Χάος, ανθρώπινος πόνος και απόγνωση στο αεροδρόμιο της Καμπούλ. Για μια ακόμη μέρα πυροβολισμοί ακούγονται στο αεροδρόμιο της πρωτεύουσας του Αφγανιστάν.
Ανθρώπινος πόνος και απελπισία στοιβάζονται στα οδοφράγματα έξω από το αεροδρόμιο της Καμπούλ. Χιλιάδες άνθρωποι προσπαθούν να περάσουν την πόρτα προς την ελευθερία. Αρκετοί την βρίσκουν κλειστή, ακόμη και πολίτες χωρών της Ευρώπης.
Μέσα στο χάος και την ένταση οικογένειες χωρίζονται. Γονείς έχουν βρεθεί εντός του φράχτη που χωρίζει το αεροδρόμιο από τους δρόμους της Καμπούλ, ενώ τα μικρά τους παιδιά έχουν μείνει πίσω μόνα. Η απόφαση των Ηνωμένων Πολιτειών να αποχωρήσουν εσπευσμένα από το Αφγανιστάν γεμίζει θυμό όσους παλεύουν να σωθούν.
Πρώην συνεργάτες των νατοϊκών δυνάμεων μάταια περιμένουν για βοήθεια στα σημεία ελέγχου με τις οικογένειές τους.
Οι δημοσιογράφοι των ξένων δικτύων γίνονται σανίδα σωτηρίας για τους απελπισμένους ανθρώπους.
«Είμαστε περικυκλωμένοι από δεκάδες ανθρώπους που θέλουν απεγνωσμένα να φύγουν και μας δείχνουν τα έγγραφά τους. Αυτός εδώ ο άνθρωπος ήταν μέλος των δυνάμεων του πρώην Εθνικού Στρατού του Αφγανιστάν».
Μέσα από το χάος και την απόγνωση υπάρχουν και ιστορίες ελπίδας από όσους κατάφεραν να ξεφύγουν από την κόλαση.
Πριν από μερικές ημέρες μεταφραστής των βρετανικών δυνάμεων, η σύζυγός του και το νεογέννητο παιδί τους εκλιπαρούσαν για περάσουν τον φράχτη. Κατάφεραν τελικά να φύγουν από το Αφγανιστάν, είναι καλά και ελεύθεροι.
«Είναι φανταστικό, είναι φανταστικό που βρισκόμαστε στο Ηνωμένο Βασίλειο, είναι πολύ ωραίο συναίσθημα».
Ακόμη και αυτοί όμως που κατάφεραν να διαβούν τις πύλες της ελευθερίας στο αεροδρόμιο της Καμπούλ, η φυγή από τη χώρα ισοδυναμεί με ξεριζωμό. Τρεις γυναίκες λίγο πριν επιβιβαστούν στο αεροσκάφος που θα τις μεταφέρει μακριά από τον τρόμο, αποχαιρετούν με ένα σπαρακτικό τραγούδι την πατρίδα τους που δεν ξέρουν πότε και εάν θα ξαναδούν.
