Ο Αριστείδης Γεωργόπουλος, αρχιπυροσβέστης και μέλος της 1ης ΕΜΑΚ, ο οποίος βρέθηκε στην Τουρκία και συμμετείχε σε τρεις από τις πέντε διασώσεις, μιλά αποκλειστικά στο MEGA για τις στιγμές που έζησε αλλά και για τη συγκλονιστική διάσωση της Αϊρίν.
Συγκλονίζει η μαρτυρία του ηρώα – διασώστη της EMAK για τη μάχη που έδωσε στα συντρίμμια στην Τουρκία, με σκοπό τη διάσωση των εγκλωβισμένων.
«Αρχικά, θέλω να ευχαριστήσω τον κόσμο για την αναγνώριση του έργου μας. Όσον αφορά τη διάσωση της Αϊρίν, ήταν μία από τις πιο δύσκολες διασώσεις. Είχαμε την ευκαιρία να την βγάλουμε με χειρουργική ακρίβεια. Όταν την είδαμε, κατάλαβε πως θα σωθεί και χάρηκε πάρα πολύ», είπε αρχικά ο επικεφαλής τη ΕΜΑΚ και συνέχισε λέγοντας:
«Ήμασταν από τις πρώτες χώρες που πήγαμε στην Τουρκία για τη διάσωση. Απαιτείται μια επιλογή όσον αφορά τη βοήθεια των θυμάτων και αυτή είναι πως επιχειρούμε να βγάλουμε όσους είναι εγκλωσβισμένους και μπορούν να σωθούν. Οι άνθρωποι ζούσαν σε παραλογισμό και δεν μπορούσαν να μιλήσουν ήρεμα, οπότε εμείς προσπαθήσαμε να μαζέψουμε πληροφορίες. Έτσι, αφού πήραμε τις μαρτυρίες και από του Τούρκους, κάναμε την επιλογή».
Ο Αριστείδης Γεωργόπουλος είπε πως ο φόβος υπήρχε από την αρχή ώστε να προστατευτεί ως διασώστης και να μη βάλει σε κίνδυνο τη διάσωση αλλά και την ομάδα μου.
«Μας είπε να της κόψουμε το πόδι, αλλά δε θα μπορούσαμε να το κάνουμε. Μετά προσπαθήσαμε να την ηρεμήσουμε ψυχολογικά. Φαγητό δεν μπορούσαμε να της δώσουμε αλλά της δίναμε νερό με το καπάκι διότι ήταν πάνω από 48 ώρες στα χαλάσματα».
«Εάν γινόταν κάποιος μετασεισμός, μπορεί να χάναμε τη ζωή μας»
Όσον αφορά τα πρωτόκολλα διάσωσης, αυτά λένε πως στις 72 ώρες σταματάνε οι διασώσεις αλλά οι πράξεις δείχνουν πως εάν η υγεία του εγκλωβισμένου είναι καλή τότε μπορεί να αντέξει παραπάνω.
«Η δεύτερη κοπέλα που απεγκλωβίσαμε έχασε τη μητέρα της. Εκεί εισπράξαμε τις ευχαριστίες των Τούρκων, οι οποίοι μας ευχαρίστησαν, έκλαιγαν και μας έπαιρναν αγκαλιά». Ήταν φιλικοί από την αρχή. Όταν λέγαμε ότι είμαστε Έλληνες, χαιρόντουσαν. Γνωρίσαμε και Τούρκους εθελοντές και καταλάβαμε πως έχουμε πάρα πολλά κοινά».
Όσον αφορά την εικόνα που του έχει μείνει στο μυαλό, αυτή είναι η καταστροφή της Αντιόχειας.
«Τη θλίψη που νιώθω, δεν θα ήθελα να την νιώθω αυτή τη στιγμή. Αλλά αισθάνομαι και ηθική ικανοποίηση. Η πρώτη κουβέντα που είπα στην οικογένειά μου μόλις γύρισα είναι πως πρέπει να είμαστε θετικοί άνθρωποι και να μην τα παρατάμε. Η μεγαλύτερη δυσκολία που βιώσαμε ήταν το ρίσκο να μπούμε στα μεγάλα χαλάσματα με σκοπό να σώσουμε τους ζωντανούς. Εάν γινόταν κάποιος μετασεισμός, μπορεί να χάναμε τη ζωή μας».
