Στην παρέα του «Πάμε Δανάη!» βρέθηκε η πάντα εντυπωσιακή και γλυκιά Έρρικα Πρεζεράκου, η οποία μίλησε για το πώς αντιμετώπισε τις δύσκολες καταστάσεις που της έτυχαν τα τελευταία δύο χρόνια, με τον ακρωτηριασμό της αλλά και τη σοβαρή ασθένεια της ανιψιάς της, αλλά και για το Replayce, ένα καινοτόμο παιδαγωγικό σύστημα αθλητισμού, δικής της επινόησης.
Όπως εξήγησε η ίδια, με το Replayce αναπτύσσεις παράλληλα και τις 4 βάσεις σου (ενέργεια, νόηση, συναίσθημα, σώμα), και εφαρμόστηκε ως καινοτόμο παιδαγωγικό σύστημα αθλητισμού με θεαματικά αποτελέσματα.
«Νομίζω ότι όλοι γνωρίζουμε μέσα μας ότι είμαστε μέρος μιας ολότητας. Απλά χανόμαστε στους ανταγωνισμούς. Από ένα σημείο και πέρα είμαι πολύ συντονισμένη σε αυτό. Ξεκίνησα πρωταθλητισμό σε μεγάλη ηλικία και συνειδητοποίησα ότι αυτό που γινόταν στον αγώνα δεν είχε καθόλου να κάνει με αυτά που είχα μάθει, αλλά και με όσα γίνονταν μέσα μου. Προσπάθησα να προπονώ το μέσα μου και να είμαι χαρούμενη κάθε φορά που πήγαινα σε έναν αγώνα. Είχα 4 προπονητές μέσα μου, και κάπως έτσι γεννήθηκε το Replayce. Αλλάζει τις συνήθειές μας σε κάτι πολύ δημιουργικό», εξήγησε η Έρρικα Πρεζεράκου.
«Εργαζόμουν αρκετά χρόνια με αυτή τη διαδικασία. Με τον τραυματισμό μου πριν τους Ολυμπιακούς συνειδητοποίησα ότι ό,τι και να πει ο νους, το σώμα ακολουθεί το συναίσθημα. Καθώς άρχισα να φροντίζω το συναίσθημά μου, άρχισε να φτιάχνει και το σώμα. Το σώμα έχει μνήμη άλλα όχι πρωτοβουλία. Αν νιώθουμε καλά μέσα μας, το σώμα μας μπορεί να κάνει υπέροχα πράγματα», συνέχισε η ίδια.
«Μας έρχονται αυτά που μπορούμε να αντέξουμε»
«Πάντα μας έρχονται αυτά που μπορούμε να αντέξουμε με ένα τρόπο. Νιώθω ότι αν δεν είχα κάνει τόση δουλειά με τον εαυτό μου, με όλα αυτά που μου έχουν συμβεί τα τελευταία δύο χρόνια, και σε όλους μας, νομίζω ότι θα ήμουν σε μια πολύ βαθιά κατάθλιψη. Νιώθω ευλογημένη που είχε γίνει όλη αυτή η προετοιμασία», είπε η ίδια για τα δύο πολύ δύσκολα για την ίδια τελευταία χρόνια.
Αναφερόμενη στο πώς αντιμετωπίζει τόσο την ασθένεια της ανιψιάς της, όσο και το ατύχημά της που προκάλεσε τον ακρωτηριασμό της, η Έρρικα Πρεζεράκου είπε ότι «Υπάρχουν μέρες που νιώθω ότι είμαστε οκ, και ξαφνικά με παίρνει η αδερφή μου και μου λέει ότι το παιδί είναι στην εντατική, και κλαίω. Στο τέλος της ημέρας στρέφεις την προσοχή σου στο ότι ίσως πρέπει να ενδυναμώσεις την πίστη σου. Κάνω κάθε μέρα 2-3 ώρες φυσιοθεραπεία για το χέρι μου, και υπάρχουν μέρες που δεν το θέλω. Αλλά το σώμα μου μού λέει ότι με χρειάζεται, και εγώ πρέπει να στρέψω την προσοχή μου σε αυτό. Δεν έχουμε κάποιον άλλο πέρα από τον εαυτό μας».
«Ο άνθρωπος που οδηγούσε το σκάφος δεν με είδε όταν εκσφενδονίστηκα. Έπεσα στο νερό, βγήκα να πάρω αναπνοή και το χέρι μου βρέθηκε μέσα στην προπέλα. Όταν βγήκα επάνω είχα αδρεναλίνη και είπα ότι θα πάω στο νοσοκομείο και ότι θα γίνω καλά. Μπήκα σε μια κατάσταση επιβίωσης», εξήγησε για το ατύχημά της.
«Η ψυχική δύναμη της αδερφής μου είναι αξιοθαύμαστη»
Σχετικά με την κατάσταση της ανιψιάς της, η ίδια είπε ότι «Είναι εδώ και εφτά μήνες στο εξωτερικό η αδερφή μου με την ανιψιά μου, την Αναστασία. Η ψυχική δύναμη της αδερφής μου είναι αξιοθαύμαστη. Εύχομαι να μην έρθει κανείς γονιός σε αυτή την κατάσταση, είναι αδιανόητο αυτό που συμβαίνει».
«Η αδερφή μου είναι πολύ θαρραλέα. Περνάμε από φάσεις που μας λένε να μην ανησυχούμε, αλλά σε ένα μεγάλο ποσοστό μας μιλούν για την πιο επικίνδυνη μορφή καρκίνου. Υπάρχουν πολλοί γιατροί στην Αμερική που λένε να αφήσουμε το παιδί να απελευθερωθεί. Προσευχόμαστε συνέχεια, ειδικά τώρα τη Μεγάλη Εβδομάδα, ώστε να αποφασιστεί τι μπορεί να γίνει και ποιο είναι το καλύτερο για αυτό το παιδί», συνέχισε στο ίδιο θέμα.
Η αγάπη και η στήριξη του κόσμου, ωστόσο, της δίνει δύναμη. «Αν μέσα σε αυτό το διάστημα που έχουν συμβεί αυτά τα γεγονότα έχω κλάψει, τις περισσότερες φορές το έκανα από ευγνωμοσύνη για τη στήριξη και την αγάπη που έχω πάρει. Κάθε μέρα αφιερώνω χρόνο για να απαντήσω στον κάθε άνθρωπο που μου στέλνει μήνυμα για να με στηρίξει, είτε για το χέρι μου, είτε για το θέμα της ανιψιάς μου. Δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από το να νιώθεις ότι υπάρχουν ακόμα άνθρωποι», είπε χαρακτηριστικά.
Μιλώντας για όσα ονειρεύεται από εδώ και πέρα, ανέφερε ότι «Αν έκλεινα τα μάτια θα ευχόμουν αρχικά περισσότερη ψυχική υγεία σε όλους μας. Όταν βγούμε έξω, νομίζω ότι τότε θα καταλάβουμε τι μας έχει συμβεί. Ένα από τα όνειρά μου είναι να αποκτήσω περισσότερες εμπειρίες σε περισσότερα καλλιτεχνικά πράγματα, γιατί νιώθω ότι ξεκουράζουν την ψυχή μου. Θα ήθελα πολύ να συμμετέχω σε μια παράσταση, σαν μια εμπειρία, ένα μάθημα».
«Ή θα ζήσουμε αυτό που θέλουν οι άλλοι και θα είμαστε δυστυχισμένοι, ή αυτό που θέλουμε εμείς, γιατί αυτό είναι και ο δρόμος μας. Όταν ξεκίνησα 25 χρονών πρωταθλητισμό με έλεγαν τρελή. Αλλά ήμουν ερωτευμένη με αυτό. Όταν το κατάφερα, όλοι ακολούθησαν. Η τρέλα είναι σήμερα η ελευθερία. Δεν μας επιτρέπεται στη σημερινή κοινωνία μας να είμαστε φυσικοί. Όταν κάποιος μου λέει ότι είμαι τρελή, το δέχομαι και λέω ότι είμαι ελεύθερη», εξήγησε σχετικά με την οπτική της στη ζωή.
