Πάλεψε πολύ για να βρει το δικό της βήμα. Άφησε τη Θεολογία για τη Δραματική Σχολή του Γιώργου Θεοδοσιάδη και έκανε ντεμπούτο ως Λίλη, στη σειρά «Λαβ Σόρρυ».
Ακολούθησε ο ρόλος της Ρένας στη σειρά «Και οι παντρεμένοι έχουν ψυχή» και στη συνέχεια πολλές επιτυχίες τόσο στην μικρή οθόνη όσο και στο θέατρο.
Ο λόγος για την Κωνσταντίνα Μιχαήλ
Η ηθοποιός ήταν το μεσημέρι της Πέμπτης (2/12) καλεσμένη στην εκπομπή «Ελένη» και, μεταξύ άλλων, αναφέρθηκε στο πώς βίωσε την καραντίνα λόγω του κοροναϊού.
Όπως είπε φοβήθηκε πολύ και πιέστηκε. «Πιεζόμαστε από παντού. Πρέπει να βρίσκουμε ευκαιρίες να λέμε ότι είμαστε καλά. Να μην φοβόμαστε», υπογράμμισε.
Μάλιστα, μιλώντας για τη στιγμή που ανέβηκε και πάλι στη σκηνή, ύστερα από 1,5 χρόνο, τόνισε: «1,5 χρόνο ήμασταν μέσα όλοι και όταν ξαναβγήκαμε στη σκηνή συγκινήθηκα. Μου ήρθαν δάκρυα στα μάτια. Δεν μπορώ να διανοηθώ πως δεν κάνουμε όλοι ό,τι πρέπει για να περάσουμε όλο αυτό και να επιστρέψουμε στην κανονικότητα, στις δουλειές μας».
Η Κωνσταντίνα Μιχαήλ πρωταγωνιστεί στην παράσταση «Κι από Σμύρνη…Σαλονίκη» της Μιμής Ντενίση
Το έργο παρακολουθεί την πορεία της οικογένειας Μπαλτατζή, και πολλών άλλων χαρακτήρων, την περίοδο από την καταστροφή της Σμύρνης μέχρι την αρχή του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου.
Οι πρωταγωνιστές φτάνουν από την Μικρά Ασία… στη Θεσσαλονίκη, η οποία γίνεται η νέα τους πατρίδα. Εκεί, προσπαθούν να χτίσουν ξανά τη ζωή τους. Η Σαλονίκη γίνεται η πατρίδα τους. Μια πολυπολιτισμική πόλη με ντόπιους, πρόσφυγες, Πόντιους και Εβραίους που ζουν αρμονικά, παρά τις διαφορές τους.
«Το έργο ξεκινάει από 1923 και φτάνει το 1940. Τρεις ώρες μπαίνουμε σε μια εποχή ταραγμένη για την Ελλάδα. Η Μιμή Ντανίση έκανε μεγάλη έρευνα γι΄αυτό το έργο. Είναι πολλά τα ιστορικά στοιχεία. Πολλά δεν τα ξέραμε ούτε εμείς που παίζουμε. Βλέπεις ζωντανά την ιστορία. Δεν πιστεύεις ότι στα χώματα που πατάς έχουν γίνει όλα αυτά», ανέφερε για την παράσταση και πρόσθεσε:
«Είναι τόσο έντονο. Ο αγώνας των προσφύγων αυτών, που δεν έχουν πατρίδα, που χάνονται. Συνειδητοποιείς πως αλλάζει η ζωή. Πώς από τα ψηλά πας στα χαμηλά».
Για την καριέρα της και αν έχει κάποιο απωθημένο η ηθοποιός απάντησε: «Δεν έχω κάποιο απωθημένο. Ό,τι ηθελα το πάλευα και παλεύω για να το κάνω. Βλέπω όμως μπροστά μου και θέλω να κάνω πράγματα».
«Η διαφορετικότητα σε κάνει ταπεινό άνθρωπο»
Μάλιστα, έκανε ειδική μνεία στην ενασχόλησή της με την «Κιβωτό» της Κοζάνης, το Κέντρο Αποθεραπείας – Αποκατάστασης, Διημέρευσης, Ημερήσιας Φροντίδας Ατόμων με Αναπηρία.
«Μπήκα σε έναν κόσμο, που εμείς θεωρούμε κάποια πράγματα δεδομένα αλλά τελικά δεν είναι. Τα παιδιά αυτά είναι παράδειγμα για όλον τον κόσμο. Υπάρχουν για να ξεχνάμε τον εγωισμό μας», είπε.
«Πέντε χρόνια πηγαινοερχόμουν στην Κοζάνη. Έγραφα έργα για 45 άτομα. Για τα παιδιά μαζί με τους θεραπευτές. Για όλους από κάτι. Όταν τα παιδιά έβγαιναν στη σκηνή έπαιρναν απίστευτη αποδοχή. Το χειροκρότημα ήταν τεράστιο και είχαν απίστευτη χαρά», συμπλήρωσε.
«Στην αρχή φοβήθηκα να το κάνω. Η διαφορετικότητα σε κάνει ταπεινό άνθρωπο. Τα σκέφτομαι τα παιδιά αυτά με αγάπη και θέλω να τα επισκεφθώ αλλά λόγω της κατάστασης είναι δύσκολο», παραδέχτηκε.
