Μέσα σε λίγα 24ωρα οι ζωή των κατοίκων του Κιέβου αλλαξε δραματικά. Σπίτι τους έχουν γίνει πλέον τα καταφύγια όπου έχουν μεταφέρει ότι θεωρούσαν ότι είναι πολυτιμότερο από την ζωή τους και τα απολύτως αναγκαία.
Η ζωή των ουκρανών σε κάθε γωνιά της χώρας άλλαξε μέσα σε λίγες ώρες. Ο ήχος των σειρήνων αντικατέστησε τον χτύπο του ρολογιού, με τους κατοίκους να σπεύδουν στα καταφύγια για να ξεφύγουν από την βροχή των ρωσικών πυραύλων.
Η Νάταλι είναι κάτοικος Κιέβου και μαζί με τον άντρα της βρίσκονται καθημερινά μες στο καταφύγιο το οποίο έχει γίνει πλέον το σπίτι της.
«Είναι μία αγωνιώδης κατάσταση… από τις 24 Φεβρουαρίου βρίσκομαι μέσα στο καταφύγιο νύχτα και ημέρα… είναι τόσο κρύος ο χώρος που μπορεί να αρρωστήσεις και δεν υπάρχει καμία πιθανότητα να αναρρώσεις» αναφέρει.
«Δεν αποτελεί έκπληξη, δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο και ο στρατός μας είναι δυνατός, ο κόσμος είναι πολύ γενναίος και εγώ ακόμη αν χρειαστεί θα πολεμήσω, θα έπαιρνα ένα όπλο για να υπερασπιστώ τη χώρα μου» προσθέτει, υπογραμμίζοντας πως «ζητάμε από το ΝΑΤΟ αλλά και την ΕΕ να μας βοηθήσουν στους ουρανούς, γιατί αυτή τη στιγμή δεχόμαστε βομβαρδισμούς».
Μέσα στη δίνη του πολέμου, ελπίδα για το αύριο δίνουν τα μικρά παιδιά, που παίζουν στο καταφύγιο. «Την πρώτη μέρα των συγκρούσεων ήταν πολλά παιδιά εδώ μέσα» τόνισε.
Κλεισμένοι στα υπόγεια των πολυκατοικιών, περιμένουν την στιγμή που θα βγουν έξω, με τον γνώριμο πλέον ήχο των σειρήνων να παύει. Την ώρα που οι πύραυλοι χτυπάνε κάθε σπιθαμή της πόλης τους, δεκάδες νέοι βρίσκονται στα καταφύγια του Τσερνίβτσι.
«Η ρωσική προπαγάνδα είναι τόσο ισχυρή ώστε οι Ρώσοι στρατιώτες θεωρούν πως βρίσκονται εδώ για να μας απελευθερώσουν και πώς αυτή είναι μία αποστολή ελευθερίας» πρόσθεσε η 28χρονη Όλγα.
Ο ουρανός της Ουκρανίας γεμίζει από πυραύλους που σκορπούν τον θάνατο, στα καταφύγια όμως η ζωή συνεχίζεται με τους νέους να διατηρούν ακόμη το χαμόγελο καθώς θαυμάζουν τις επιτυχίες του ουκρανικού στρατού κατά των εχθρικών δυνάμεων.
