Μάστορας της αφήγησης και αγαπημένος συγγραφέας του αναγνωστικού κοινού, ο Γιάννης Ξανθούλης στήνει μια μυθιστορηματική περιπέτεια, γύρω από δυο γενιές κι έναν γάμο, με πολλά βιωματικά στοιχεία, άφθονη δράση, και απολαυστικούς χαρακτήρες.
Μάστορας της αφήγησης και αγαπημένος συγγραφέας του αναγνωστικού κοινού, ο Γιάννης Ξανθούλης στήνει μια μυθιστορηματική περιπέτεια, γύρω από δυο γενιές κι έναν γάμο, με πολλά βιωματικά στοιχεία, άφθονη δράση, και απολαυστικούς χαρακτήρες. «Θα μπορούσες να το πεις κι ένα βιβλίο αποχαιρετισμού», λέει μιλώντας στο Web TV και την Εριφύλη Μαρωνίτη.
«Ταξιδεύω μαζί με τους ήρωές μου για τελευταία φορά, στον γενέθλιο τόπο, στα μέρη της Αλεξανδρούπολης , και τα αποχαιρετώ. Με ψυχραιμία, αλλά με το μυθιστόρημα, Την Κυριακή έχουμε γάμο, (Διόπτρα), μπαίνει μια τελεία!»
Είναι πολλά τα βιωματικά στοιχεία στο νέο μυθιστόρημα – πέρα από τα αναμενόμενα- κι εκείνα που έχουν ένα πιο προσωπικό χαρακτήρα. Ο τόπος, κάποιες αγαπημένες συνήθειες – «κάθε δύο σελίδες στα φαγητά μπαίνει μια μελιτζάνα» – ο χρόνος, «που με απασχολεί πολύ, γιατί αυτός είναι που καθορίζει τα πράγματα», η σχέση παππού – εγγονής.
«Έχω μια πολύ καλή σχέση με την εγγονή μου, παρόλο που ζει στη Νορβηγία», μας λέει ο Γιάννης Ξανθούλης. «Και ποτέ δεν θα ξεχάσω, πώς όταν πήγα να τις πω παραμύθια, εκείνη μου είπε, όχι παππού, δεν θέλω παραμύθια, θέλω αληθινές ιστορίες, από τον παλιό, τον δικό σου καιρό».
Από τον κόσμο του συγγραφέα είναι η ιστορία, από μια εποχή «ύποπτη και ενδιαφέρουσα, το μετεμφυλιακό 1953» αρχινά η περιπέτεια και η πλοκή. Του Γιάννη Ξανθούλη είναι και το εντυπωσιακό εξώφυλλο – το ζωγράφισε μόνος του και αξίζει να εστιάσετε στις λεπτομέρειες – και φυσικά ο μίτος της διήγησης, «Την Κυριακή έχουμε γάμο», που μόνον ο ίδιος μπορεί να εξιστορήσει προφορικά όταν του ζητάμε τα δυο λόγια για την υπόθεση, χωρίς να αφαιρέσει από τη γοητεία της.
Γραμμένο με μολύβι και χαρτί, «εντελώς συνειδητά απέχω από τα κομπιούτερ», το μυθιστόρημα που ο Γιάννης Ξανθούλης ήθελε «να είναι όσο το δυνατόν πιο διασκεδαστικό, μια ανάσα για τον αναγνώστη, μια παρηγοριά, στους καιρούς που ζούμε», σε παρασύρει σ’ ένα όμορφο, μεστό και απολαυστικό ταξίδι, που αφήνει στο τέλος μια γλυκόπικρη γεύση, μ’ ένα αδιόρατο χαμόγελο.
Την Κυριακή έχουμε γάμο – μετά βλέπουμε…
Εριφύλη Μαρωνίτη
