Τελευταίο βράδυ του Φλεβάρη. 19:22 η επιβατική αμαξοστοιχία αναχωρεί από το σταθμό Λαρίσης στην Αθήνα με τελικό προορισμό τη Θεσσαλονίκη. Άλλο ένα καθημερινό βράδυ, άλλη μια διαδρομή...
23:21. Ο χρόνος για 57 συνανθρώπους μας, μεταξύ αυτών νέα παιδιά με όνειρα και προσδοκίες, σβήνει.
Και μετά το χάος. Φωνές, ουρλιαχτά, φωτιά.
Ο 18χρονος Γιάννης Δρίκος, φοιτητής του ΑΠΘ, επέβαινε στο τρίτο βαγόνι. Δεν πιστεύει ούτε ο ίδιος ότι βγήκε ζωντανός.
Ο Στέλιος Ρίμπας μόλις αντίκρισε την 25χρονη κόρη του ζωντανή είπε πως ένιωσε ότι είχε κερδίσει το τζόκερ…Το τζόκερ της ζωής…
«Μετά που ήρθε σώο στη Θεσσαλονίκη είναι σαν να έτυχα το τζόκερ. Μιλάμε ότι ήταν μια στιγμή αυτό το τηλεφώνημα το οποίο φυσικά σου κόβονται τα πόδια, νομίζεις ότι θα πάθεις ανακοπή. Ήταν δύο φορές τυχερή γιατί πέρα από το ότι ήταν στο βαγόνι 6, στη θέση της που κάθισε είχε τραπεζάκι, έβαλε στη πρίζα το λαπτοπ για να μπορεί να φορτίσει και να δουλέψει κατά τη διαδρομή και η πρίζα δεν δούλευε», είπε ο πατέρας της 25χρονης και συμπλήρωσε:
«Και μου λέει «μπαμπά, μετά σκέφτηκα να σηκωθώ να πάω στο δεύτερο βαγόνι στο εστιατόριο, να κάτσω εκεί πέρα να φάω και κάτι να πιω» και τελικά είχε και μια κοπέλα δίπλα της, η οποία κοιμόταν και για να μην την ενοχλήσει, βαρέθηκε το παιδί να σηκωθεί, γιατί είχε και πολύ κόσμο να πάει μέχρι το δεύτερο βαγόνι και τελικά δεν πήγε».
«Να κάνεις όνειρα για το αύριο και το αύριο να μην έρχεται ποτέ», λέει ο πατέρας της 28χρονης Ελπίδας Χούπα. Θα κηδέψει ότι απέμεινε από το παιδί του τη Δευτέρα.
Αν προλάβαινε να πει μια τελευταία λέξη στην αγαπημένη του Ελπίδα αυτή θα ήταν «σε φιλώ…».
Γονείς έμειναν με άδειες αγκαλιές, σύντροφοι κλαίνε πάνω από ένα μάτσο σίδερα, παιδιά ψάχνουν τη μαμά τους.
Η Καλλιόπη, η σύντροφος του 26χρονου Δημήτρη Ασλανίδη, που είχε πάει μέχρι την Αθήνα για να γνωρίσει τους γονείς της και να της κάνει πρόταση γάμου ξεσπά.
«Ήξερα σε ποιο βαγόνι ήταν, ήμουν η μόνη που ήξερε. Όλοι ρωτούσαν εμένα, μου έστελναν οι φίλοι του. Είχα πολλές ελπίδες, η αλήθεια είναι ότι το βαγόνι του ήταν διαλυμένο γιατί δεν το έβλεπα. Αλλά είχε πολλές ελπίδες, γιατί ήταν πολύ δραστήριος, έπαιζε ποδόσφαιρό, του άρεσε το κολύμπι, είχε αντοχές σαν άνθρωπος. Είχα ελπίδες, μου τις έσβησαν. Μου πήραν τα όνειρα. Έκανα όνειρα μαζί του», δήλωσε.
Μεγαλείο ψυχής από τον πατέρα Χριστόδουλο που θρηνεί την απώλεια του 23χρονου παιδιού του, του Κυπριανού Παπαϊωάννου, φοιτητή Νομικής που ξεψύχησε στο 2ο βαγόνι.
«Είναι δύσκολο για έναν γονιό να χάνει το παιδάκι του που το μεγάλωσε ώρα με την ώρα μέρα με την μέρα. Ο χειρότερος εφιάλτης της ζωής μου, γιατί έχω έξι παιδιά, ήταν να χάσω παιδί. Κι όμως τώρα το βιώνω. Θα συγχωρώ τους υπαίτιους για να παρηγορηθεί η ψυχή μου και η ψυχή αυτού που έχει φύγει», δήλωσε ο πατέρας του φοιτητή.
Κάθε οικογένεια και ένα δράμα. Όταν έπεσε η αυλαία των ερευνών ο Στέλιος Μπουρνάζης ήταν σίγουρος ότι δεν θα αντικρίσει ξανά τον 15χρονο ανιψιό και τον 54χρονο αδελφό του, συνταξιούχο αστυνομικό Ευάγγελο Μπουρνάζη, και οι δύο επιβάτες του 2ου βαγονιού που συνεθλίβη.
«Αθόρυβο παιδί. Δεν το λέω γιατί ήταν ανιψιός μου, καλό παιδί. Αθόρυβο παιδί. Και όνειρα είχε, έπαιζε μπάσκετ, ήταν πολύ καλός στο μπάσκετ, ήθελε να αναδειχθεί στο μπάσκετ. (Ο αδελφός μου) είχε πάει να δει τον άλλον του γιο που τον έκανε παππού, είχε 3 μήνες 4 που ήταν παππούς. Την σύζυγο του αδερφού μου την είχαμε χάσει πριν από 5 χρόνια», δήλωσε ο Στέλιος Μπουρνάζης.
Ένα πόνος βαθιά ριζωμένος στις ψυχές των συγγενών των θυμάτων. Ένα φευγιό δίχως γυρισμό. Μια κραυγή από τις χαροκαμένες μάνες. Μα όπως θα πει και ο Γιάννης Ρίτσος, «τα νεκρά παιδιά ποτέ δε φεύγουν από τα σπίτια τους. Τριγυρίζουν εκεί, μπλέκονται στα φουστάνια της μητέρας τους».
