Οι εικόνες μέσα από την εντατική του νοσοκομείου Παπανικολάου στη Θεσσαλονίκη συγκλονίζουν, εκεί που δίνονται καθημερινά δεκάδες μάχες
Του κρατάει σφιχτά το χέρι. Τον χαϊδεύει. Πρέπει να τον καθυσυχάσει… Είναι τρομαγμένος όσο ποτέ άλλοτε. Μόλις άνοιξε τα μάτια του. Χωρίς να ξέρει τι συμβαίνει… Τι έχει συμβεί. Σ’ έναν χώρο ξένο… Είναι διασωληνωμένος… Στην εντατική του νοσοκομείου Παπανικολάου.
Είναι η πραγματικότητα. Αυτή είναι η πραγματικότητα του κορωνοϊού. Για τους γιατρούς και νοσηλευτές στις μονάδες εντατικής θεραπείας της χώρας είναι η καθημερινότητά τους.
Αυτός ο ασθενής, δεν μπορεί πια να πάρει ανάσα μόνος του… Η κατάσταση της υγείας του είναι επιβαρυμένη. Οι γιατροί ξεκινούν τη διαδικασία για να διασωληνωθεί… Είναι όλοι από πάνω του… τουλάχιστον πέντε. Γιατροί και νοσηλευτές. Πρέπει όλα να γίνουν αστραπιαία… Γρήγορα… με μεγάλη προσοχή.
Δεν κάνουν μόνο τη νοσηλεία των ανθρώπων που δίνουν τη μάχη τους με τον κορωνοίο. Τους φροντίζουν. Νοιάζονται. Ξέρουν ότι ακόμα και το παραμικρό άγγιγμα, η μία λέξη, τους δίνει κουράγιο. Ελπίδα. Ελπίδα να σωθούν. Να βγουν νικητές.
Ασθενείς ο ένας δίπλα στον άλλο. Όλοι, σε κρίσιμη κατάσταση. Διασωληνωμένοι. Κάποιοι σε κώμα… Κάποιοι άλλοι, έχοντας τις αισθήσεις τους. Βλέπουν. Ακούν. Νοιώθουν. Τον αγώνα που δίνουν για ώρες ατελείωτες γιατροί και νοσηλευτές να τους κρατήσουν στη ζωή.
Ένας ασθενής σε μια μονάδα εντατικής, χρειάζεται την προσοχή όλων. Την κάθε στιγμή. Με προσοχή…. Για τον ίδιο αλλά και για εκείνους που τον φροντίζουν. Όλοι με τις ειδικές στολές… Πάνε… έρχονται… δεν στέκονται λεπτό…
Η σκέψη τους είναι μία. Όλοι τους οι ασθενείς, να βγουν από την εντατική σύντομα και υγιής. Να μην χάσουν κανέναν… Να μην αφήσουν ούτε έναν να χαθεί.
