Η κάμερα της εκπομπής «Πάμε Δανάη!» συνάντησε την Αλεξάνδρα Καπελετζή, η οποία μίλησε για πρώτη φορά μετά από 14 χρόνια για την αποχή της από τη δημοσιογραφία, την οικονομική καταστροφή που βίωσε η οικογένειά της, αλλά και τον πόνο της απώλειας.
«Όταν αποσύρθηκα από την τηλεόραση υπήρξαν ανατροπές στη ζωή μου. Όφειλα να στηρίξω την οικογένειά μου. Αγαπούσα πολύ τη δουλειά μου, έχω περάσει από όλες τις βαθμίδες. Δε μου λείπει η προβολή, αλλά η δημοσιογραφία», είπε η γνωστή δημοσιογράφος.
«Κάποιες φορές αρθρογραφώ. Τώρα γράφω ένα βιβλίο με αφορμή τη δυσλεξία που αντιμετώπισε ο γιος μου και πώς τη διαχειριστήκαμε», ανέφερε για όσα κάνει αυτή την περίοδο.
«Με τους παλιούς μου συναδέλφους έχω πολύ καλές επαφές. Οι ανατροπές, όμως, στη ζωή μου δε μου επέτρεπαν να επιστρέψω. Η επιστροφή μου στη δημοσιογραφία είναι ένα ενδεχόμενο που συζητάω αυτή την περίοδο. Τίποτα δεν αποκλείεται», αποκάλυψε η ίδια.
«Με το σύζυγό μου στηρίζουμε ο ένας τον άλλο, έχουμε περάσει καλές και κακές στιγμές, όπως όλα τα ζευγάρια. Στις δύσκολες στιγμές ψάχνεις να βρεις στηρίγματα. Το πιο δυνατό στήριγμα για εμένα είναι τα παιδιά μου. Οι δυσκολίες και οι ανατροπές στη ζωή μας, μας έφεραν όλους πιο κοντά», είπε η Αλεξάνδρα Καπελετζή για την οικονομική καταστροφή που βίωσε ο σύζυγός της και η οικογένειά της.
«Δε μου αρέσει να κάνω “μνημόσυνα”, κοιτάζω μπροστά με αισιοδοξία. Δεν αντιλαμβάνομαι τον εαυτό μου ως μονάδα. Αυτά που συνέβησαν αφορούσαν στην οικογένειά μου. Δεν ένιωσα ποτέ ότι χάνω τη ζωή μου, τα υπάρχοντά μου δε με καθόριζαν ποτέ. Οι άνθρωποι και η οικογένειά μου με καθόριζαν πάντα. Δεν είχα ποτέ εξάρτηση από τα υλικά αγαθά», ανέφερε για το ίδιο θέμα.
Σχετικά με την απώλεια αγαπημένων της ανθρώπων που έχει βιώσει, η δημοσιογράφος είπε ότι «Η ανθρώπινη απώλεια δεν ξεπερνιέται ποτέ. Δεν υπάρχει μεγαλύτερος πόνος».
Μιλώντας για μία ακραία έκφραση θαυμασμού στο πρόσωπό της, η Αλεξάνδρα Καπελετζή είπε ότι «Κάποτε είχε έρθει ένας θαυμαστής στο σπίτι με λουλούδια και με ζήτησε σε γάμο από το σύζυγό μου».
Κλείνοντας, αναφέρθηκε στο πέρασμα του χρόνου, λέγοντας ότι «Ο χρόνος περνάει, μεγαλώνουμε και συμβιβαζόμαστε με αυτό».
