Η αιματοβαμμένη σημαία του πολυτεχνείου βγήκε στην Πατησίων λίγο μετά τις τρεις το μεσημέρι και όλα ήταν έτοιμα για να ξεκινήσει η πορεία.
Φοιτητές της ΠΑΣΠ ανοίγουν με ευλάβεια την αιματοβαμμένη σημαία του Πολυτεχνείου.
Την κρατούν με δέος και σεβασμό. Κουβαλάει επάνω της μια ιστορία 50 ετών μιας γενιάς ονειροπόλας που κατάφερε να γκρεμίσει ένα καθεστώς.
Η σημαία προπορεύεται και δείχνει τον δρόμο σε χιλιάδες κόσμου να κατευθυνθούν προς την αμερικανικη πρεσβεία.
Μαθητές, φοιτητές, ανάμεσά τους κι εκείνοι που έζησαν τα γεγονότα της εποχής ενώνουν τις φωνές τους για να ακουστούν δυνατά τα συνθήματα της εξέγερσης κατά της Χούντας τον Νοέμβριο του 1973.
Φέτος κυριαρχούν τα συνθήματα για την ειρήνη στη Λωρίδα της Γάζας και συμπαράστασης στον παλαιστινιακό λαό.
Οι μεγάλοι δεν ξεχνούν και οι μικρότεροι θέλουν να μάθουν.
Άσβεστες μνήμες
Το εμβληματικό μνημείο του Μετσόβειου Πολυτεχνείου γέμισε το πρωί λουλούδια και ζωγραφιές από παιδικά χέρια. Δίπλα τους πρόσωπα ενηλίκων γεμάτα σκέψεις και συναισθήματα για την επέτειο, για την Δημοκρατία.
Πέρασαν 50 χρόνια από εκείνη τη νύχτα που σημάδεψε τον αγώνα κατά της δικτατορίας. Γονείς και δάσκαλοι συνόδευσαν μικρά παιδιά και τους μίλησαν για όλα. Για τον ενθουσιασμό, το πάθος εκείνης της γενιάς, την τραγωδία τη στιγμή που το τανκ γκρέμισε την πύλη.
Η κεφαλή, το γλυπτό που συμβολίζει την εξέγερση των φοιτητών στην είσοδο του κτιρίου, πλημμύρισε από κόκκινα γαρύφαλλα και στεφάνια στη μνήμη των νεκρών.
Νοέμβριος 1973. Η φωνή για την ελευθερία γίνεται κραυγή κι αντηχεί σε ολόκληρη τη χώρα.
Η ελπίδα πως η Χούντα μπορεί να τελειώσει, εκείνο το βράδυ φουντώνει μαζί με τη φωτιά της εξέγερσης μέσα στο Πολυτεχνείο.
Οδοφράγματα, συνθήματα από τη πλευρά των φοιτητών των εργατών, του λαού. Δακρυγόνα και σφαίρες από το καθεστώς που σκορπά τον φόβο και τον τρόμο.
Σφαίρες από το πουθενά σκοτώνουν και τραυματίζουν ανθρώπους που όρθωσαν το ανάστημα τους. Το τανκ εισβάλει στο προαύλιο, παρασύρει την πύλη και ανθρώπους.
Κάθε χρόνο τέτοια μέρα ανάμεσα σε εκείνους που έρχονται να τιμήσουν τους νεκρούς είναι κι εκείνοι που τους είδαν να πέφτουν δίπλα τους. 50 χρόνια μετά και δεν έχουν σβήσει λεπτό από τη νύχτα εκείνη που ξημέρωσε η Δημοκρατία.
