Εκτός από τα μικρά παιδιά βέβαια δραματικές ώρες βιώνει όλος ο άμαχος πληθυσμός. Τη στιγμή που οι ρωσικές δυνάμεις εισβολής βομβάρδιζαν την χώρα, μία γυναίκα έφερε στον κόσμο το παιδί της μέσα σε έναν υπόγειο σταθμό του μετρό.
Κρυμμένοι στα καταφύγια με άδειο βλέμμα αναρωτιούνται πως άλλαξε η ζωή τους σε μία στιγμή. Η ζωή όμως δεν περιμένει. Γεννιέται ξανά μέσα από τις στάχτες στα καταφύγια. Το πρώτο παιδί του πολέμου ήρθε στον κόσμο υπό τον ήχο της σειρήνας…
Μία 23χρονη γυναίκα έφερε στον κόσμο το μωρό της πάνω σε ένα αυτοσχέδιο κρεβάτι του καταφυγίου. Το ονόμασε «Μία».
Όσοι δε βρήκαν χώρο στα καταφύγια αναγκάστηκαν να φορτώσουν όλη τους τη ζωή σε ένα σακίδιο και να φύγουν. Όπως η Οξάνα Λεβτσούκ, να ανατρέψει τη ζωή της οικογένειας της μέσα σε μία νύχτα.
«Τα παιδιά μου έκλαιγαν, δεν ήθελαν να φύγουν. Θέλουν τα παιχνίδια τους. Δεν μπορούμε να τα πάρουμε όλα μαζί μας», δήλωσε.
Άλλοι σφίγγοντας την καρδιά τους αναγκάστηκαν να δώσουν τα παιδιά τους στα σύνορα που μένουν σε άλλη χώρα σε συγγενικά τους πρόσωπα για να μείνουν πίσω και να σώζουν οτιδήποτε, αν σώζεται.
Ένας Ουκρανός στρατιώτης αποχαιρετά με δάκρυα στα μάτια το παιδί του και τον σκύλο του. Όλοι μαζί αγκαλιάζονται, γιατί δεν ξέρουν πότε θα ξαναβρεθούν.
Την ώρα που οι οβίδες σφυρίζουν πάνω από τα κεφάλια τους, οι Ουκρανοί μαθαίνουν να ζουν στα ανήλιαγα υπόγεια, όπως η δημοσιογράφος της ουκρανικής τηλεόρασης που μεταδίδει τις ειδήσεις.
Κρυμμένοι στο καταφύγιο ή στο δρόμο για τα σύνορα ξέρουν πως η ζωή τους άλλαξε ριζικά και ίσως για πάντα.
