Συγκλονιστικές στιγμές για τον ελληνικό αθλητισμό χθες βράδυ στο Κλειστό των Ολυμπιακών Εγκαταστάσεων. Η φανέλα του Νίκου Γκάλη, το μυθικό νούμερο 4, που άλλαξε το μπάσκετ, τον αθλητισμό και την κοινωνία, ανέβηκε στην οροφή του κλειστού που φέρει το όνομά του. Ο Θεός του ελληνικού μπάσκετ λύγισε και ξέσπασε σε κλάματα στην οφειλόμενη εδώ και δεκαετίες τιμή.
Η ατμόσφαιρα στο ΟΑΚΑ δονείται. Η Ελλάς ευγνωμονούσα.
Ο Θεός του αθλητισμού μας, εκείνος που ανέκφραστος φόρτωνε με σαραντάρες τα αντίπαλα καλάθια και ανέβαζε την πατρίδα στις ψηλότερες κορφές.
Ο γκάγκστερ που άλλαξε αθλητισμό και κοινωνία.
Λυγίζει. Δεν δακρύζει, κλαίει με λυγμούς.
Ο Νίκος Γκάλης έχει μόλις δει τη φανέλα του να ανεβαίνει στην ψηλότερη κορφή του κλειστού των Ολυμπιακών Εγκαταστάσεων που φέρει τ’ όνομά του.
Ήταν (σχεδόν) όλοι εκεί, τα ιερά και τα όσιά μας. Ο Δράκος ο μεγάλος Παναγιώτης Γιαννάκης, ο Φάνης, τα παιδιά του χρυσού ’87. Kι ας έλειπε ο MVP…
Καμάρωναν η σύζυγος κι η αγαπημένη του κόρη.
Από την είσοδό του κιόλας ρίγη συγκίνησης για τον Γκάλη του ’87, του ’89, για τον Γκάλη του Άρη που άδειαζε τους δρόμους της χώρας όλης κάθε Πέμπτη βράδυ.
Η αγκαλιά ιπποτικά πρώτα με τον Λούκα Ντόνσιτς. Η υπόκλιση από τον Δημήτρη Ιτούδη και όλους τους διεθνείς. Όλοι μας ασχοληθήκαμε με την σπυριάρα και ήταν εκείνος η αιτία. Εκείνος και ο Γιαννάκης.
Και μετά η μεγάλη στιγμή. Η ιερή φανέλα με το 4 στην οροφή. Το κλάμα. Η αποθέωση. Η απόδοση των τιμών από την παγκόσμια και την ελληνική ομοσπονδία.
Οι αναμνηστικές φωτογραφίες. Και ένας όρκος νίκης με τα παιδιά του, τους επιγόνους του που θέλουν να τον κάνουν περήφανο.
Άλλαξαν 4 δεκαετίες από το πικρό αντίο στο κλειστό του Μετς. Τόσο χρειάστηκε για τον τιμήσει η Ελληνική Ομοσπονδία. Τώρα ,όμως, είναι ώρα για όσα του πρέπουν. Για όσα τους πρέπουν. Επιβάλλεται σειρά να πάρει ο Παναγιώτης Γιαννάκης, που ακόμα φροντίζει το άθλημα που αποθέωσε ως παίκτης και προπονητής.
