Μια μικρούλα, πρόλαβε να φύγει μακριά απ’ τον πόλεμο. Παίζει με τα παιχνίδια που βρήκε σε μια άκρη, στο γήπεδο του σχολείου στα σύνορα της Πολωνίας.
Εκατοντάδες παιδιά, κοιμούνται στα ράντζα, το ένα δίπλα στο άλλο… Eίναι η πρώτη φορά μετά από μέρες που νοιώθουν ασφάλεια, μακριά απ’ τις βόμβες και τα όπλα. Χρειάστηκε να περπατήσουν δεκάδες χιλιόμετρα, αφήνοντας πίσω τους το θάνατο και την καταστροφή. Ταλαιπωρημένα, επιτέλους ξεκουράζονται… Με τις μαμάδες και τις υπόλοιπες γυναίκες που είναι κι εκείνες εκεί, να παραμένουν ξάγρυπνες, στο προσκεφάλι τους ανησυχώντας για το μέλλον.
«Παρακαλώ, σταματήστε τον πόλεμο… Θέλω να γυρίσω πίσω στην Ουκρανία και να σπουδάσω μαθηματικά, φυσική. Θέλω να σπουδάσω στο Πανεπιστήμιο. Δεν θέλω να μείνω εδώ» ανέφερε ένας νεαρός.
Κάποιοι άλλοι πρόσφυγες, καίνε χαρτόκουτα για να ζεσταθούν. Άλλοι, βρίσκουν απάγκιο σε ανταλλακτήρια. Οι εθελοντές δεν σταματούν να μοιράζουν τρόφιμα και νερό σ’ όσους καταφέρνουν να φτάσουν ως την Πολωνία.
Κύμα αλληλεγγύης
Δυο παιδιά, τρέχουν στην αγκαλιά της θείας τους. Περίμενε τρεις μέρες, υπομονετικά, στα σύνορα της Ουκρανίας με τη Σλοβακία, ώσπου να φτάσουν εκεί τα ανίψια και η αδελφή της.
Ένας άλλος νεαρός, μοιράζει κάρτες sim στους πρόσφυγες, για να μπορέσουν να επικοινωνήσουν με τις οικογένειές τους…
Αυτό το μωρό, κατάφερε να φτάσει ως τη Βουδαπέστη, μέσα στην αγκαλιά της μητέρας του. Μία γιατρός, φροντίζει να είναι καλά στην υγεία του, την ώρα που εκατοντάδες άλλοι εθελοντές, δίνουν τρόφιμα και νερό στα υπόλοιπα παιδιά και τις γυναίκες που έχουν φτάσει στον σταθμό…
Έφτασαν στην Αθήνα
Η μικρούλα από την Ουκρανία, χαιρετά την κάμερα του LIVE NEWS και στέλνει την αγάπη της. Μαζί με τη μητέρα της, λίγες ώρες αργότερα, φτάνουν με λεωφορείο στην Αθήνα και χάνονται όπως κι οι υπόλοιποι Ουκρανοί, στις αγκαλιές των συγγενών και των φίλων τους που τους περιμένουν.
Ένα γλειφιτζούρι κι ένα κρουασάν, είναι αρκετά για να μοιράσουν χαμόγελα στα παιδιά που είδαν τη φρίκη του πολέμου. Το κοριτσάκι αυτό, δείχνει στη κούκλα της, από το τζάμι, τον κόσμο έξω από το λεωφορείο. Δεν καταλαβαίνει πού βρίσκεται, ούτε τι έχει συμβεί…
Όλοι τους πρόσφυγες στα ξαφνικά, μακριά απ’ τη πατρίδα τους, το σπίτι, τη ζωή τους, με μια βαλίτσα που χωρά πια, μόνο τις αναμνήσεις τους.
