Τον κώδωνα του κινδύνου για πέντε περιοχές, οι οποίες είναι εξίσου ευάλωτες με το Μάτι, κρούει το δημοσίευμα των «ΝΕΩΝ» με τίτλο «Φόβοι για νέο Μάτι σε πέντε περιοχές».
Πέντε οικισμοί – και συγκεκριμένα η Κακιά Θάλασσα, η Βραυρώνα, η Χαμολιά, το Ζούμπερι και οι Άγιοι Απόστολοι – έχουν «την ίδια τρωτότητα» με το Μάτι. Κοινά του στοιχεία είναι η έλλειψη πρόσβασης στη θάλασσα, οι δρόμοι που οδηγούν σε αδιέξοδα, τα παραθαλάσσια οικόπεδα και αυλές με συρματοπλέγματα και λουκέτα, καθώς και το κρημνώδες ανάγλυφο.
Για τους παραπάνω λόγους οι πέντε αυτοί οικισμοί είναι εξίσου ευάλωτοι με το Μάτι, όπου πριν πέντε χρόνια 104 άνθρωποι βρήκαν τραγικό θάνατο.
Μιλώντας στο MEGA o Ευθύμης Λέκκας εξήγησε πως οι συγκεκριμένοι οικισμοί φέρουν «όλες τις παθογένειες της ανάπτυξης της Αττικής».
«Έχουμε να κάνουμε με μία κατάσταση που έχει παγιωθεί εδώ και 70 χρόνια. Έχει να κάνει με την ανάπτυξη που υπήρχε στην Αττική και ιδιαίτερα τις ζώνες που ήταν δίπλα στη θάλασσα. Η ανάπτυξη αυτή έγινε γρήγορα και χωρίς ρυμοτομικό, πολεοδομικό και χωροταξικό σχεδιασμό», εξήγησε αρχικά.
«Επίσης, ήταν ανάπτυξη που αφορούσε κυρίως σπίτια δεύτερης κατοικίας, τα οποία ως επί τω πλείστω ήταν αυθαίρετα και δεν είχαν τις απαραίτητες αντισεισμικές, αντιπυρικές και αντιπλημμυρικές προδιαγραφές. Η τρωτότητα αυτών των συστημάτων είναι υψηλή, γιατί κουβαλάνε μαζί τους όλες τις παθογένειες της αννάπτυξης της Αττικής».
«Στα πλαίσια αυτά υπάρχει μεγάλη τρωτότητα, δηλαδή τα σπίτια αυτά δεν αντέχουν σε σεισμούς – όχι όλα βέβαια, να το διευκρινίσουμε αυτό – είναι μέσα σε πλημμυρικά πεδία, σε δάση, υπάρχει σύμπλεξη δασικού και αστικού ιστού. Είναι περιοχές που οι κίνδυνοι είναι υψηλοί, γιατί συνήθως στις παραλίες όπως στον Ωρωπό και το Μάτι καταλήγουν ρέματα που αποφορτίζουν μεγάλες περιοχές και κινδυνεύουν με πλημμύρες».
«Δεν μπορούμε να αποφύγουμε τον κίνδυνο»
Σύμφωνα με τον κο Λέκκα, ο κίνδυνος δεν μπορεί να αποφευχθεί, ωστόσο υπάρχουν περιθώρια βελτίωσης της τρωτότητας των περιοχών αυτών μέσω δράσεων.
«Δεν μπορούμε να κάνουμε δραστικές ενέργειες, τον κίνδυνο δεν μπορούμε να τον αποφύγουμε. Η τρωτότητα υπάρχει. Η ανάπτυξη ήταν μία στρεβλή, άναρχη ανάπτυξη. Για παράδειγμα, στον Ωρωπό δεν μπορεί κανείς να βρει δρόμο προς τη θάλασσα για να διαφύγει».
«Πρέπει με τις υφιστάμενες συνθήκες να μπορέσουμε να κάνουμε το καλύτερο δυνατό. Να μπορέσουμε να ανοίξουμε επιτέλους δρόμο στα δάση – είναι θέμα δασικής υπηρεσίας – να μπορέσουμε να βελτιώσουμε τον δομημένο ιστό, να μπορέσει ο κάθε δήμος να διαμορφώσει σχέδια ρεαλιστικά για κάθε κίνδυνο», κατέληξε.
