Τις ύβρεις σεξουαλικού περιεχομένου διαδέχονταν χτυπήματα με κλωτσιές και γροθιές. Μια μεθοδολογία απάνθρωπη που από κάποιους βαφτίστηκε η συνταγή της επιτυχίας με τους αυτόπτες μάρτυρες να παραμένουν απαθείς τις αθλήτριες να φοβούνται να μιλήσουν για να μην πάνε χαμένες ιδέες τους και τους προπονητές τους να συνεχίζουν με θράσος που εξοργίζει.
Η πρωταθλήτρια της ενόργανης γυμναστικής Στέφανι Μπισμπίκου, η μόνη ελληνίδα αθλήτρια που κέρδισε μετάλλιο σε ευρωπαϊκό πρωτάθλημα μιλάει στο βίλνιους και αποκαλύπτει σκηνές που εκτυλίχθηκαν μπροστά στα μάτια της.
Η ίδια όπως μας λέει μπορεί να μην κακοποιήθηκε όμως τα όσα έβλεπε ήταν αδύνατον να την αφήσουν ανεπηρέαστη.
Για αυτό το χειροκρότημα που η ίδια κέρδισε κατ επανάληψη σε ευρωπαϊκά αλλά και παγκόσμια πρωταθλήματα. Οι νεαρές αθλήτριες ήταν αποφασισμένες να κάνουν θυσίες. Όπως αποκαλύπτεται όμως αυτή η εύθραυστη ψυχολογία τους έκανε ορισμένους να αποθρασύνει και μάλιστα συστηματικά.
Ανάλογα βιώματα καταθέτει με ανάρτησή της και η αθλήτρια της ρυθμικής νίκης Αναστασία Σταυρακάκη μια κοπέλα που ξεκίνησε από τη Θεσσαλονίκη και έφτασε στην Αθήνα για να εξελίξει όπως πίστευε το ταλέντο της.
«Πήρε από τη θεσσαλονίκη στην αθήνα και όταν έφτασε στο ΟΑΚΑ τα πράγματα δεν είχαν καμία σχέση με αυτά που ήξερα μπούλινγκ και εικοσιτέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο. Μου έλεγαν ότι είμαι ένα τίποτα και με αποκαλούσαν βλάχα».
Για να τσακίσουν την ψυχολογία των παιδιών από την επαρχία. Οι προπονητές όπως λέει έδωσαν εντολή να μην τους μιλάει κανείς με την ίδια να ανέχεται και να παίζει θέατρο στους γονείς της.
«Έλεγα στη μαμά μου ότι με τραβάνε από τα μαλλιά. Πού να ήξερε η καημένη ότι με έσερναν από αυτά. Έχω πλέον δύο κορίτσια αλλά και δέκα να είχα δεν θα τα έστελναν ποτέ σε αυτό τον χώρο».
Τόσο η Στεφανί Μπισμπίκου η μία από τις 22 αθλήτριες που υπέγραψαν την επιστολή προς την πρόεδρο της δημοκρατίας όσο και η Αναστασία Σταυρακάκη ευελπιστούν να αλλάξουν τα πάντα για τις επόμενες γενιές.
Στόματα που έμειναν κλειστά για χρόνια ανοίγουν πλέον το ένα μετά το άλλο και συνεχίζουν να φωτίζουν τον άγνωστο σκοτεινό κόσμο της ρυθμικής και ενόργανης γυμναστικής.
Η κυρία Αναστασία Σταυρακάκη μίλησε στο LIVE NEWS και τον Νίκο Ευαγγελάτο για τα δικά της βιώματα.
Όπως τόνισε η κακοποίηση ξεκίνησε από όταν ήταν 5 ετών. «Όταν ήταν ήμουνα εγώ πέντε χρονών και επειδή με είχε ζυγίσει τότε προπονήτρια που είχα. Είχα βάλει 100 γραμμάρια γιατί τότε η ζυγαριά ακριβείας ήταν λες και ήμασταν κομμάτια από κρέας, 50 γραμμάρια, 100, 70 γραμμάρια. Και επειδή είχα παχύνει μου είχε στραμπουλήξει το χέρι. Η πρώτη φορά που έγινε που ακόμα ήμουν σε ατομικό σύλλογο δεν ήμουνα εθνική Ελλάδος ή επίλεκτο στα πέντε. Επειδή είχα παχύνει να είχα βάλει 100 γραμμάρια. Αργότερα άλλαξα προπονητή…»
«Δεν το λες έτσι γιατί όταν είσαι τόσο μικρή ηλικία νομίζεις ότι έτσι είναι τα πράγματα, δεν ξέρεις ότι όχι, αυτό είναι κακοποίηση και ότι δεν κάνει η προπονήτρια να σου γυρίσει το χέρι, δεν κάνει η προπονήτρια να σε τραβήξει από τα μαλλιά και να σε σύρει δεν το ξέρεις όμως εσύ.
Εσύ πας σε ένα άθλημα που το αγαπάς και θεωρείς ότι έτσι είναι, ότι είναι φυσιολογικό όλο αυτό. Αυτό το θεωρείς πια μέχρι που αποσύρεται δηλαδή εγώ το θεωρούσα ότι ήταν φυσιολογικά τα πράγματα έτσι μέχρι το 14 που σταμάτησα από την Εθνική Ελλάδος.»
Η κυρία Σταυρακάκη, αναφέρθηκε και στα όσα έγιναν μετέπειτα στην πορεία της, στα επίλεκτα τμήματα. «Εκεί πέρα ήταν τα πράγματα που είδα και άλλες συναθλήτριες μου που μας πατούσαν κάτω και καθόταν πάνω μας, για να ανοίξουν τα πόδια και αυτό τότε το θεωρούσαμε ότι είναι ένα άθλημα ευλυγισίας, οπότε λέγαμε ότι πως θα είμαστε ευλίγιστες αν δεν μας πατήσουν θυμάμαι ξεκινήσαμε τότε δώδεκα παιδιά από τα 12 ουσιαστικά από αυτά μπήκα με εθνική ελλάδος τα τρία γιατί περισσότερα πριν τα διώξουν έφευγαν από μόνα τους.
Μας βάζαμε σε σπαγκάτ και η προπονήτρια καθόταν από πάνω μας και εμείς που ήμασταν παιδάκια ούρλιαζαν και κλαίγαμε και έλεγε θα μετρήσουμε το 50.Το ίδιο γινόταν και με τους ώμους μας γυρνούσαν μπρούμυτα και μας πίεζαν τους ώμους να ακουμπήσουν στο πάτωμα. Το ίδιο γινόταν με τη μέση.Με όλο το σώμα μας γινόταν αυτό.Γι αυτό και η ρυθμική είναι ένα άθλημα που έχουν οι αθλήτριες πάρα πολύ μεγάλη ελαστικότητα.
«Στην αθήνα τα πράγματα ήταν τραγικά γιατί εγώ φεύγοντας από δω από τη Θεσσαλονίκη ήμουνα με την τότε προπονήτρια της Θεσσαλονίκης ήμουνα πάρα πολύ ευχαριστημένη, οπότε θεωρούσα πηγαίνοντας στην Αθήνα ότι πάω να συμμετάσχω σε αγώνες και από εκεί και πέρα ότι καταφέρω. Όλες οι προπονητές το έκαναν με το πάτημα . Ήταν κανόνας. Πηγαίνοντας στην αθήνα με το αποφύγω συνειδητοποίησα ότι ουσιαστικά με φώναξαν εκεί όχι για να συμμετάσχω στο ελληνικό ασάμπλ για να με αναγκάσουν να σταματήσω.
Και μάλιστα δεν το κατάλαβα αυτό αυτό μου το είπε η προπονήτρια μου τόσο της Αθήνας τόσο σε μένα όσο και στη μητέρα μου που, όταν της είπε ότι για ποιο λόγο υπάρχουν αυτές οι συμπεριφορές γύρισε και είπε αν δεν αρέσει μπορεί πάρα πολύ εύκολα να γυρίσει σπίτι και να φύγει.
Δεν μου μιλούσε κανένα παιδί. Αυτές ήταν οι εντολές προπονήτρια. Γιατί τα παιδιά δεν έχουν κανένα λόγο να μη μιλιούνται μεταξύ τους. Είμαστε όλη μέρα με προπονήσεις, μοιραζόμαστε τα ίδια απλά προσπαθούσαν να μου σπάσουν το τσαμπουκά και να προσπαθήσουν να με κάνουν να φύγω από εκεί πέρα.»
«Κέρδισαν θριαμβευτικά κι όλας κι εγώ ήθελα άλλο ένα χρόνο δηλαδή ουσιαστικά έναν αγώνα ήθελα ακόμα τίποτα άλλο έναν αγώνα χρειαζόμουν και τελείωνε η καριέρα μου εκεί έτσι κι αλλιώς θα είχα χτίσει ότι ήθελα να χτίσω. Θυμάμαι ένα σκηνικό είχα αρρωστήσει, τότε ηλικία ήμουν 11 – 12 χρονών και παίρνω την προπονήτρια και της λέω έμενα σε Ολυμπιακό Χωριό και της λέω είμαι άρρωστη λόγω από 40 πυρετό.
Θέλω εδώ να σημειώσω ότι ο γιατρός ήταν εκτός του ολυμπιακού χωριού έπρεπε να βγεις από το ολυμπιακό χωριό να περάσει ένα κεντρικό διπλό δρόμο για να φτάσεις στο γιατρό μου. Και η απάντηση της προπονήτρια είναι ότι μου το λες να σηκωθείς και να πας στο γιατρό.
Ένα παιδί νηστικό με 40 πυρετό με 10 ώρες τη μέρα προπονήσεις να σηκωθώ εγώ και να κάνω τόσο μεγάλη απόσταση ώστε να φτάσω στο γιατρό που δεν θα μπορούσα ποτέ να φτάσω στον δρόμο γιατί θα είχα λιποθυμήσει…», τόνισε σοκάροντας, ενώ όπως τόνισε η προπονήτρια της κόρης της παλιά προπονήτρια ανέφερε ότι ποτέ δεν θα έσπρωχνε ένα παιδί στον πρωταθλητισμό.
