Ο Γιάννης Κολλάτος, πρώην σταθμάρχης Λάρισας, μίλησε στο «Χαμογέλα και Πάλι» για το πρωτόκολλο που υπάρχει και ορίζει πόσοι σταθμάρχες πρέπει να είναι σε κάθε βάρδια, αλλά και για την υποστελέχωση των σταθμών.
Ο κ. Κολλάτος μίλησε για την ευθύνη που έχει ο εργαζόμενος που εκτελεί χρέη σταθμάρχη στον ΟΣΕ.
«Σε κάθε βάρδια πρέπει να εργάζονται 2 σταθμάρχες. Υποχρεωτικά, είναι κανόνας. Ο σταθμός Λάρισας είναι τόσο μεγάλος, ίσως είναι κ ο μεγαλύτερος στην Ελλάδα, με τη μεγαλύτερη κίνηση, έχει περίπου 80 χιλιόμετρα ημερησίως, εξυπηρετεί το δίκτυο Αθηνών – Θεσσαλονίκης, τον προαστιακό Λάρισας – Θεσσαλονίκης, την γραμμή Λάρισα – Βόλο και την γραμμή Λάρισα – Καλαμπάκα. Έχει τεράστιες ευθύνες η θέση, φόρτο εργασίας, και εφόσον δεν λειτουργούν οι άλλες υπηρεσίες, έχει και αυτή την ευθύνη, οτιδήποτε γίνει στον σταθμό Λάρισας, γι’ αυτό ήταν και δύο», είπε αρχικά.
Γιατί ήταν μόνος του ο σταθμάρχης;
«Ο σιδηρόδρομος έχει απαξιωθεί, το προσωπικό το έχουν διώξει ή με μετατάξεις ή με προσλήψεις που δεν έκαναν. Ορισμένες προσλήψεις που έκαναν ήταν ευκαιριακές, με μπλοκάκια και με ορισμένο χρόνο. Για παράδειγμα ο συγκεκριμένος σταθμάρχης προσλήφθηκε στη θέση 59 χρόνων, απαράδεκτο. Τεράστια ευθύνη της διοίκησης του ΟΣΕ που τον έκανε σταθμάρχη. Η διοίκηση του ΟΣΕ έχει την ευθύνη. Ο συγκεκριμένος σταθμάρχης τελείωσε την εκπαίδευσή του, στις 24 Ιανουαρίου. Εργάστηκε 5 μέρες στον σταθμό Καλαμπάκας, και καλώς εργάστηκε, αλλά ο σταθμός αυτός έχει 2 δρομολόγια την ημέρα με λίγη κίνηση. Εντελώς αναπάντεχα τον παίρνουν από τον σταθμό της Καλαμπάκας και τον βάζουν στη Λάρισα μετά από μία μέρα μαθητείας, είναι εγκληματικό αυτό», συμπλήρωσε.
«Πέρασαν 7 χρόνια για να γίνω πρώτος σταθμάρχης»
Ο κ. Κολλάτος μίλησε για την δική του εμπειρία ως σταθμάρχης.
«Εγώ για να πάω στον σταθμό Λάρισας, πέρασαν 7 χρόνια. Πέρασα όλους τους σταθμούς του δικτύου της Λάρισας και όταν πήγα ήμουν ο βοηθός επί σειρά ετών. Είχα έναν επικεφαλής πιο έμπειρο σταθμάρχη που με βοηθούσε και όταν ήρθε το πλήρωμα του χρόνου και έφυγαν οι αρχαιότεροι, εργάστηκα ως πρώτος σταθμάρχης και είχα πάντα και έναν δεύτερο μαζί μου, βοηθό – συνάδελφο. Ό,τι και να έγινε ο συγκεκριμένος ήταν άπειρος, δεν μπορούσε με τίποτα. Κάποια στιγμή θα γινόταν και αυτό. Η μαθητεία ήταν 4 μήνες πρακτική, 4 μήνες θεωρητικά, δώσαμε εξετάσεις για την επάρκειά μας, και μετά πήγαμε για πρακτική σε μικρότερους σταθμούς», είπε σχετικά.
«Ήταν κανόνας τότε ότι θα ήταν ένας σταθμαχης δεν ήταν κάποιος που δεν πήγε στη βάρδιά του. Υπάρχει έλλειψη προσωπικού. Το μεγαλύτερο έγκλημα ήταν ότι δεν λειτουργούσε η τηλεδιοίκηση. Μέχρι το 2010 ήμουν εγώ στην τηλεδιοίκηση μετά σταμάτησε. Έως τότε δεν μπορούσε να γίνει τίποτα», κατέληξε.
