Η κάμερα του MEGA καταγράφει μια αριστοκρατική γυναίκα σε περίπτερο στο κέντρο της Αθήνας να πληρώνει τις εφημερίδες που διάλεξε. Κυκλοφορεί στο κέντρο της πόλης και μπαίνει σε ταξί. Στέκεται έξω από τα ερειπωμένα ανάκτορα του Ψυχικού και ο νους της ταξιδεύει. Γυρίζει πίσω δεκαετίες. Ξέρει αυτά τα μέρη όσο λίγοι. Ελάχιστοι όμως είναι εκείνοι που περνούν από δίπλα της και την αναγνωρίζουν.
Είναι η γυναίκα που εδώ βλέπουμε να αποθεώνεται στην Ινδία για μια φιλανθρωπική δράση δεκαετιών. Η ίδια που μέσα στα ανάκτορα του Τατοΐου έχει πολλά να θυμάται απ’ τη ζωή και τα νιάτα της. Ξέρει πού οδηγεί το κάθε βήμα στους ξεχασμένους και ερειπωμένους κήπους. Ακόμα και τα δέντρα της ξυπνούν αναμνήσεις.
Αυτή η απλή, αντισυμβατική γυναίκα υπήρξε πριγκίπισσα και για ένα χρόνο διάδοχος του ελληνικού θρόνου. Κάποτε φωτογραφίες της φιγουράριζαν σε πρωτοσέλιδα εφημερίδων της εποχής. Είναι η Ειρήνη, η μικρότερη αδερφή του Κωνσταντίνου και της Σοφίας, που ακολούθησε το δρόμο της καρδιάς της.
Ασυμβίβαστη και δυναμική. Διαχρονικά ευαίσθητη. Πάντα αποφασιστική. Μια πριγκίπισσα που δεν παντρεύτηκε από επιλογή, δεν έγινε βασίλισσα ποτέ και αφοσιώθηκε σε πράγματα που την γέμισαν.
«Εγώ είμαι επαναστάτρια»
Στη αυτοβιογραφία της και σε μια σπάνια εξομολόγηση στο MEGA και στον Σταύρο Θεοδωράκη το 2007 μίλησε για όλους και για όλα. Για τη λάμψη των παιδικών χρόνων στα παλάτια, το δημοψήφισμα του 1974 που ανέτρεψε τους υπολογισμούς που έκανε, τη μάχη της με τον καρκίνο και τη φιλοσοφία της ζωής της.
«Δεν διαμαρτύρομαι που δεν έκανα παιδιά. Εγώ είμαι επαναστάτρια και ενδιαφερόμουν πάντοτε για πολλά πράγματα. Αν είχα κάνει παιδί, θα τα είχα αφήσει όλα. Επιπλέον, για να είχα γνωρίσει έναν σύζυγο, θα έπρεπε να είναι ‘’Άγιος’’, κανείς δεν θα μπορούσε να με αντέξει», είχε δηλώσει η πριγκίπισσα.
Το 1984, στα 42 της χρόνια σε ένα ταξίδι στην Ινδία, οι εικόνες που βλέπει γυρίζουν μέσα της ένα διακόπτη. Η προσφορά και η μάχη ενάντια στη φτώχεια δεν γίνεται απλά προτεραιότητα αλλά σκοπός της ζωής της.
Μεταφέρει αγελάδες από την Γερμανία, την Ισπανία και την Ολλανδία. Σώζει ζωές και βραβεύεται. Με τη φιλανθρωπική της δράση να επεκτείνεται στην Αλβανία και τη Νότια Αφρική που είχε γεννηθεί το μακρινό 1942. Όταν οι γονείς της, βρίσκονταν μακριά από την κατεχόμενη Ελλάδα.
«Το να ανήκεις σε βασιλική οικογένεια δεν σημαίνει ότι είσαι ψηλότερα ή χαμηλότερα από κανέναν, είναι ένα επάγγελμα, όπως είναι του μουσικού ή του γιατρού, είναι η δουλειά μας. Ανήκω σε μια οικογένεια βασιλέων, όπως κάποιος μπορεί να ανήκει σε μια οικογένεια μουσικών. Εγώ είμαι πριγκίπισσα, αυτό όμως δεν με εμποδίζει να καθαρίσω ένα μπάνιο», είχε πει.
«Φοβόμουν ότι θα γινόμουν φαλακρή, έτσι αποφάσισα να κουρέψω κοντά τα μαλλιά μου»
Τις δύο πρώτες δεκαετίες της ζωή της, η Ειρήνη δεν περνούσε ποτέ απαρατήρητη. Από τις 6 Μαρτίου του 1964, μέχρι τις 10 Ιουλίου του 1965 ήταν η διάδοχος του ελληνικού θρόνου. Και ο Τύπος της εποχής εστίαζε στα λόγια, στις επισκέψεις και στις κινήσεις της.
Από τη λάμψη των πρωτοσέλιδων και των εξωφύλλων κάπου στα μέσα της δεκαετίας του 60, στα χρόνια της σκιάς και της δύσκολης μάχης με τον καρκίνο.
«Φοβόμουν ότι θα γινόμουν φαλακρή. Βρήκα κάποιες καταπληκτικές σκόνες για ανθρώπους που έχουν φαλάκρα, τις βάζεις και καλύπτεις τα σημεία στα οποία δεν υπάρχουν μαλλιά. Ορισμένες φορές φορούσα έναν κότσο ψεύτικο, στερεωμένο με τσιμπιδάκια, ένα καλοκαίρι στην Πάλμα όμως έφυγε από τη θέση του και έπεσε και δεν μπορούσα πλέον να τον χρησιμοποιώ. Έτσι αποφάσισα να κουρέψω κοντά τα μαλλιά μου».
Τα βασιλικά πρωτόκολλα άρχισαν κάποια στιγμή να την κουράζουν, να την καταπιέζουν και στη συνέχεια να την πνίγουν.
Ο όρος «μοναρχία» δεν είναι κατάλληλος για το σήμερα. Στην πραγματικότητα, υπάρχουν πολλοί λίγοι βασιλείς, ίσως δύο ή τρεις, που είναι στ′ αλήθεια μονάρχες. Η «μοναρχία» είναι ελληνική λέξη που παράγεται από το «μόνος» και από την «αρχή», την εξουσία. Σήμερα υπάρχει βασιλιάς, όχι μονάρχης, κι ένας βασιλιάς βασιλεύει, δεν κυβερνά.
Λέει τα καλύτερα για τη μητέρα της Φρειδερίκη και τα αδέρφια της Κωνσταντίνο και Σοφία που κατάφεραν να βασιλεύσουν. Θυμάται ακόμα το πραξικόπημα των συνταγματαρχών και τα ταραγμένα χρόνια που προηγήθηκαν. Ο Γεώργιος Παπανδρέου ήταν όπως λέει, ο αγαπημένος της πολιτικός.
Κατά τη διάρκεια της χούντας ακολούθησε τον αδερφό της, στο εξωτερικό και στη συνέχεια μοίρασε τη ζωή της ανάμεσα στην Ινδία, την Ιταλία και την Ισπανία που ζούσε η αδερφή της.
Ο βασιλιάς γεννιέται και γίνεται: υπάρχουν βασιλείς χωρίς στέμμα και βασιλείς με στέμμα, όλοι όμως είναι βασιλείς. Ένας βασιλιάς μπορεί να είναι ένας οποιοσδήποτε κύριος ή μια οποιαδήποτε κυρία. Δεν πιστεύω στη συγγένεια, το σημαντικό στοιχείο είναι η αξία που έχει κανείς ως άνθρωπος. Δεν είναι το DNA που κάνει τον βασιλιά, αλλά ο χαρακτήρας του. Ένας βασιλιάς πρέπει να έχει ανδρεία, σοφία και λίγη δυσπιστία για να μην πλανάται. Πρέπει να έχει πολλή συμπόνια, όπως επίσης και πολλή αποφασιστικότητα.
Για χρόνια μετά το 2000 ζούσε σε ένα διαμέρισμα που είχε νοικιάσει στην πλατεία Μαβίλη. Το 2018 απαρνήθηκε την ελληνική υπηκοότητα και απέκτησε την ισπανική.
Ο θάνατος του αδερφού της, την έφερε ξανά στην Αθήνα. Υποβασταζόμενη από τις ανιψιές και τη Μαρί Σαντάλ λίγο πριν την ταφή του Κωνσταντίνου, σε μια από τις πιο δύσκολες στιγμές της ζωής της. Μιας πορείας ξεχωριστής, δίχως συμβιβασμούς για τη μοναδική πριγκίπισσα που έγραψε και γράφει τη δική της ιστορία στο χρόνο.
