Από τον ήχο αλλεπάλληλων εκρήξεων ξύπνησαν οι΄Ελληνες ομογενείς . Πολλοί, όπως λένε στο MEGA, σχεδίαζαν να εγκαταλείψουν τη χώρα αλλά δεν πρόλαβαν καθώς αιφνιδιάστηκαν από την ρωσική επίθεση,και άλλοι παραμένουν σε καταφύγια.
Έλληνες στη δίνη του πολέμου
«Καλημέρα από το Κίεβο. Ξυπνήσαμε με εκρήξεις γύρω τις 5.30 το πρωί, κατά τις 7.30 ήχησε ο συναγερμός της πόλης για καμιά 10αρια δευτερόλεπτα.. Είμαστε στην κεντρική πλατεία στο Μαινταν δεν υπάρχει κόσμος..», περιγράφει ο Τάσος Τσιάμης, κάτοικος του Κιέβου.
Ο Τάσος Τσιάμης επιχειρηματίας ελληνικής καταγωγής περιγράφει τη στιγμή που οι κάτοικοι του Κιέβου ξύπνησαν με τον ήχο της σειρήνας του πολέμου. Όπως λέει κανείς στην ουκρανική πρωτεύουσα δεν περίμενε οι ρωσικές βόμβες να φτάσουν τόσο γρήγορα ως εκεί.
«Περιμένανε να γίνει κατι στο Ντόνετσκ και στο Λουγκάνσκ. Αυτό που είναι πιο γενικευμένο δεν το περίμενε, δεν το περίμενε ο κόσμος, όχι», δήλωσε ο κ. Τσιάμης.
Η Σβετλάντα Σρέντιτς, δασκάλα σε Ελληνικό σχολείο στη Μαριούπολη με τρεμάμενη φωνη περιγράφει στο MEGA τις δραματικές ώρες που βιώνουν στα υπόγεια των σπιτιών τους. Εκεί βρήκαν καταφύγιο από νωρίς τα ξημερώματα όταν τα ρωσικά πυρά άρχισαν να πέφτουν στο ουκρανικό έδαφος.
«Πυροβολισμοί, βόμβες, ο πόλεμος πραγματικός. Ώρα 2.30 ξεκινήσανε πυροβολισμοί, άρχισαν να τρέμουν οι τοίχοι, τα παράθυρα. Είμαστε στα σπίτια και δεν μπορούμε να φύγουμε. Είχαμε σχέδιο που μπορούμε να φύγουμε στις άλλες χώρες, έξι ώρες από εμάς όμως δεν προλάβαμε να φύγουμε», περιγράφει η ίδια.
Η Σβετλάνα ζει στη Μαριούπολη με την οικογένεια της . Ο 12χρονος γιος της ήταν προετοιμασμένος από ημέρες για το πώς πρέπει να κινηθεί σε περίπτωση πολέμου.
«Κάποιες στιγμές δεν προλαβαίνουμε να μπούμε στα υπόγεια του σπιτιού και κρυβόμαστε κάπου στις γωνιές για να είμαστε πιο μακριά από τα παράθυρα. Οι άνθρωποι κλαίνε, δεν μπορούν να φύγουν, δεν έχουν αυτοκίνητα να φύγουν, σταμάτησαν τα λεωφορεία και οι άνθρωποι έμειναν χωρίς νερό, ρεύμα, χωρίς διαδίκτυο και δεν ξέρουν τι γίνεται. Βεβαίως φοβόμαστε, βεβαίως φοβόμαστε. Κάθε λίγο νοιώθω ότι γερνάω πέντε με δέκα χρόνια με κάθε έκρηξη. Πέφτουν ένα χιλιόμετρο από εμάς, μπορεί και πιο κοντά. Κι όταν ακούγεται πολύ δυνατά παίρνω το παιδί μου κρυβόμαστε κι όταν σταματάει βγαίνουμε»,αναφέρει η Σβετλάνα.
Φόβος στα καταφύγια
Στο κέντρο της πόλης έχουν απομέινει μόνο τηλεοπτικά συνεργεία και δημοσιογράφοι από όλο τον κόσμο.
Ο Παντελής Αλεξόπουλος βρήκε και εκείνος καταφύγιο στο υπόγειο του σπιτιού του . Εκεί φιλοξενεί άλλες δύο οικογένειες Ουκρανών. Ενημερώθηκαν από το προξενείο ότι πρέπει να εγκαταλείψουν τη χώρα. Προς το παρόν όμως αυτό είναι ανέφικτο .
«Όμως δε μπορούμε να φύγουμε με το αυτοκίνητο, γιατί ένας δρόμος υπάρχει αυτή τη στιγμή και είναι γεμάτος από αυτοκίνητα. Δε μπορώ να πάρω το ρίσκο να φύγω τώρα. Είμαστε στο υπόγειο, έχουμε νερό, φαγητό, έχουμε ψωνίσει τις προηγούμενες ημέρες γιατί ήταν κάτι που περιμέναμε», λέει στο MEGA, ο κ. Αλεξόπουλος.
Στο εάν φοβάται, απάντα πως φυσικά και υπάρχει φόβος γιατί δεν γνωρίζουν τι μπορεί να γίνει από στιγμή σε στιγμή.
«Φοβάμαι πιο πολύ για το παιδί μου και την γυναικά μου, εμένα εντάξει. Για την οικογένεια μου. Και για τ’ άλλα παιδάκια εδώ πέρα στη γειτονιά που δεν υπάρχουν υπόγεια, τα έχω βάλει εδώ σε μένα», συμπληρώνει.
Αγωνία σε Χάρκοβο και Μαριούπολη
Η 20χρονη Εύα Κασομούλη γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Χάρκοβο, στην ανατολική Ουκρανία, εκεί που το πρωί απο τους βομβαρδισμούς σκοτώθηκε ένα αγόρι . Πολλοί κάτοικοι της πόλης προσπαθούν να την εγκαταλείψουν, την ώρα που ακούγονται εκρήξεις.
«Περιμένουμε άμα αρχίσει να βαράει η σειρήνα να πάμε σε καταφύγια να κρυφτούμε. Ο κόσμος έχει φοβηθεί πολύ κι έχει πάρει όλα τα τρόφιμα που υπάρχουν στα μαγαζιά, όλα τα λεφτά που υπάρχουν στα ΑΤΜ. Μας είπαν ότι στο ράδιο και στην τηλεόραση θα ενημερώσουν που πρέπει να πάει ο καθένας», αναφέρει η 20χρονη.
Κάποιοι Έλληνες πρόλαβαν και γύρισαν στην Ελλάδα πριν ηχήσουν τα τύμπανα του πολέμου στην Ουκρανία.
Ελπίδα μέσα στον πόλεμο
Την ώρα που χιλιάδες Έλληνες και Ουκρανοί ψάχνουν ασφαλές καταφύγιο… στην πλατεία Μαιντάν, την πλατεία ανεξαρτησίας στο κέντρο του Κιέβου ένα ζευγάρι … μακριά αλλά και τόσο κοντά από τις σειρήνες του πολέμου ανταλλάσσει όρκους αιώνιας πίστης και αγάπης.
Οι Ελληνες της Ουκρανίας, από σήμερα τα ξημερώματα ζουν πλέον σε μια εντελώς διαφορετική χώρα από αυτή που γνώριζαν . Τώρα οι περισσότεροι ψάχνουν ασφαλή διέξοδο για να επιστρέψουν στην Ελλάδα.
