Με την χαρακτηριστική του κραυγή το 2000 στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Σϊδνει, ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης καθήλωσε τους πάντες. Και αν τότε είχε έναν τραυματισμό, τα τελευταία δύο χρόνια κατάφερε να μην «σπάσει».
«Έσπασε» η καρδιά μας
Ο ψηλός γίγαντας του ταε κβον ντο με μία μακροσκελή ανάρτησή στα social media σόκαρε το πανελλήνιο αποχαιρετώντας σήμερα το πρωί τους γύρω του για ένα ταξίδι χωρίς γυρισμό.
«Θα ξεκινήσω με αυτό το κλισέ, ότι για να διαβάζετε τώρα αυτήν την δημοσίευση μου, μάλλον έχω φύγει για κάπου καλύτερα ή και για το πουθενά. Δύο χρόνια, βασανίστηκα κι εγώ με τον καρκίνο. Με έναν τόσο σπάνιο τύπο καρκίνου, το καρκίνωμα nut, που αυτή τη στιγμή εννέα στους δέκα Έλληνες γιατρούς που το διαβάζουν, το ακούν για πρώτη φορά και θα σπεύσουν να το ψάξουν».
«Διαγνώστηκε με μία σπάνια μορφή καρκίνου που ξεκινούσε από τον πνεύμονα, ένας ιστολογικός τύπος ιδιαίτερος. Δυστυχώς από τη διάγνωση η νόσος ήταν ήδη μεταστατική» εξηγεί ο πρύτανης του ΕΚΠΑ, Θάνος Δημόπουλος.
Πάλεψε όλη του τη ζωή μέσα σε ένα τερέν. Έδωσε μάχες και μάχες, σε αυτήν όμως την άνιση μάχη δεν πήρε το πολυπόθητο μετάλλιο που πάντα είχε ως στόχο.
Κράτησε στιβαρά στα χέρια του την γαλανόλευκη και την κυμάτισε στην τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων του Λονδίνου το 2012 όταν έγινε σημαιοφόρος της ελληνικής αποστολής.
«Ο Αλέξανδρος ήταν ένα πλατάνι όπως τον χαρακτήρισε και η μάνα του, οι ρίζες του έμειναν εδώ» λέει χαρακτηριστικά η Βούλα Πατουλίδου.
Στις 29 Αυγούστου του 2004 ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης ανέβηκε στο δεύτερο σκαλί του βάθρου στο άθλημα του ταε κβον ντο και ένα στεφάνι ελιάς στο κεφάλι του τον κάνει να δακρύσει.
Ήταν τότε που ο ηττημένος στους Ολυμπιακούς της Αθήνας, ο Αλέξανδρος αγκάλιασε τον Κορεάτη συναθλητή του και σήκωσε ψηλά το χέρι του όσο κάποιοι από τις κερκίδες τους αποδοκίμαζαν.
Την αγάπη του για την Ελλάδα την έδειχνε με κάθε τρόπο. Ο γνωστός Ολυμπιονίκης, πριν κατακτήσει το δεύτερο ασημένιο του μετάλλιο στους Ολυμπιακούς αγώνες του Πεκίνο το 2008 είχε την τιμή να γίνει ο πρώτος λαμπαδηδρόμος στην Αρχαία Ολυμπία, κάτι που κατά δήλωσή του ήταν μία από τις κορυφαίες στιγμές της καριέρας του.
«Αν βάλω ένα πρόσημο τύχης στη ζωή μου, θα σας πω ακόμα και τώρα, ότι ήμουν τυχερός άνθρωπος. Είχα την ευλογία να κάνω τα όνειρα μου πραγματικότητα, να ανέβω στο βάθρο πολλές φορές, να δοξάσω τον αθλητισμό και την χώρα μου, να γνωρίσω ανθρώπους από όλον τον κόσμο, να μάθω το σεβασμό, την ευγενή άμιλλα, αξίες τόσο σημαντικές και να προσπαθήσω να τις κάνω πράξη και στη ζωή μου» συνεχίζει στην ανάρτησή του ο Ολυμπιονίκης.
«Ήξεραν τι θα κάνω πριν γεννηθώ»
Μέσα στο γυμναστήριο στην Πολίχνη Θεσσαλονίκης ο Αλέξανδρος με την βοήθεια του πατέρα του έκανε τα πρώτα του βήματα από μωρό παιδί.
«Ο πατέρας μου είχε αποφασίσει για εμένα τι θα κάνω πριν γεννηθώ καν, οι πρώτες μου φωτογραφίες ήταν μέσα στο γυμναστήριο» είχε δηλώσει ο Ολυμπιονίκης.
Μετά από πολλές διακρίσεις, ο ολυμπιονίκης προχώρησε ένα βήμα παρακάτω την αγάπη του για το άθλημα και μπήκε στον ρόλο του προπονητή.
Ο παραμυθένιος γάμος και οι καρποί του έρωτά τους
Το καλοκαίρι του 2016 παντρεύτηκε την αγαπημένη του Δώρα Τσαμπαζή σε έναν γάμο βγαλμένο από παραμύθι. Την γυναίκα που του κέντρισε το ενδιαφέρον από την πρώτη ματιά.
Απέκτησαν δύο παιδιά. Τον Γιώργο και την Ελεάννα, για τα οποία πάλεψε με νύχια και με δόντια να κρατηθεί στη ζωή.
«Θέλω να πω σε όλους τους κάτι. Πετύχατε. Με κρατήσατε στη ζωή περισσότερο από όσο αναλογούσε στον πολύ επιθετικό καρκίνο μου, μου χαρίσατε το χρυσό μετάλλιο της παράτασης της ζωής μου σε μια πολύ κρίσιμη στιγμή, όταν η κόρη μου η Ελεάννα ήταν μόλις 3,5 ετών και δεν θα θυμόταν τίποτα από εμένα, ενώ τώρα στα 5,5 της χρόνια θα με θυμάται έστω σαν μακρινή ανάμνηση και θα μπορεί να διηγηθεί ιστορίες στον μικρό της αδερφό τον Γιώργο, ώστε να με κρατήσουν ζωντανό στην καρδιά τους για πάντα» γράφει στην ανάρτησή του.
Η πολεμική τέχνη που επέλεξε να αφιερώσει τη ζωή του δεν ήταν τυχαία. Οι Αρχές της είναι η επιμονή, η ευγένεια, η εντιμότητα, ο αυτοέλεγχος και το αδάμαστο πνεύμα. Με αυτές τις αρχές έφυγε από τη ζωή και ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης.
