Ο νόμος για το ποιος αναλαμβάνει την επιμέλεια ενός παιδιού όταν χωρίζει ένα ζευγάρι ισχύει από το 1983. Ο καταλληλότερος, έλεγε ο νόμος, και αυτός που αποφάσιζε ποιος είναι ο καταλληλότερος είναι ο δικαστής. Στο 93% των περιπτώσεων, οι δικαστές αποφάσιζαν υπέρ της μητέρας.
Για το θέμα μίλησε στο MEGA STORIES, ο Δημήτρης Μπατσακούτσας, μέλος Ενεργών Μπαμπάδων και πατέρας ενός 5χρονου παιδιού. «Έχω κλάψει με τον αποκλεισμό του παιδιού μου από τη ζωή μου. Όταν τον έχεις κάθε μέρα, τον ξυπνάς, τον ταΐζεις, του μαγειρεύεις, τον πας στις κούνιες, και την άλλη μέρα να βρίσκεσαι να κάθεσαι να τα θυμάσαι αυτά. Είναι βίαιο. Φαντάζομαι και για το παιδί είναι βίαιο», είπε.
«Η αρχή ήταν δύσκολη, ήταν πολύ απαιτητική. Έπρεπε να κρατηθούν ισορροπίες ώστε να μην υπάρξει ένταση στην καθημερινότητα του παιδιού. Όταν τέθηκε ζήτημα να κανονιστούν τα της επικοινωνίας μου με το παιδί, έγινε μια προ-κρούση δικαστική και ευτυχώς καταλήξαμε σχετικά εύκολα και σύντομα σε κοινή συμφωνία», είπε από την πλευρά του ο Κώστας Καρακώστας, μέλος των Ενεργών Μπαμπάδων και πατέρας ενός 5χρονου παιδιού.
«Τα τελευταία 5 χρόνια ζω και εργάζομαι στη Σουηδία. Χώρισα όταν το παιδί μου ήταν έξι μηνών. Η πρώην σύζυγός μου με το παιδί μου πήγαν στην Ελλάδα. Οπότε εγώ για να έχω επαφή με το παιδί μου ταξιδεύω αυτά τα 4,5 χρόνια στην Ελλάδα κάθε μήνα, ώστε να ασκώ την επικοινωνία που μου έχει ορίσει το δικαστήριο με το παιδί μου», σημείωσε ο Ντίνος Κοντογιάννης, πατέρας μίας 4χρονης.
«Η μεγάλη μεταρρύθμιση που έχει γίνει στο οικογενειακό δίκαιο είχε γίνει το 1983. Τότε εισήχθη για πρώτη φορά του κριτήριο του συμφέροντος του παιδιού, που σημαίνει ότι τα δικαστήρια κατά την αξιολόγηση του ποιος θα έχει την επιμέλεια, βάζουν πρώτα το συμφέρον του τέκνου», τόνισε η δικηγόρος Ευαγγελία Παπαδοπούλου – Διαμαντοπούλου.
«Η επιμέλεια είναι μία από τις τρεις εξουσίες της γονικής μέριμνας. Η γονική μέριμνα έχει τη διοίκηση της περιουσίας του τέκνου, την εκπροσώπηση του τέκνου, και την επιμέλεια του τέκνου. Η επιμέλεια αναφέρεται στην ανατροφή του τέκνου, στην επίβλεψή του, στη μόρφωσή του και την εκπαίδευσή του», πρόσθεσε η ίδια.
«Όταν χωρίσαμε τα πράγματα μεταξύ μας ήταν πολύ ήρεμα, οπότε πήραμε το παιδί, και του είπαμε ότι αποφασίσαμε ότι θα είμαστε πιο ευτυχισμένοι αν ζήσουμε χωριστά. Συγκρούσεις δεν είχαμε με τον άντρα μου. Εκείνος ήθελε την συνεπιμέλεια, ήθελα να περνάει πολύ χρόνο μαζί της και το έκανε. Η συνεπιμέλεια λειτούργησε μεταξύ μας επί 5 χρόνια. Τελικά όμως το σύστημα δε λειτούργησε, επειδή το παιδί όταν μεγάλωσε ήθελε να έχει ένα χώρο σταθερό. Και ήθελε να μένει εδώ και να πηγαίνει στον πατέρα της μια βόλτα, ή να πηγαίνει το σαββατοκύριακο», περιγράφει η Δώρα Φέγγη, μητέρα ενός 12χρονου κοριτσιού.
