Το «Πάμε Δανάη!» πήγε Εύβοια: Περιήγηση στην Ιερά Μονή Αγίου Γεωργίου Ηλίων Αιδηψού

Το μοναστήρι χρονολογείται από το 13^ο αιώνα, ενώ πρώτα ήταν αντρικό, και το 1971 εγκαταστάθηκαν σε αυτό οι πρώτες πέντε μοναχές.

Γυρνώντας πίσω στην απόφασή της να ασχοληθεί με το μοναχισμό, η αδελφή Χρυσοστόμη είπε ότι «Με τη χάρη του Θεού έχουν συμπληρωθεί 25 χρόνια. Για να γίνει κάποιος μοναχός πρέπει να έχει δύο κλήσεις. Η μία από το Θεό και η άλλη από τον εαυτό του. Ταυτόχρονα με την αφιέρωσή μας στο Θεό, εγκαταλείπουμε τους γονείς μας, τα αδέρφια μας, την καριέρα μας, ό,τι προοπτική μπορεί να μας προσφέρει ο κόσμος».

«Οι δικοί μου άνθρωποι νομίζω ότι πόνεσαν με την απόφασή μου, ωστόσο με την πάροδο του χρόνου αναθεώρησαν. Όταν βλέπεις τον άλλο ότι είναι ευτυχισμένος συνηγορείς στην απόφασή του. Δεν έχει υπάρξει στιγμή που να μετάνιωσα για την απόφαση που πήρα», συνέχισε η ίδια.

Μιλώντας για το τι την τρομάζει στον κόσμο σήμερα, η αδελφή Χρυσοστόμη είπε ότι «Με τρομάζει η αποστασία από το Θεό. Όταν έχουμε μέσα μας το Θεό έχουμε αναστολές, έχουμε πορεία. Όταν δεν υπάρχει στη ζωή μας, τότε παραλύουμε. Για αυτό τόσοι άνθρωποι παίρνουν ψυχοφάρμακα, γιατί έχει χαθεί η ελπίδα μας και η προοπτική μας στο Θεό».

Αναφερόμενη στην καθημερινότητα στο μοναστήρι εξήγησε ότι «Ξεκινάμε κάθε μέρα με την πρωινή προσευχή. Μετά γίνονται οι διακονίες μας, οι εργασίες μέσα στο μοναστήρι. Το απόγευμα έχουμε την εσπερινή προσευχή μας. Ο μοναχός προσεύχεται για όλο τον κόσμο, όχι μόνο για τον εαυτό του».

Σχετικά με το πώς αντιμετωπίζει τις δυσκολίες, σημείωσε ότι «Ο μοναχός είναι σαν τον αθλητή. Κάθε μέρα έχει να αντιμετωπίσει ένα καινούργιο σκάμμα. Δεν πρέπει να στεκόμαστε στη δυσκολία, αλλά στο τι αποκομίζουμε από κάθε δυσκολία. Κάθε δυσκολία και κάθε δοκιμασία έχει όφελος».

Κλείνοντας, ευχήθηκε «Ο κόσμος να μην εγκαταλείπεται, και να ελπίζει στο Θεό. Νομίζω ότι αυτό έχουμε ανάγκη. Να ελπίζουμε στο έλεος και στην αγάπη του Θεού. Αυτό πρέπει να τροφοδοτεί τις ψυχές μας».