Ο Δημήτρης Παπανικολάου μιλά στο «Ακόμα Δεν Είδες Τίποτα» για το πρώτο του βιβλίο, «Η απελευθέρωση», που ήρθε όταν μίλησε δημόσια για τον αυτισμό και το μεγαλύτερο «κύπελλο» της ζωής του.
Ο Δημήτρης Παπανικολάου αναφέρει πως στο βιβλίο του «11:11- Όλοι μοναδικοί, όλοι ίσοι» ήθελε να εντάξει πολλά θέματα, με κυριότερο το θέμα του αυτισμού, για το οποίο είναι ευαισθητοποιημένος λόγω της κόρης μου.
«Στο βιβλίο μου μιλάω για βιώματα που είχα από τα παιδικά μου χρόνια αλλά και για τα λάθη μου, όταν ήρθε η ευημερία. Όταν ήρθε η κόρη μου στη ζωή με έκανε να καταλάβω ότι τα κύπελλα και τα μετάλλια δεν είναι το σημαντικότερο πράγμα, για αυτό και τα έχω χαρίσει. Το πραγματικό κύπελλο είναι να κάνεις τους ανθρώπους να πιάνουν το ταβάνι τους, να τους επηρεάζεις να θαυμάζουν τον εαυτό τους».
Όπως θα πει, προσπαθούσε να πει στη γυναίκα του ότι πρέπει να κάνουν δημόσιο το θέμα του αυτισμού της κόρης τους, Άριας και εκείνη του έλεγε ότι θα στιγματιστεί το παιδί.
«Πήγαμε με την γυναίκα μου σε έναν ειδικό ψυχικής υγείας και εκείνος μου είπε ότι έχω στοιχεία του συνδρόμου Άσπεργκερ. Τότε μίλησα δημόσια για το Άσπεργκερ και το ίδιο βράδυ η γυναίκα μου και η κόρη μου είπαν να δημοσιοποιήσω και το θέμα της Άριας. Απελευθερώθηκαν. Όταν ήταν μικρή η Άρια την κυνηγούσαμε στις κούνιες για να μην την κοροϊδέψουν τα άλλα παιδιά, λόγω του ότι ήταν στο φάσμα, μπορεί να έλεγε κάτι που δεν θα τους άρεσε».
Πλέον, όπως λέει, η Άρια λέει από μόνη της σε όποιον συστήνεται ότι έχει αυτισμό, οπότε του μεταφέρει την ευθύνη για το πώς θα την αντιμετωπίσει.
«Στην Άρια αρέσουν οι γλώσσες, τα anime, θέλει να γίνει ηθοποιός και ‘δισεκατομμυριούχος’. Εγώ της λέω ότι το θέμα είναι να είσαι χαρούμενη. Όταν μας χαιρετάνε στο δρόμο η Άρια λέει ‘είμαι η κόρη του Παπανικολάου’ και της εξηγώ ότι δεν χρειάζεται να είσαι ‘κάποιου’ θέλω να γίνεις ΄κάποια’».
Εξηγεί πως οι άνθρωποι στο φάσμα συνήθως συγκεντρώνονται πολύ καλά σε μια ιδέα, έχουν φωτογραφική μνήμη και μπορούν να κάνουν σπουδαία πράγματα».
«Δεν θέλουμε ούτε οίκτο, ούτε εξύψωση, να μας αποκαλούν ‘σούπερ ήρωες’. Μια φίλη σε αναπηρικό αμαξιού μου είπε: ‘με αποκαλούν “σούπερ ήρωα’. Της απάντησα: ‘φυσικά, όταν σου κλείνουν το πεζοδρόμιο πρέπει να είσαι υπερήρωα για να πας να πιείς καφέ’».
