Η αυτοκτονία του 35χρονου Ανέστη γυρίζει το χρόνο στον Απρίλιο του 2003. Ξανά και ξανά για ορισμένους τις τελευταίες μέρες.
Στις απεγνωσμένες προσπάθειες που έκαναν οι διασώστες, στους σοκαρισμένους μαθητές που σώθηκαν τραυματισμένοι, στις εφιαλτικές σκηνές στα νοσοκομεία της περιοχής, στο φόβο και την απόγνωση που κάποιοι δεν ξεπέρασαν ποτέ…
Ο Ανέστης που έδωσε τέλος στη ζωή του, χαροπάλευε σε εντατική νοσοκομείου για τρεις εβδομάδες και όταν πήρε εξιτήριο δεν ήταν ο ίδιος άνθρωπος. Τα ψυχικά του τραύματα δεν επουλώθηκαν ποτέ. Οι πληγές από τον εφιάλτη που έζησε τον βασάνιζαν για το υπόλοιπο της ζωής του. Κάτι που ήξεραν φίλοι, στενοί συγγενείς κι άνθρωποι που είχαν μοιραστεί τον ίδιο εφιάλτη. Όπως ο τότε λυκειάρχης του σχολείου του, που το πρωί υποδέχτηκε την κάμερα του LIVE NEWS…
Στο μοιραίο πούλμαν, λίγες θέσεις μπροστά από τον Ανέστη και τα 21 παιδιά που σκοτώθηκαν επί τόπου όπως μας λέει. Όταν ξαφνικά, στην κοιλάδα των Τεμπών, ο χρόνος σταμάτησε για όλους…
Στο σημείο επικρατεί πανδαιμόνιο. Μαθητές της Α’ Λυκείου είναι νεκροί μέσα και έξω από το λεωφορείο, εννέα έχουν τραυματιστεί και άλλοι παραμένουν εγκλωβισμένοι. Ο ίδιος έχει χάσει τις αισθήσεις του και ξυπνάει στο νοσοκομείο. Εκεί που παρέμεινε για 10 μέρες μέχρι να πάρει εξιτήριο.
Ο Γολγοθάς του Ανέστη ήταν γνωστός τόσο στον ίδιο, όσο και στα υπόλοιπα παιδιά που είχαν επιζήσει. Το χαμόγελο χάθηκε για πάντα από το πρόσωπό του 16χρονου και μαζί τα νιάτα του. Τα προβλήματα δεν τον άφησαν ποτέ, με το πέρασμα των χρόνων…
Ο Ανέστης πάλεψε με όλες του τις δυνάμεις. Τελείωσε το σχολείο, έπιασε δουλειά ως φύλακας αρχαιοτήτων αλλά οι βασανιστικές σκέψεις τον στοίχειωναν καθημερινά. Αυτό που ορισμένοι φοβόντουσαν, έγινε την περασμένη Κυριακή, μέσα στο σπίτι που έμενε με τον πατέρα του…
Εκτός από τον Ανέστη, το δικό τους σταυρό άρχισαν να κουβαλούν και τα υπόλοιπα παιδιά που επέζησαν. Ένα από αυτά το 2013, 10 χρόνια μετά το δυστύχημα στα Τέμπη πήρε την απόφαση να γίνει μοναχός… Η αφοσίωση στο Θεό αποδείχθηκε για τον ίδιο, το πιο απάνεμο λιμάνι. Ο δρόμος που τον έκανε να αισθάνεται ασφαλής, δυνατός και κυρίως ήρεμος.
Ο Ανέστης παρέμεινε στο Μακροχώρι Ημαθίας κοντά στον πατέρα του. Δίπλα σε φίλους και συγγενείς που τον αγαπούσαν. Ανθρώπους όμως ανήμπορους να τον βοηθήσουν…
Το χρονικό της τραγωδίας
Τα πάντα εκείνη τη μαύρη Κυριακή του 2003 είχαν ξεκινήσει εντελώς διαφορετικά. Τα παιδιά της Α’ Λυκείου, είχαν ολοκληρώσει την εκδρομή τους, στην Αθήνα κι το μεσημέρι μπήκαν στο λεωφορείο για το ταξίδι της επιστροφής…
Στην κοιλάδα των Τεμπών, στην εθνική οδό Λάρισας – Θεσσαλονίκης, μια νταλίκα έφυγε από το αντίθετο ρεύμα και συγκρούστηκε με το λεωφορείο πλαγιομετωπικά. Ολόκληρη η χώρα παγώνει…
Οι οδηγοί την κρίσιμη στιγμή δεν κατάφεραν να αντιδράσουν. Οι διασώστες που φτάνουν πρώτοι στο σημείο, έχουν κάνει λόγο για τις σκληρότερες σκηνές που έχουν συναντήσει
Τα σωστικά συνεργεία που φτάνουν στο σημείο κάνουν πάνω από δύο ώρες να απεγκλωβίσουν νεκρούς και τραυματίες. Οι φωτογραφίες και τα πλάνα από το αρχείο του MEGA αποτυπώνουν το μέγεθος της τραγωδίας, με τα νοβοπάν που μετέφερε το φορτηγό να έχουν κόψει το μοιραίο πούλμαν στα δύο…
Ο πατέρας του Ανέστη έλεγε χθες στο LIVE NEWS πως ο γιος του απέφευγε να μιλάει για εκείνη τη μέρα. Το ίδιο και τα υπόλοιπα παιδιά που επέζησαν μετά τον εφιάλτη…
Τίποτα δεν ήταν ίδιο με πριν. Ο τότε συνοδός λυκειάρχης και οι μαθητές του, έχασαν τη στιγμή του δυστυχήματος, τη ζωή όπως την ήξεραν μέχρι εκείνη τη μέρα…
Οι ποινές στη δίκη που ακολούθησε, οι αποκαλύψεις για τα ακατάλληλα λάστιχα του φορτηγού και για το πούλμαν των μαθητών που έπρεπε να είχε αποσυρθεί λόγω παλαιότητας, είχαν μικρή σημασία για τους πρωταγωνιστές. Η ουσία δεν άλλαξε. Ο δρόμος τους, παρέμεινε ανηφορικός. Με τις ίδιες αγωνίες και σκέψεις βασανιστικές…
Την περασμένη Δευτέρα συγγενείς και φίλοι συνόδεψαν τον Ανέστη στην τελευταία του κατοικία. Με τα βλέμματα να βρίσκονται μονίμως στραμμένα στον πατέρα του, αλλά και στα υπόλοιπα παιδιά που επέζησαν και επί 19 χρόνια ανεβαίνουν τον δικό τους Γολγοθά.
«Ξαναζείς αυτές τις στιγμές»
«Τέτοια τραγικά γεγονότα δεν σβήνουν από τη μνήμη, δυστυχώς. Ο χρόνος αδυνατεί να επουλώσει αυτές τις βαριές πληγές και σε κάθε στιγμή επανέρχονται εκείνες οι στιγμές και τις ξαναζείς» σημείωσε ο τότε λυκειάρχης και συνοδός των παιδιών Δημήτρης Γκέκας, μιλώντας ζωντανά στο LIVE NEWS και τον Νίκο Ευαγγελάτο.
«Πολλά παιδιά βρήκαν το δρόμο τους, όμως δεν σημαίνει ότι σβήστηκαν οι πληγές τους, αλλά βρήκαν το δρόμο να προσπαθήσουν και να κερδίσουν τη ζωή» τόνισε ο κ. Γκέκας, συμπληρώνοντας ότι υπάρχουν και οι γονείς που δεν μπορούν να ξεχάσουν ποτέ τα τραγικά εκείνα γεγονότα.
Μιλώντας για την προσωπική του εμπειρία και τα ζητήματα που αντιμετώπισε, ο κ. Γκέκας ανέφερε ότι είχε εφιάλτες, αλλά και στην καθημερινότητά του ξυπνούσαν μνήμες από τα γεγονότα των Τεμπών.
