Στη Λβιβ οι πολίτες έχουν πάρει τα όπλα, παρότι επί προεδρίας Ζελένσι απαγορεύτηκε η οπλοκατοχή. Με την έναρξη του πολέμου οι κανόνες απλοποιήθηκαν.
Τώρα κάθε οικογένεια έχει και ένα όπλο για να υπερασπιστεί κάθε εκατοστό της πατρίδας της.
«Η αλήθεια είναι ότι φοβάμαι πολύ τα όπλα. Ήρθα να μάθω πώς να χρησιμοποιήσω ένα όπλο και αν έρθει ποτέ εκείνη η δύσκολη στιγμή να μπορέσω να υπερασπιστώ τον εαυτό μου και την οικογένεια μου» δηλώνει γυναίκα κάτοικος του Λβιβ.
Σε ένα δημοτικό σχολείο που δεν λειτουργεί παραδίδονται μαθήματα οπλοχρησίας για πολίτες. Οι σειρήνες του πολέμου διακόπτουν το μάθημα. Η Βελίκα Καραβάλτσιου αναφέρει πως το μάθημα συνεχίζεται στα καταφύγια.
Η Λιλιάνα ήρθε με τη μητέρα και τη θεία της. Πιάνει όπλο για πρώτη φορά. «Θέλω να είμαι ικανή να προστατέψω τον εαυτό μου την οικογένεια μου αλλά και τους πολίτες της Ουκρανίας» δηλώνει η ίδια.
Δεν τους μαθαίνω να σκοτώνουν, τους μαθαίνω να υπερασπίζονται τον εαυτό τους, λέει ο δασκαλος. «Έχω εκπαιδευτεί, έχω πυροβολήσει αλλά ποτέ δεν το έχω χρησιμοποιήσει. Νοιώθω μεγαλύτερη ασφάλεια να το έχω. Ο ήχος των σειρήνων δεν συνηθίζεται. Προκαλεί πάντα τον ίδιο φόβο» συμπληρώνει.
«Νομίζω οποιοσδήποτε θα φοβόταν. Μπορεί να χτυπηθεί οποιοδήποτε κτήριο. Είμαστε σε πόλεμο για αυτό είμαστε εδώ τώρα». Η Αλίσσα πέρασε 9 μέρες με τα παιδιά της σε ένα υπόγειο πάρκινγκ. Μας δείχνει τις φωτογραφίες από τις χειρότερες μέρες της ζωής της.
«Θέλω να έχω όπλο για να νοιώθω ασφάλεια και να υπερασπιστώ τον εαυτό μου» δηλώνει ο κόσμος.
Όπλο μπορεί να κρατήσει όποιος έκλεισε τα 21 του χρόνια. Στον πόλεμο όμως δυστυχώς και τα παιδιά εξοικειώνονται με τα όπλα.
