Ο Ντιέγκο Μαραντόνα έζησε μια ζωή, πραγματικό σενάριο. Ξεκίνησε από μία παραγκούπολη του Μπουένος Αϊρες, για να φτάσει στην ποδοσφαιρική κορυφή του κόσμου και στη συνέχεια να βυθιστεί στο σκοτεινό κόσμο των εξαρτήσεων . Αντισυμβατικός, προσωπικός φίλος του Κάστρο, του Τσάβες αλλά και πιστός καθολικός, στο πλευρό του Πάπα. Δεν είναι παράξενο που αυτή η ζωή έγινε τραγούδι... Ντοκιμαντέρ. Αλλά και ταινία από το Εμίρ Κουστουρίτσα.
Ηταν η 30η Οκτωβρίου του 1960 όταν ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα είδε το πρώτο φως της ζωής. Μεγάλωσε σε μια φτωχική οικογένεια με άλλα έξι αδέλφια στην παραγκούπολη Βίλα Φιορίτο στα προάστεια του Μπουένος Αιρες.
Η μπάλα ήταν το μοναδικό διαβατήριο για την έξοδο από τη φτώχεια και από μικρός άρχισε να κλωτσάει το πέτσινο τόπι κάνοντας πολλά όνειρα.
«Εχω δύο όνειρα. Να παίξω σε ένα Μουντιάλ και να το κερδίσω.»
Η ομάδα της γειτονιάς Εστέγια Ρόχα ήταν το πρώτο βήμα για την κορυφή και λίγο πριν κλείσει τα 16 , έγινε ο νεότερος ποδοσφαιριστής που αγωνίστηκε στη μεγάλη κατηγορία του πρωταθλήματος της Αργεντινής, με την αργεντίνος τζούνιορς, ξεκινώντας το μεγάλο ταξίδι προς τον ποδοσφαιρικό γαλαξία.
Η ταπεινή καταγωγή του ήταν και ο λόγος που παρέμεινε αντισυμβατικός ως την τελευταία ημέρα της ζωής του, παρά το γεγονός ότι έβγαλε πολλά χρήματα από το ποδόσφαιρο.
Δεν έκρυψε ποτέ τον θαυμασμό του για τον ιστορικό ηγέτη της Κούβας Φιντέλ Κάστρο. Είχε κάνει το πρόσωπο τατουάζ στο δεξί πόδι. Στο μπράτσο είχε την εικόνα του επαναστάτη και συμπατριώτη του Ερνέστο Τσε Γκεβάρα.
«Νιώθω Κουβανός. Μου έδωσαν πολλή αγάπη κατά τη διάρκεια της νοσηλείας μου και το γεγονός ότι μπορώ να ξυπνάω κάθε πρωί και να αθλούμαι, να μιλάω σε εσάς, στα αδέλφια μου, να κάνουμε αυτή την συνέντευξη, τα χρωστάω σε μεγάλο βαθμό στον Φιντέλ.»
Με τον Φιντέλ Κάστρο πέθαναν την ίδια ημερομηνία, με τον Κουβανό ηγέτη να φεύγει από τη ζωή το 2016.
Αντιιμπεριαλιστής είχε εξαιρετικές σχέσεις και με άλλους αριστερούς ηγέτες της λατινικής αμερικής όπως ο Ούγκο Τσάβεζ της Βενεζουέλας και ο Εβο Μοράλες της Βολιβίας, με τον οποίο μάλιστα είχε παίξει και μπάλα.
Στην Ευρώπη ο Ντιεγκίτο, εκτός από τη δόξα, γνώρισε και τα ναρκωτικά. Από την εποχή της Μπαρτσελόνα βυθίστηκε στον σκοτεινό κόσμο των εξαρτήσεων, με αποτέλεσμα να κινδυνέψει πολλές φορές να χάσει τη ζωής του. Μετά το ποδόσφαιρο έφτασε κάποια στιγμή και τα 130 κιλά… ενώ τη χρήση κοκαϊνης την παραδέχθηκε και ο ίδιος στο ντοκιμαντέρ του Εμίρ Κουστουρίτσα για τη ζωή του, με λέξεις που συγκλονίζουν.
«Eμίρ ξέρεις πόσο καλύτερος παίκτης θα ήμουν εάν δεν έκανα χρήση κοκαϊνης; Τι παίκτη χάσαμε! Εχω μία πικρή γεύση στο στόμα μου. Επειδή θα ήμουν ακόμα καλύτερος. Σε διαβεβαιώ γι’ αυτό!»
Παρά τη συνεχή μάχη με τους δαίμονες του, ήταν πάντα στο πλευρό των φτωχών. Στη Νάπολι το 1985 έμαθε ότι ένα παιδί ήταν άρρωστο και ήθελε να του εξασφαλίσει χρήματα. Οι αρχές αρνήθηκαν να του δώσουν άδεια και τελικά τα κανόνισε όλα μόνος του, παίζοντας σε ένα γήπεδο μέσα στη λάσπη, μπροστά σε 4000 θεατές.
Η παγκόσμια φτώχεια ήταν και το βασικό θέμα συζήτησης στις συναντήσεις με τον Πάπα Φραγκίσκο, ο οποίος εκτός από Αργεντινός είναι και φανατικός φίλος του ποδοσφαίρου και όπως ανακοίνωσε το Βατικανό είναι συγκλονισμένος από το θάνατο του Μαραντόνα.
Εκτός από ταινία, ο Ντιέγκο Μαραντόνα έγινε και τραγούδι από τον Μάνου Τσάο, ένα τραγούδι που θα μείνει αθάνατο, όπως και ο ίδιος ο Θεός του ποδοσφαίρου…
