Τη γενιά του Πολυτεχνείου και τους φοιτητές που αντιστάθηκαν στη Χούντα, είχε εμπνεύσει μια άλλη εξέγερση φοιτητών, στη Γαλλία που αμφισβήτησε κάθε τι θεσμικό.
«Στη Γαλλία το 1968 έγινε η πρώτη “επανάσταση πολυτελείας”, δηλαδή μια ποιητική επανάσταση. Δεν ήταν επανάσταση λόγω αναγκών, αλλά επιθυμιών» αναφέρει ο ποιητής, συγγραφέας και μεταφραστής, Ίκαρος – Γιώργος Μπαμπασάκης, μιλώντας για την αλλαγή στους στίχους γνωστός και λαϊκών τραγουδιών, τα οποία έγιναν εμπρηστικό story για όσους είχαν εξεγερθεί.
«Ο Μάης του ’68 ήταν μια ρυθμική, μουσική επανάσταση» τονίζει ο Κώστας Φέρρης, ενώ αποκάλυψε την ιστορία που διαδραματίστηκε μέχρι να ηχογραφήσουν οι Aphrodite’s Child το “Rain and Tears”. «Μιλάει για βροχή και δάκρυα, αλλά κατά σύμπτωση τα δάκρυα ήταν στην τρέχουσα καθημερινότητα με τα δακρυγόνα που έπεφταν στις διαδηλώσεις» προσθέτει ο κ. Φέρρης, εξηγώντας πως το τραγούδι συνδέθηκε με την επανάσταση του Μάη του ’68.
Πολλά ήταν τα τραγούδια που «άλλαξαν» χαρακτήρα κατά τη διάρκεια των ετών και χρησιμοποιήθηκαν για να ενώσουν τους πολίτες.
«Δεν έχει καμία σημασία η πρόθεση του δημιουργού. Η πρόθεσή σου μπορεί να είναι να γράψεις ένα τραγούδι πολιτικό που θα ενώσει όλο τον κόσμο, αλλά τελικά η χρήση από τον κόσμο να είναι στο όριο του μηδέν. Και μετά γράφεις ένα ερωτικό τραγούδι και εκείνο λειτουργεί ενοποιητικά» υπογραμμίζει ο στιχουργός και συγγραφέας Οδυσσέας Ιωάννου, συμπληρώνοντας πως «ένα τραγούδι γίνεται πολιτικό, όχι από την πρόθεση, ούτε καν από το τι λέει, αλλά πώς λειτουργεί στον κόσμο».
Μια ιστορία που του είχε αφηγηθεί ο Δήμος Μούτσης αποκάλυψε ο Γιώργος Μυζάλης. «Στα κρατητήρια της Χούντας το βράδυ πριν κοιμηθούν τραγουδούσαν το “Αύριο Πάλι”. Το συγκεκριμένο τραγούδι είναι ένα ερωτικό τραγούδι, οι στίχοι του είναι ερωτικοί. Οι άνθρωποι εκείνη τη στιγμή το χρησιμοποιούσαν για να ενισχυθούν ενόψει της αυριανής δύσκολης ημέρας που τους περίμενε» αναφέρει ο δημοσιογράφος και μουσικολόγος.
Όπως αναφέρει ο Οδυσσέας Ιωάννου, ένα καθαρά πολιτικό τραγούδι, όπως το “Πρώτη Μαΐου” του Μάνου Λοΐζου, έχει στο ρεφραίν του ένα ξεκάθαρο ερωτικό μήνυμα. «Μέσα στους δρόμους μέσα στο πλήθος | τρέχω στους δρόμους ψάχνω στο πλήθος | πού ειν’ το κορίτσι το κορίτσι που αγαπώ».
Στο τραγούδι του Bob Dylan “Blowin’ in the wind” στέκεται ο Παύλος Τσίμας, τονίζοντας πως «από την πρώτη στιγμή που το άκουσα, κατάλαβα ότι αυτό το τραγούδι μιλάει για αυτό που συμβαίνει στον κόσμο σήμερα». «Είναι το πιο εμβληματικό protest song της δεκαετίας του ‘60 και του ‘70» προσθέτει ο δημοσιογράφος.
