Κάποιοι παλεύουν να φτιάξουν τα σπίτια τους, κάποιοι παλεύουν με τα σημάδια στο κορμί τους κι άλλοι να ζήσουν χωρίς αυτούς που αγαπάνε.
Ο πατέρας της Μαρίνας ήταν ο πρώτος εγκαυματίας από το Μάτι που «έφυγε». Δύο χρόνια μετά ακολούθησε και η μητέρα της, «από το μαράζι της έφυγε» θα πει.
Κάθε μέρα πήγαινε στο δικαστήριο για τη δικαίωση τους «όμως η απόφαση δεν τους δικαίωσε» λέει στο Live News.
«Ακόμα μια φορά μας έκαψαν».
Δεν ήταν μόνο η εξοργιστική αδράνεια ή το μπάχαλο που επικρατούσε τις κρίσιμες ώρες.
«Πήγαμε στο κέντρο υγείας και δεν ήξερε τίποτα κανείς. Ρωτούσαν τον εγκαυματία αν χύθηκε πάνω του κατσαρόλα με βραστό νερό», ανέφερε η κόρη του θύματος.
Δεν είναι καν ο λάθος αριθμός νεκρών που ειπώθηκε στη δίκη.
Ο Άγγελος Κοντοθάνος, συγγενής θύματος τόνισε:
«Γράφετε 104 νεκροί η δικαστής μίλησε για 102… ξέρετε γιατί; Γιατί τα δίδυμα Χειρουβίμ δεν έχουν συγγενείς πρώτου βαθμού να τους εκπροσωπήσει. Είναι απλά δύο αριθμοί».
Έτσι κι αλλιώς κανείς δε ξέρει τελικά πόσοι είναι.
«Υπάρχει ομαδικός τάφος και δεν μας έχουν πει πόσα και ποιος βρίσκεται. Και το χέρι της μάνας μου να περίσσεψε εγώ το θεωρώ ύβρις», δήλωσε ο Αριστείδης Χειρουβίμ, συγγενής θυμάτων.
Εκείνο που τους οργίζει περισσότερο είναι το γεγονός πως εκτός από τη χώρα του «πάμε κι όπου βγει» είμαστε και η χώρα του «μη μπλέξεις» με το πίνγκ πόνγκ ευθυνών να εξελίσσεται σε εθνικό σπορ.
«Ακούστηκε στη δίκη από κατηγορούμενο ότι κακώς σήκωσα ελικόπτερο γιατί αν δεν το είχα σηκώσει τώρα δεν θα κατέθετα», είπε η Κατερίνα Μάλα, κάτοικος Ματιού.
Ιστορίες πίσω από τους 104 νεκρούς
Κάθε ένας και μια διαφορετική ιστορία. Μια διαφορετική αφήγηση. Μια διαφορετική απώλεια. Άλλοι έχασαν το βιός τους, άλλοι σύζυγο, άλλοι γονείς κι άλλοι παιδιά.
Αυτός ο άνθρωπος πριν 6 χρόνια πόζαρε χαμογελαστός δίπλα στην σύζυγο του που χάθηκε μέσα στην πύρινη κόλαση.
Μετά το Μάτι είναι κάποιος άλλος. Άλλαξε αλλά δεν ξέχασε… θυμάται κάθε λέξη, κάθε κίνηση, την τελευταία συνάντηση.
«”Πάμε να φάμε στην τραπεζαρία” μου λέει ”δεν βαριέσαι” της λέω. Αυτό ακόμα και τώρα ηχεί στο κεφάλι μου αρνητικά. Στο μυαλό μου ήταν η τελευταία συνάντηση το τελευταίο επίσημο γεύμα», περιέγραψε ο σύζυγος του θύματος.
«Ραντεβού στο λιμάνι της Ραφήνας» ήταν τα τελευταία λόγια που αντάλλαξε με τον πατέρα της η Μάγδα Τσέκου. Έκτοτε δεν τον ξαναείδε εκ των υστέρων της είπαν πως έμεινε πίσω για να βοηθήσει γείτονες.
«Μαζί με την μητέρα μου, φύγαμε στο αντίθετο ρεύμα. Μέσα στον καπνό μη μπορώντας να δω. Με τα μεγάλα φώτα μην έρθει κανένα αμάξι και πέσει πάνω μου», ανέφερε η Μάγδα Τσέκου.
Κινήσεις του δευτερολέπτου, αποφάσεις ζωής, με τις τύχες των ανθρώπων να παίζονται κορώνα ή γράμματα
«Από τύχη έστριψα το τιμόνι προς Νέα Μάκρη» θα πει η επιζήσασα Ειρήνη Τζούλια.
«Σε πανικό τους έβαλα όλους σε ένα αμάξι – δύο γειτονόπουλα και φύγαμε για Νέα Μάκρη. Καθαρά θέμα τύχης», συμπλήρωσε.
Και ύστερα ο κύριος Άρης έχασε 4 μέλη της οικογένειας του. Την μητέρα, την αδελφή και τις 5χρονες δίδυμες ανιψιές του.
«Σήκωσα το σεντόνι και αναγνώρισα τρεις γυναίκες».
Το βράδυ της φονικής πυρκαγιάς, στις 23:47 ακούγεται από τον ασύρματο της αστυνομίας πως υπάρχουν Ε10 στην οδό Πανός στον Νέο Βουτζά. Οι σοροί δεν είναι άλλοι από τους δικούς του ανθρώπους. «Το περιπολικό λέει 110 Πανός 7, είναι η οικογένεια μου».
«Θα πάτε Πανός 7, Πανός 7 στον Νέο Βουτζά. Έχουμε Ε10 «ανεύρεση πτώματος» από την πυρκαγιά. Να πάτε τώρα εσείς», τα ηχητικά ανατριχιάζουν όσες φορές και αν τα ακούσει κάποιος.
Εκείνα όμως που προκαλούν ανατριχίλα στους σχεδόν 60 εγκαυματίες είναι όσα άκουγαν από τις τηλεοράσεις όσο πάλευαν μέσα στις ΜΑΦ.
«Μόλις είχα τελειώσει τη δεύτερη πολύπλοκη διαδικασία καθαρισμού. Να μου γδέρνουν το δέρμα. Όπου έχω να μείνει στη ΜΑΦ και άκουσα το περιβόητο όλα καλά τα κάναμε», θυμάται η εγκαυματίας.
«Όχι δεν νιώθουμε δικαίωση», λένε οι κάτοικοι του Ματιού στο Live News. Δεν δικαιωθήκαν ούτε οι 104 ψυχές. Ούτε οι 60 εγκαυματίες.
