Η Ευαγγελία περιγράφει στην απεσταλμένη του MEGA Βελίκα Καραβάλτσιου όλα όσα έζησε, τους βομβαρδισμούς, τη ζωή κάτω από τη γη στα καταφύγια χωρίς ρεύμα, φαγητό και νερό.
«Είμαστε μια πόλη ρωσόφωνη και μας βομβαρδίζουν οι Ρώσοι. Ήμασταν αδερφές χώρες. Τώρα που όλος ο κόσμος έχει ανοιχτές πόρτες για εμάς, εμείς θέλουμε μόνο την πόλη μας.
Ξύπνησε στις 24 Φεβρουαρίου από τον ήχο των βομβαρδισμών. Ο πόλεμος μόλις είχε ξεκινήσει.
Για μέρες έμεναν στο υπόγειο του σπιτιού, χωρίς ρεύμα και νερό. Ακόμα κι όταν έβγαιναν για να ψωνίσουν οι ουρές ήταν τα ράφια όμως άδεια.
Η Ευαγγελία πήρε την απόφαση να εγκαταλείψει την πόλη της.
«Λείπω εγώ στη μαμά και η μαμά σε μένα. Δεν είχαμε μείνει χώρια για τόσο καιρό. Ανησυχώ για τη μαμά μου, ανησυχεί κι εκείνη για εμένα. Φυσικά και θα ήθελα πάρα πολύ να τη δω».
Το ταξίδι τους κράτησε μέρες. Τώρα μένουν σε ένα διαμέρισμα 20 άτομα όλοι μαζί.
«Έχουμε ένα μπάνιο και μία κουζίνα αλλά όταν είμαστε όλοι μαζί, είναι πιο καλά και ενωμένα».
Το Χάρκοβο παραμένει επικίνδυνο όπως μαθαίνει από τις δύσκολες επικοινωνίες.
«Τα παιδιά που ήμασταν μαζί, παραλίγο να μη ζούσαν».
Το Χάρκοβο ήταν η πιο όμορφη πόλη λέει η Ευαγγελία και θα ξαναγίνει.
Οι τρεις τους σχεδιάζουν έναν τρόπο διαφυγής από τη Μολδαβία, τη Ρουμανία ή την Πολωνία, οι υπηρεσίες όμως στην πόλη τους έχουν καταστραφεί και τα έγγραφα καθυστερούν, μαζί και η άφιξή τους στην Ελλάδα.
