Το «Πάμε Δανάη!» βρέθηκε στην μονή της Αγίας Τριάδος στην Αίγινα, και συνομίλησε με την καθηγουμένη μοναχή Τιμοθέη του ιερού ησυχαστήριου.
Η καθηγουμένη μοναχή Τιμοθέη του ιερού ησυχαστήριου του Αγίου Νεκταρίου Αιγίνης μίλησε στην εκπομπή για τον βίο του Αγίου Νεκταρίου.
«Όλοι ξέρουμε λίγο πολύ την πορεία του Άγιου Νεκτάριου. Δούλεψε σε πολύ νεαρή ηλικία σε ένα καπνοποιείο για να στέλνει ό,τι μπορεί στη φτωχή οικογένειά του. Αγάπησε πάρα πολύ τον Χριστό εκ νεότητος και από την αγάπη αυτή αποφάσισε να αφιερωθεί στον Θεό. Ο άγιος Νεκτάριος έγινε μονάχος στη Χίο και στη συνέχεια ήταν κοντά στον πατριάρχη Σωφρόνιο στην Αλεξάνδρεια. Συκοφαντήθηκε πολύ γιατί κάποιοι θεώρησαν ότι εποφθαλμιά τον θρόνο του Πατριάρχη και εκδιώχθηκε από την Αλεξάνδρεια κακήν κακώς», είπε αρχικά η μοναχή.
Και πρόσθεσε: «Ήρθε στην Ελλάδα και στη συνέχεια έγινε διευθυντής στη Ριζάρειο σχολή. Σε μία επιστολή του συναντάμε τον ίδιο που γράφει ότι, επιθυμούσε πολύ να πάει στη Σκόπελο να ανοίξει ένα μοναστήρι. Από θεία νεύση όμως κάτι τον οδηγούσε στην Αίγινα»
«Κατεβαίνοντας στο λιμάνι της Αίγινας είδε μπροστά του την οσία Αθανασία την Αιγινίτισσα μαζί με άλλες δυο μονάχες την Ιέρεια και την Ευδοκία. Η οσία Αθανασία είπε στον άγιο Νεκτάριο: «θα πας να χτίσεις το μοναστήρι σου, πάνω στα ερείπια τα δικά μου» και τον οδήγησε σε αυτόν τον ηγιασμένο τόπο. Ο άγιος Νεκτάριος ήρθε το 1904 εδώ και με πολύ κόπο και ίδρωτα έχτισε αυτό το μοναστήρι. Μπήκαν οι πρώτες μοναχές και το επονόμασε «Αγία Τριάδα. Ο άγιος Νεκτάριος έζησε εδώ τα τελευταία χρόνια της ζωής του»
«Κοιμήθηκε το 1920 στο Αρεταίειο νοσοκομείο από καρκίνο του προστάτη. Εκεί γνωρίζουμε ότι έγινε και ένα θαύμα. Στο διπλανό κρεβάτι του άγιου Νεκτάριου βρισκόταν ένας κατάκοιτος. Όταν η νοσοκόμα πήγε να αλλάξει τον άγιο, έριξε την μπλούζα του στο διπλανό κρεβάτι. Μόλις το ρούχο ακούμπησε πάνω στον κατάκοιτο, εκείνος άρχισε να νιώθει τα άκρα του και σηκώθηκε από το κρεβάτι. Το 1958 έγινε η ανακομιδή των λείψανων του, όπου μεταφέρθηκαν στον ναό που είναι αφιερωμένος στον άγιο Νεκτάριο», σημείωσε.
«Ήταν ένα παιδί που δούλευε στην οικοδομή και ξαφνικά ζαλίστηκε και έπεσε κάτω. Μετά από έξι με οχτώ μήνες άνοιξε τα μάτια του και οι γιατροί συγκλονίστηκαν. Σταδιακά άρχισε να μιλάει και τότε η μητέρα του του είπε: «παιδί μου τι θαύμα ήταν αυτό. Εκείνος της απάντησε: «όταν ζαλίστηκα και έπεσα από την οικοδομή ήταν ένας καλόγερος δίπλα μου και προσευχόταν τόσο πολύ που έσταζε το πρόσωπο του από ίδρωτα. Ο ίδρωτας έτρεχε από τα γένια του στο κεφάλι του παιδιού και αυτό ήταν αρκετό να μαζέψει το μυαλό του. Έτσι ξύπνησε το παιδί και έγινε το θαύμα», προσέθεσε η μοναχή.
«Όποιος μπαίνει στο μοναστήρι νιώθει αυτή τη χάρη, αυτή την ηρεμία, αυτή τη θαλπωρή», είπε κλείνοντας.
