Μπορεί να περίμεναν έναν ολόκληρο χρόνο, κάνοντας εξαντλητικές προπονήσεις, ωστόσο η ώρα για τους Ολυμπιακούς Αγώνες πλησιάζει και οι αθλητές αρχίζουν να ονειρεύονται την κορυφή του βάθρου.
«Από το Τόκιο περιμένω να πλασαριστώ στα μετάλλια και γιατί όχι να φέρω ένα χρυσό για τη χώρα μου», θα σημειώσει η Δώρα Γκουντούρα, αθλήτρια της ξιφασκίας, η οποία θέλει όχι οποιοδήποτε μετάλλιο αλλά την πρωτιά και το χρυσό.
Παρόμοια όνειρα… κορυφής έχει και η Έλενα Χατζηλιάδου, παγκόσμια πρωταθλήτρια καράτε.
«Με το που πήρα το παγκόσμιο, τότε άρχισα να ονειρεύομαι ένα Ολυμπιακό μετάλλιο».
«Ελπίζω να καταφέρουμε να ζήσουμε μια ωραία εμπειρία», θα πει από τη μεριά της η Εβελίνα Παπάζογλου, αθλήτρια συγχρονισμένης κολύμβησης, η οποία στοχεύει στην πρόκριση στο ομαδικό.
Για «υπέρτατη τιμή» να αγωνίζεσαι με τη χρώματα της ελληνικής σημαίας, έκανε λόγο ο Σπύρος Γιαννιώτης, αργυρός Ολυμπιονίκης στα 10 χλμ. ανοιχτής Θαλάσσης.
«Υπέροχες, μοναδικές στιγμές. Αυτές μένουν για τον αθλητή», σημειώνει ο Σπύρος Γιαννιώτης, ο οποίος τονίζει ότι αυτές οι στιγμές είναι παρακαταθήκη, πέρα από τα μετάλλια και τις διακρίσεις.
Για τις δικές της αναμνήσεις και τους αγώνες που την στιγμάτισαν μίλησε η Κατερίνα Στεφανίδη, χρυσή Ολυμπιονίκης και παγκόσμια πρωταθλήτρια στο άλμα επί κοντώ, φέρνοντας στην μνήμη της τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο και το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του Λονδίνου.
«Η δική μου κορυφαία στιγμή ήταν όταν έπαιξα στον τελικό στους Παραολυμπιακούς Αγώνες. Όλο το στάδιο έπαιζε ‘Ζορμπά’ και χειροκροτούσε εμένα και όχι τον πρώτο. Ήταν σαν να πήρα το χρυσό μετάλλιο», θα πει ο Πάνος Τριανταφύλλου, αργυρός Παραολυμπιονίκης ξιφασκίας.
«Όταν αγωνίστηκα στο τελευταίο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα που κέρδισα», θα πει ο Λευτέρης Πετρούνιας, χρυσός Ολυμπιονίκης και παγκόσμιος πρωταθλητής στην ενόργανη γυμναστική, για την καλύτερη στιγμή του, καθώς η περίοδος εκείνη δεν ήταν η καλύτερη αγωνιστικά για τον χρυσό Ολυμπιονίκη.
«Ήταν όλο το στάδιο γεμάτο Έλληνες βαμμένους μπλε. Μόλις το είδα άρχισα να τρέμω».
