Θάνατος και ζωή μέσα τα χαλάσματα. Φωτογραφικά καρέ που κάνουν τον γύρο του κόσμου και προκαλούν δέος.
Η απόγνωση μιας μάνας που έχασε τα παιδιά της, ο θρήνος πατέρα που μόλις έχει εντοπίσει νεκρό τον γιο του στα συντρίμμια μαζί με την εξάντληση εκείνων που σώθηκαν και τις στιγμές απόλυτης αγωνίας με μικρά παιδιά να σώζονται την τελευταία στιγμή και κάποια να ξεθάβονται από διασώστες, συμπυκνώνουν το δράμα στην Τουρκία.
Οι ελπίδες για επιζώντες δεν έχουν χαθεί, αφού μετά τις αγωνιώδεις προσπάθειες των διασωστών ξεθάβονται ζωντανοί κάτω από τα συντρίμμια.
Μαρτυρίες σοκ
Είναι εικόνες που εκτυλίχθηκαν μπροστά και στα μάτια Ελλήνων. Μόνιμων κατοίκων στις σεισμόπληκτες περιοχές της Τουρκίας, αθλητών αλλά και ταξιδιωτών, που προσπαθούν να συνέλθουν και περιγράφουν στο LIVE NEWS σκέψεις και στιγμές που είναι αδύνατον να ξεχάσουν.
Ο κύριος Γιάννης μένει μόνιμα στην Κωνσταντινούπολη. Οι στενοί συγγενείς του από την περιοχή Τοκατσλί στην Αντιόχεια, του έστειλαν τις φωτογραφίες της καταστροφής. Ο κεντρικός δρόμος έχει διαλυθεί, με τη γη να έχει ανοίξει σε διάφορα σημεία και λίγα μέτρα από εκεί η ορθόδοξη εκκλησία κατεστραμμένη.
Παντού χαλάσματα. Διακρίνεται μόνο το καμπαναριό και μια εικόνα της Παναγίας που εξωτερικά έμεινε ανέπαφη. Οι δικοί του άνθρωποι σώθηκαν, αλλά πολλοί φίλοι τους δεν στάθηκαν τυχεροί.
«Ναοί δεν υπάρχουν, τίποτα δεν υπάρχει».
Η θλίψη και η απόγνωση κυριαρχούν μέρα και νύχτα. Η κατάσταση στα νοσοκομεία είναι δραματική, με τους φόβους για αύξηση των θυμάτων τις επόμενες ώρες να είναι βασανιστικοί.
«Είχαμε κάποιους νεκρούς, δεν έχουμε επικοινωνιά με πολλούς ακόμα».
Ο Αλέξανδρος Παπαδάτος επέστρεψε στην Ελλάδα. Την ώρα του φονικού σεισμού ήταν σε ένα ξενοδοχείο. Η πολυκατοικία δίπλα κατέρρευσε σαν χάρτινος πύργος. Τη νύχτα έμεινε φοβισμένος μέσα σε αυτοκίνητο, στη μέση ενός δρόμου και γύρω του αδιάκοπες προσπάθειες πολιτών αλλά και διασωστών για ένα σημάδι ζωής.
«Άκουγες συνέχεια τους ανθρρώπους να φωνάζουν και να κλαίνε».
Αυτές οι σκηνές εκτυλίχθηκαν μπροστά του και όπως λέει στοιχειώνουν την κάθε του σκέψη. Το μυαλό του παραμένει στις πληγείσες περιοχές της Τουρκίας. Οι λέξεις βγαίνουν με δυσκολία.
«Δύσκολη εμπειρία και τραυματική».
Ο Νίκος Καρύδας βρίσκεται στην περιοχή Γκαζιαντέπ που επίσης χτυπήθηκε ανελέητα και τραβάει με την κάμερα του κινητού του τηλεφώνου εικόνες καταστροφής. Το βράδυ και εκείνος μένει μέσα στο αυτοκίνητό του, σε υπαίθριο πάρκινγκ αλλά κανείς δεν μπορεί να κοιμηθεί. Όλοι σε κατάσταση σοκ.
Όλοι το ίδιο φοβισμένοι, απελπισμένοι κι πληγωμένοι. Η ανθρώπινη τραγωδία εκτυλίχθηκε μπροστά τους.
«Όπου υπήρχε πάρκινγκ, υπήρχαν και αυτοκίνητα εκεί».
Ο πρόεδρος της ελληνικής κοινότητας Αντιόχειας, λέει ότι κάτοικοι της κοινότητας βρίσκονται ακόμα κάτω από τα συντρίμμια.
Στα χαλάσματα η ελληνική αποστολή
Η ελληνική αποστολή με επικεφαλής τον πρόεδρο του ΟΑΣΠ, Ευθύμιο Λέκκα, έφτασε στην Τουρκία με C-130. Μαζί του, 21 πυροσβέστες από την πρώτη ΕΜΑΚ με δύο ειδικά εκπαιδευμένους σκύλους και ειδικό διασωστικό όχημα.
Με εντολή του Κυριάκου Μητσοτάκη, η Ελλάδα ανταποκρίθηκε πρώτη στην έκκληση της Τουρκίας και αυτό στα μάτια του γειτονικού λαού αναγνωρίζεται. Τα μηνύματα σε μέσα κοινωνικής δικτύωσης τις τελευταίες ώρες είναι χαρακτηριστικά.
«Η ιστορία θα γράψει ότι η Ελλάδα, όχι το Κατάρ, έσπευσε να βοηθήσει. Σε ευχαριστώ γείτονα».
«Πού είναι οι αγαπημένοι σας μουσουλμάνοι αδελφοί και αδελφές; Ελπίζω να ντρέπονται. Ευχαριστούμε την Ελλάδα, το Αζερμπαϊτζάν και το Ισραήλ».
Οι συνθήκες όμως είναι δύσκολες. Όπως λέει στο LIVE NEWS μέλος από την ομάδα της ΕΜΑΚ που έσπευσε στην Τουρκία, ο ίδιος και οι συνάδελφοί του βρίσκονται μπροστά σε μια ολοκληρωτική καταστροφή.
«Είναι τα σπίτια τα οποία έχουν κοπεί σαν χαρτόκουτα, γερμένα το ένα δίπλα στο άλλο, είναι κάτι που δεν το βλέπεις, δεν μπορείς να το φανταστείς ότι γίνεται, πέρα από τα σπίτια που έχουν γκρεμιστεί ολοκληρωτικά».
Η νύχτα που έρχεται αναμένεται το ίδιο δύσκολη, με εικόνες που κόβουν την ανάσα, με ανθρώπους που περιμένουν την ύστατη ώρα ένα θαύμα.
Οι Έλληνες στην Τουρκία έχουν τις ίδιες αγωνίες, με τους διασώστες πανέτοιμους να σώσουν ζωές όπως το 1999. Ο πόνος τότε και τώρα δεν έχει σύνορα.
