Μία δυναμική γυναίκα, μία εκπληκτική καλλιτέχνις, άφησε σήμερα την τελευταία της πνοή σε ηλικία 90 ετών. Η Μαίρη Χρονοπούλου που λατρεύτηκε και χάρισε μαγικές κινηματογραφικές στιγμές, ήταν ένα ιδιαίτερο πλάσμα.
«Μια κυρία στον παράδεισο»
Γοητευτική, δυναμική, κυρίαρχη και πάνω από όλα επιβλητική. Στο ένα χέρι το τσιγάρο, στο άλλο χέρι το μπεγλέρι.
«Είναι ωραίο να φεύγεις και να σε θυμούνται με αγάπη», είχε πει η ίδια σε συνέντευξή της.
Η Μαίρη Χρονοπούλου «έφυγε» από τη ζωή στα 90 της χρόνια, μετά από σύντομη νοσηλεία στη ΜΕΘ του «Ευαγγελισμού» ύστερα από ατύχημα στο σπίτι της στην Παιανία, βυθίζοντας στην θλίψη όλους όσοι τη λάτρεψαν στη ζωή αλλά και στη μεγάλη και τη μικρή οθόνη.
«Έλαμπε, από την προσωπικότητά της, με το ήθος της, την ανθρωπιά της. Ήτανε πάντα αυτό που λέμε το ‘αντράκι’. Πήγαιναν όλα τα κορίτσια από τον θίασο, ό, τι πρόβλημα και να είχανε και τα αγόρια, και της έλεγαν τον καημό τους, τα προβλήματά τους. Γι’ αυτό τη λέγαμε ‘η ψυχούλα’», λέει ο ηθοποιός Γιάννης Βογιατζής.
«Γοργόνες και μάγκες», «Μία κυρία στα μπουζούκια», «Θαλασσιές Χάντρες». Κωμωδίες, μιούζικαλ αλλά και δράματα. Τα «Κόκκινα Φανάρια» και «Το χώμα βάφτηκε κόκκινο» η αγαπημένη της ταινία, ήταν υποψήφιες για Όσκαρ Ξενόγλωσσης Ταινίας.
Η ζωή της
Γεννήθηκε το 1933 στο Κολωνάκι από αστική οικογένεια, με γαλλικά και πιάνο. Το όνειρό της ήταν να γίνει μπαλαρίνα.
Μπήκε στο Εθνικό και σιγά σιγά την κέρδισε ο κινηματογράφος, εκεί, που την χρυσή δεκαετία του 1960 έγινε η απόλυτη σταρ του ελληνικού σινεμά.
Φίνος, Δαλιανίδης, Φώσκολος, Σακελλάριος, αλλά και πάντα δίπλα στους πιο γοητευτικούς συμπρωταγωνιστές: Νίκος Κούρκουλος, Γιώργος Φούντας, Δημήτρης Παπαμιχαήλ, Φαίδων Γεωργίτσης.
Από την προσωπική της ζωή δεν έλειψαν οι θυελλώδεις έρωτες, όπως αυτός με τον Κώστα Πρέκα αλλά και τον Ανδρέα Μπάρκουλη.
Τον Αύγουστο του 1975 παντρεύτηκε τον τότε δήμαρχο Σπάτων, Δήμο Μπότσαρη. Δεν ήθελε να μπλέκει τη δουλειά με την προσωπική της ζωή. Ήθελε να είναι αυτόνομη, ανεξάρτητη.
Τα δύο σοβαρά ατυχήματα που είχε, δεν στάθηκαν ικανά να την κάνουν να χάσει το σθένος της. Ούτε το τροχαίο που την καθήλωσε σε αναπηρικό καροτσάκι το 1999, ούτε τα εγκαύματα που έπαθε το 2009 από τη φωτιά στο σπίτι της.
«Την τελευταία φορά που μιλήσαμε, μου είπε: ‘Σπύρο μάλλον θα πεθάνω’», δήλωσε ο πρόεδρος του ΣΕΗ Σπύρος Μπιμπίλας.
Παρά τα προβλήματά της, κατάφερε μέσα από τη φυσιοθεραπεία που έκανε να διώξει το καροτσάκι, ακόμα και το μαγγουράκι που δεν ήθελε να κρατάει.
Το 1977 στη ζωή της μπήκε ο Θεόδωρος Αγγελόπουλος, «Οι κυνηγοί» και το «Ταξίδι στα Κύθηρα». Κέρδισε βραβείο Α’ γυναικείου ρόλου στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης για την ταινία «Τα παιδιά της χελιδόνας» του Κώστα Βρεττάκου.
Τη δεκαετία του ‘90 πρωταγωνίστησε στην τηλεόραση, στο «Μάνα είναι μόνο μία».
Η δράση της
Δώρισε τα ακίνητά της σε ιδρύματα και τα φορέματά της σε κοπέλες που τα είχαν ανάγκη. Μισούσε την ιδέα να φύγει από τη ζωή υποβασταζόμενη.
«Ήθελε να φύγει όρθια, ήθελε να φύγει ακμαία, ήθελε να φύγει με το μυαλό στη θέση του, όπως έλεγε, και έτσι έγινε. Δεν ταλαιπωρήθηκε καθόλου, αλλά είχε έναν άδικο θάνατο», λέει ο συγγραφέας Μάκης Δελαπόρτας.
Ολοκλήρωσε τον κύκλο της γεμάτη ζωή.
Στην τελευταία της εμφάνιση στο «Σπίτι με το MEGA», στο αφιέρωμα για τον Μίκη Θεοδωράκη, τραγούδησε, καθήλωσε και γέμισε με την πληθωρική παρουσία της την σκηνή για μία ακόμη φορά… Για τελευταία φορά.
