Από την περίοδο της ακμής στο απόγειο της οικογενειακής αυτοκρατορίας, στο δεύτερο μισό του 20ου αιώνα, με τις εικόνες να προβάλλονται στα επίκαιρα της εποχής στη δολοφονία του θείου του που τον συγκλόνισε από τη 17 Νοέμβρη το 1986 και από εκεί στον δεύτερο γάμο του, στο αρχοντικό των Κολοκωτροναίων που βλέπουμε στο Λιμποβίσι Αρκαδία και στις διαμάχες των τελευταίων ετών, στις πιο δύσκολες μέρες της Χαλυβουργικής.
Ο θάνατος του Κωνσταντίνου Αγγελόπουλου στα 76 του χρόνια, κλείνει ένα μοναδικό κεφάλαιο που έγραψε ο ίδιος με εικόνες και διαλόγους που κέντρισαν το ενδιαφέρον και έστρεψαν κατ’ επανάληψη πάνω του, τα φώτα της δημοσιότητας. Η δεύτερη γυναίκα του, είχε συνοψίσει σκέψεις και συναισθήματα για εκείνον πριν από λίγους μήνες, μέσα από αυτή την επιστολή. Το δικό της ευχαριστώ για όσα έζησαν μαζί την τελευταία 20ετία.
«Η ευτυχία δεν αγοράζεται ούτε και τη φέρνουν τα πολλά χρήματα. Με όσα μου παρείχες μου δημιούργησες οικονομική αυτοτέλεια. Η όποια περιουσία δεν είναι κοινή, δεν υφίστανται κοινά πράγματα ούτε είναι δυνατόν να υπάρξει, δεδομένου άλλωστε ότι ουδεμία συμμετοχή είχα ή έχω στην περιουσία σου ή και στην αύξησή της».
Ο πατέρας του Γιώργου και του Παναγιώτη Αγγελόπουλου γεννήθηκε το 1945. Αν και από μικρή ηλικία έπασχε από μιας σπάνιας μορφής αρθρίτιδα που τον δυσκόλευε, δεν το έβαλε κάτω. Κάθε στόχος ήταν και ένα μεγάλο προσωπικό του στοίχημα. Πίστευε ότι η μόρφωση είναι το κλειδί της επιτυχίας κ σπούδασε διοίκηση επιχειρήσεων στην ΑΣΟΕΕ. Του άρεσαν τα αεροσκάφη και έφτασε στο σημείο να γίνει πιλότος που ήθελε από παιδί.
Όμως τα πιο δύσκολα ήρθαν στην 4η δεκαετία της ζωής του, όταν άρχισε να δίνει μάχη για να μην καθηλωθεί σε αναπηρικό αμαξίδιο.
«Από την πρώτη στιγμή δεν το έβαλα κάτω. Πέρασα μια ολόκληρη ζωή παλεύοντας για να βγω από την ασθένεια. Επισκέφθηκα τους πιο εξειδικευμένους γιατρούς σε όλο τον κόσμο. Δοκίμασα φάρμακα που την εποχή εκείνη ήταν απαγορευμένα γιατί δεν είχαν ακόμη δοκιμαστεί. Ταξίδεψα κρυφά από όλους μόνος μου με έναν σκαραβαίο στην Ελβετία και έκανα εγχείρηση για να μου βάλουν βίδες τιτανίου, την εποχή που ήταν ακόμη απαγορευμένες στην Αμερική. Γενικά ήμουν άφοβος απέναντι στην ασθένεια και αυτό με αντάμειψε» είχε πει ο ίδιος.
Είναι τα χρόνια που η οικονομική του αυτοκρατορία επεκτείνεται, με την Χαλυβουργική να γίνεται γνωστή και εκτός συνόρων. To 1963 εγκαινιάζεται η πρώτη υψικάμινος στην Ελλάδα από τον βασιλιά Παύλο και τις επόμενες δύο δεκαετίες η εταιρεία διανύει την καλύτερη εποχή της. Ο Κωνσταντίνος Αγγελόπουλος δηλώνει περήφανος.
«Η ιστορία της Χαλυβουργικής είναι συνδεδεμένη με την Ιστορία της χώρας. Στις δεκαετίες του 1960 και του 1970 ήταν η μοναδική πλήρως καθετοποιημένη χαλυβουργία στην Ελλάδα που χρησιμοποιούσε σιδηρομετάλλευμα ως πρώτη ύλη για την παραγωγή τελικών προϊόντων»
Το 1998 μπήκε και στο χώρο του εφοπλισμού με την εταιρεία που ίδρυσε και 4 χρόνια μετά παντρεύτηκε για δεύτερη φορά.
«Με τον Κωνσταντίνο Αγγελόπουλο ζούμε ιδιαίτερα απλά στο σπίτι μας. Δεν αισθάνομαι ότι κάνουμε κάτι πομπώδες, όπως ζουν όλοι, έτσι ζούμε κι εμείς. Αυτό που μου κάνει εντύπωση με τον Κωνσταντίνο είναι ότι όπου βρεθούμε έρχονται αυθόρμητα άνθρωποι και του μιλάνε γι’ αυτό που αντιπροσωπεύει ο ίδιος, για τον εαυτό του και το αξιοπρόσεκτο είναι ότι τους θυμάται όλους» » είχε πει η σύζυγός του.
Ο γάμος τους έγινε στο αρχοντικό Κολοκοτροναίων στην Αρκαδία που είχε ανακαινίσει ο πατέρα του πριν από δεκαετίες
Τα επόμενα χρόνια είναι και τα πιο δύσκολα. Είναι η εποχή που η Χαλυβουργική καταρρέει και αρχίζουν μια σειρά από διαμάχες, με τον Κωνσταντίνο Αγγελόπουλο να έρχεται σε ρήξη ακόμα και με τους γιους του.
«Διαθέτει τρομερή μνήμη, χιούμορ, μπαίνει κατευθείαν στο θέμα χωρίς περιττά λόγια, είναι ακριβής, ολιγόλογος και καλός παρότι δείχνει λίγο βλοσυρός» είχε τονίσει η ίδια.
Παρά τις κατά καιρούς δυσκολίες ο Κωνσταντίνος Αγγελόπουλος έγραψε τα κεφάλαια της ζωής του με τον τρόπο που ήθελε. Πήρε αποφάσεις που συζητήθηκαν και μέχρι το τέλος συνέχιζε να δίνει μάχες για τη συνέχεια της οικονομικής του αυτοκρατορίας…
