τους, τους παππούδες τους πατεράδες τους αδερφούς τους… Μία σκέψη που προς το παρόν αποφεύγουν τώρα, πρέπει να μείνουν ζωντανοί.
