Ο Ρένος Χαραλαμπίδης υποδέχτηκε την κάμερα της εκπομπής «Ελένη» και τη Νάνσυ Νικολαΐδου στον κινηματογράφο «Δαναό» όπου προβάλλεται είκοσι χρόνια μετά η ταινία του «Φθηνά τσιγάρα».
Ο Ρένος Χαραλαμπίδης δημιουργός και πρωταγωνιστής της ταινίας «Φθηνά τσιγάρα» μίλησε για την επιτυχία που σημειώνει είκοσι χρόνια μετά, την έννοια της ελευθερίας αλλά και την προσμονή του μεγάλου έρωτα.
«Εκτός από τα “Φθηνά τσιγάρα” ταινία που να έχει κάνει και πάλι καριέρα στην οθόνη μετά από 20ετία, δεν έχει υπάρξει» δηλώνει ο ίδιος και παραδέχεται πως η ταινία τον γεμίζει με συναισθήματα «θριάμβου» αλλά και «μελαγχολίας».
«Εάν τα “τσιγάρα” είχαν πάει καλά ευθύς εξ’ αρχής θα μπορούσα να είχα κάνει άλλου είδους κινηματογράφο» συμπληρώνει.
Εξηγεί πως τον τρομάζει η ιδέα οι ταινίες του να μην αγγίζουν την καρδιά του θεατή και για αυτό όπως λέει προτιμά να τις προβάλλει σε άδειες αίθουσες παρά «σε άδεια βλέμματα».
«Με το χειροκρότημα έχω πολύ κακιά σχέση, πρέπει να κάνω ψυχανάλυση. Δεν μου αρέσει να με χειροκροτάνε» αποκαλύπτει.
Μιλώντας περί ελευθερίας δηλώνει χαρακτηριστικά: «Η ελευθερία έχει πολύ μεγάλη γλύκα. Χύθηκε πολύ αίμα για την ελευθερία, πρέπει να χυθεί και το δικό μου;».
Εκτιμά πως τα καλύτερα χρόνια ενός άνδρα είναι τα 85 γιατί «έχει απαλλαχτεί από τις ορμές και τις ματαιότητες».
«Το μυστικό για την γοητεία είναι το…ξεμάτιασμα τρεις φορές την ημέρα. Στην εφαρμοσμένη ζωή πάντως δεν βλέπω να πιάνει η γοητεία μου. Στις γυναίκες περνάω σαν αόρατος» αποκαλύπτει.
Και όταν τον φλερτάρουν όμως, εκείνος νιώθει πως τον δουλεύουν. Σε ό,τι αφορά τον ίδιο δηλώνει πως δεν φλερτάρει τις γυναίκες από «τακτ». «Τις σέβομαι τις γυναίκες και φοβάμαι και λίγο γιατί καμιά φορά παρεξηγείται» προσθέτει.
Δηλώνει πως του αρέσει η μοναξιά.
«Έχω μία ταπεινότητα αλλά και ένα μπλαζέ στυλ…όπως μου λέει ένας φίλος μου, “σταμάτα να μιλάς με μεγαλείο”, όμως εγώ δεν τον καταλαβαίνω» εξηγεί.
Δεν δέχεται την αυστηρή κριτική όπως λέει καθώς ενέχει μέσα της μίσος και «κάτι το μπλαζέ».
Στην ερώτηση εάν υπάρχει κάποιο όνειρο που θα ήθελε να κάνει πραγματικότητα απαντά: «Θα ήθελα να διευθύνω μία συμφωνική ορχήστρα».
«Πλέον δεν κάνω όνειρα, γιατί τα περισσότερα πραγματοποιήθηκαν. Ζω εντός των ονείρων μου. Έγινα αυτό που ήθελα» καταλήγει.
