Δεν υπάρχουν λόγια παρηγοριάς. Ο πόνος γι’ αυτόν τον πατέρα, που είδε το κοριτσάκι του να φεύγει στην αγκαλιά του, δεν μπορεί να καταλαγιάσει.
Η μικρή Θωμαΐς έζησε μόλις 7μιση χρόνια. Στις 14 του Φλεβάρη, άφησε την τελευταία της πνοή, μετά το αλλεργικό σοκ που υπέστη, όταν έφαγε ένα γλυκό στο σχολείο της, στο Βελεστίνο.
«Ήταν το παιδί μου. Δεν έμπαινε σε καλούπι η Θωμαΐς. Αυτό που ήθελε να κάνει, αυτό θα έκανε. Μεγάλη της αγάπη τα λουλούδια. Ευαίσθητο, μπορεί να έβλεπε μία διαφήμιση και να δάκρυζε, ένα παιδικό και να την έπιαναν τα κλάματα… Μία μαυρίλα μπροστά μας, δεν ξέρω πλέον τι είναι ζωή, πώς θα είναι η ζωή μας από εδώ και πέρα, αλλά δεν έχουμε το δικαίωμα και δεν επιτρέπεται να το βάλουμε κάτω. Αυτό νομίζω τα λέει όλα. Δεν πρέπει να επιτρέψουμε στο κακό να χαρεί με τη στενοχώρια μας» τόνισε ο πατέρας της μιλώντας στο LIVE NEWS.
Η δύναμη του πατέρα
Πέντε μήνες μετά τον χαμό του παιδιού του, ο Στέργιος Σαράντης, έχει βρει διέξοδο στη γραφή. Ένας άνθρωπος της αγροτιάς, που δεν είχε ποτέ σκεφτεί να βάλει τις σκέψεις του στο χαρτί. Οι πρώτοι στίχοι γράφτηκαν την ημέρα που θα γιόρταζε η Θωμαής. Κι ύστερα, μέσα από αυτά, θέλησε να δώσει παρηγοριά και σε άλλους γονείς που ζούνε τον ίδιο σπαραγμό με τον δικό του.
«Ο θάνατος, νικιέται μόνο με… ζωή» είναι το μήνυμα που στέλνει, μέσω του LIVE NEWS, σ’ όσους πονούν όπως εκείνος κι η οικογένειά του.
«Θα ήθελα να αφήσω κάτι σαν προίκα για την κόρη μου. Κι αυτό που μου βγαίνει τώρα είναι ίσως, κάτι… κάτι άλλο, μια άλλη δύναμη που μου τα στέλνει. Γιατί έστω και μία στο δισεκατομμύριο, αν υπάρχει, κάτι άλλο εκτός απ’ αυτό που ζούμε, όσο δύσκολο κι αν είναι αυτό, τα παιδιά μας σίγουρα δεν θα ήθελαν να μας βλέπουν σε χάλια κατάσταση» πρόσθεσε.
Ένα γλυκό την οδήγησε στον θάνατο
Ήταν 25 Ιανουαρίου, όταν η μικρή Θωμαΐς πήγε στο σχολείο της. Μια φίλη της γιόρταζε. Είχε πάρει γλυκά που ήξερε ότι δεν θα πειράξουν τη Θωμαϊδα που είχε αλλεργία στα γαλακτοκομικά. Άλλωστε είχε ξαναφάει τα μπακλαβαδάκια και δεν την είχαν πειράξει. Όχι όμως, εκείνο το πρωινό. Το κοριτσάκι άρχισε αμέσως, να μην αισθάνεται καλά. Ο πατέρας της έφτασε μέσα σε ένα λεπτό στο σχολείο. Του ζήτησε να την πάει στο γιατρό. Εκείνος έτρεξε και μόλις έφτασαν στο Κέντρο Υγείας Βελεστίνου, η Θωμαΐς έπαθε την πρώτη ανακοπή…
Το παιδί αμέσως, μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο του Βόλου. Επί τρεις ώρες γιατροί όλων των ειδικοτήτων έδιναν μάχη για να την σώσουν. Η Θωμαΐς όμως, έπεσε σε κώμα. Επί 22 μέρες στο Ιπποκράτειο, αγωνίστηκε να κρατηθεί στη ζωή… όμως, η μοίρα είχε άλλα σχέδια…
«Τώρα ο καθένας το περνάει διαφορετικά τον χαμό του παιδιού του. Δεν μπαίνει ο πόνος σε ζυγαριά. Εγώ ώρες-ώρες δεν ξέρω τι λόγια να πω στη γυναίκα μου για να τη στηρίξω. Ήμουν τυχερός γιατί είχα ανθρώπους, φίλους, συγγενείς που μας στήριξαν πάρα πολύ. Σίγουρα ο πόνος απαλύνεται για λεπτά, δευτερόλεπτα, όσο κρατάει η κουβέντα. Αλλά μετά ξανά επιστρέφει, αλλά θες έστω να ακούσεις και μία άλλη άποψη, να σου δώσουν μία άλλη οπτική» σημείωσε ο κ. Σαράντης.
«Όσο βαρύ κι αν ακούγεται, πρέπει να παλέψουμε μέσα μας, να “κλείσουμε” σ’ ένα “κουτάκι” τις αναμνήσεις μέσα στην καρδιά μας, να τις βγάζουμε όταν το ‘χουμε ανάγκη, γιατί τα παιδιά. η απώλεια του καθενός, δεν ξεχνιέται… και να προχωρήσουμε με όσες δυνάμεις μπορούμε μπροστά, γιατί το εύκολο πράγμα είναι να πεις ότι πλέον η ζωή μας δεν έχει ουσία, δεν έχει νόημα. Να τα παρατήσεις. Όμως, δεν πρέπει να του κάνουμε τη χάρη αυτή» πρόσθεσε ο πατέρας του αδικοχαμένου κοριτσιού.
Ο 42χρονος πατέρας της Θωμαΐδας, προσπαθεί να μετατρέψει τον πόνο σε δύναμη. Μιλά με γονείς καθημερινά κι ελπίζει οι στίχοι του, να τους δώσουν την παρηγοριά που αναζητούν.
