Ημέρα μνήμης και πένθους η σημερινή για τον Ολυμπιακό, καθώς, συμπληρώνονται 40 χρόνια από την θλιβερή επέτειο της Θύρας 7. Κανείς στην ερυθρόλευκη οικογένεια δε ξεχνά τα αδικοχαμένα θύματα της τραγωδίας του γηπέδου Καραϊσκάκη.
Η 8η Φεβρουαρίου του 1981 αποτελεί το σταμάτημα του χρόνου. Από το οποίο ο Ολυμπιακός σημαδεύτηκε. Από εκείνη τη μαύρη Κυριακή, τα πάντα άλλαξαν. 8 Φεβρουαρίου, πριν από 40 χρόνια. Ο Ολυμπιακός σ΄ ένα κατάμεστο «Γεώργιος Καραϊσκάκης», πραγματοποιεί μία από τις καλύτερες εμφανίσεις στην Ιστορία του και συντρίβει την ΑΕΚ με 6-0. Ο 22ος τίτλος, πλησιάζει.
Λίγο πριν το σφύριγμα της λήξης, οι οπαδοί που βρίσκονται στη Θύρα 7 σπεύδουν να φθάσουν στη θύρα 1, για να πανηγυρίσουν με τους ποδοσφαιριστές. Να σηκώσουν στα χέρια τους ήρωές τους.
Το κακό δεν αργεί. Οι πόρτες κλειστές. Κάποιος γλίστρησε στα σκαλοπάτια. Το ντόμινο της τραγωδίας ξεκίνησε. Η ασφυξία έκανε την εμφάνισή της. Ανθρώπινα σώματα στοιβαγμένα. Συνωστισμός. Ουρλιαχτά. Απόγνωση. Κλάματα. Οδύνη. Ο απολογισμός, ανατριχιαστικός. 21 νεκροί. 21 νέοι άνθρωποι.
Από το αίμα των 21 ψυχών, που χάθηκαν στρυμωγμένες σε σώματα φίλων, αδερφών, σίδερο και τσιμέντο, πήρε το βαθύ κόκκινο χρώμα της η φανέλα του δαφνοστεφανομένου εφήβου. Αυτό το χρώμα δεν ξεβάφει, είναι ανεξίτηλο και αποτελεί την ταυτότητα του συλλόγου. Αποτελεί τον λόγο που ο Εφηβος θα είναι πάντα μελαγχολικός. Ο λόγος που θα βρέχει στα μάτια κάθε φορά που ο κόσμος φωνάζει «παρών».
40 χρόνια πέρασαν. Αλλά κανείς δεν ξεχνά. Ο Ολυμπιακός δεν λησμονεί αυτούς που έφυγαν. Κάθε χρόνο τέτοια ημέρα όλος ο σύλλογος είναι εκεί και φωνάζει «παρών». Για αυτούς που έφυγαν, αλλά είναι πάντα παρόντες. Τόσος πόνος. Μια ακραία τραγωδία. Καμία τιμωρία.
Οι γενιές αλλάζουν, οι μικροί μεγαλώνουν, αλλά ο πόνος δεν σταματά. Ο κόμπος στο στομάχι, η θλίψη, η μελαγχολία κάθε 8ης Φεβρουαρίου.
