Κραυγή αγωνίας εκφράζουν γυναίκες από το Ιράν που ζουν στην Ελλάδα, για φίλους και οικογένειες που έμειναν πίσω στην πατρίδα τους.
Η Αμπάντι Μπίτα, 27χρονη επιχειρηματίας και μοντέλο από το Ιράν, νιώθει τυχερή που ξέφυγε από τη μοίρα της και ζει στην Αθήνα.
«Αυτό που θέλω είναι, όπως όλες οι γυναίκες, να βοηθήσουμε τις γυναίκες του Ιράν να αποκτήσουν την ισότητα που τους αρμόζει», λέει στην κάμερα του MEGA.
Άφησε πίσω της οικογένεια και φίλους για τους οποίους αγωνιά, καθώς είναι μια τραγωδία, όπως εξηγεί, με πολλά πρόσωπα ο θάνατος της 22χρονης Μάχσα που άναψε τη φωτιά της επανάστασης της μαντίλας.
«Γιατί δεν είναι η πρώτη φορά που έχει γίνει. Είναι συνεχόμενο φαινόμενο. Λίγες μέρες πριν τον τραγικό θάνατο της 22χρονης που ξεσήκωσε κύμα αντιδράσεων, ένα άλλο κορίτσι μόλις 10 ετών έχασε τη ζωή της για ένα κομμάτι ύφασμα».
Η Μαριάμ από το Ιράν βρήκε καταφύγιο στην Ελλάδα πριν από 4 χρόνια.
Κρατά σφιχτά την κορούλα της στην αγκαλιά της και δε θέλει ποτέ να ζήσει το παιδί της όσα υπέστη εκείνη στην πατρίδα της, που έχει γίνει τόπος βασανιστηρίων για τις γυναίκες.
«Η ζωή στο Ιράν έχει μόνο υποχρεώσεις, είναι πολύ βασανιστική. Είσαι συνέχεια κλεισμένη μέσα, δεν έχεις το δικαίωμα να βγεις από το σπίτι αν δε φοράς χιτζάμπ, πρέπει μόνο να μαγειρεύεις και να κάνεις παιδιά».
«Γίνετε η φωνή μας»
Η Σουντέ και η Αλί, αδελφές από την Τεχεράνη που βρήκαν καταφύγιο από το 2018 στην Αθήνα, βλέπουν στις εικόνες των διαδηλώσεων που κάνουν τον γύρο του διαδικτύου, δικούς τους ανθρώπους, γυναίκες και άνδρες, όμως είναι αδύνατον να επικοινωνήσουν μαζί τους.
Τα τηλέφωνα και τα κοινωνικά δίκτυα έχουν νεκρώσει κι εκείνες προσπαθούν να βρουν τρόπο να ακουστούν όσα δεν μπορούν πλέον να γίνουν γνωστά.
«Δεν έχουν ζωή, δεν έχουν δουλείες, δεν έχουν τρόφιμα, δεν έχουν χρήματα, δεν υπάρχει ίντερνετ, δεν υπάρχουν δημοσιογράφοι, είναι όλοι στη φυλακή. Όσοι διαμαρτύρονται μπορεί να βρεθούν νεκροί. Η κυβέρνηση τους εξοντώνει χωρίς να δίνουν λόγο πουθενά».
Αυτή η επανάσταση είναι μια επανάσταση για την ελευθερία ανεξαρτήτως φύλων, λέει Ιρανός φωτογράφος που αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τη χώρα του για να μπορέσει να αναπνεύσει και να δημιουργήσει.
«Με είχαν συλλάβει γιατί φωτογράφισα μια κοπέλα. Νιώθω περίεργα που είμαι εδώ, θα ήθελα να παλεύω διπλά τους»
Γίνετε η φωνή μας, είναι η έκκληση των Ιρανών που θέλουν να ξαναδούν την πατρίδα και τους ανθρώπους τους ελευθέρους και δυνατούς.
