Στην εκπομπή «Πάμε Δανάη!» μίλησε ο Αλέξανδρος Μπουρδούμης.
Φέτος ο ηθοποιός πρωταγωνιστεί στην σειρά «Χαιρέτα μου τον Πλάτανο» που προβάλλεται στην ΕΡΤ.
«Νιώθω πολύ καλά. Και η πρώτη φορά που εμφανίστηκαν στην τηλεόραση ήταν στην ΕΡΤ το 1999. Είναι πολύ σημαντικό ότι η κρατική τηλεόραση άλλαξε το τοπίο και το στίγμα στο τηλεκοντρόλ του τηλεθεατή. Πολύ ευτυχές ότι η κρατική τηλεόραση έχεις 3 σειρές που πάνε πολύ καλά και αρέσουν στον κόσμο» δήλωσε μιλώντας για τη σειρά.
Στη συνέχεια μίλησε για την πορεία του στον καλλιτεχνικό χώρο.
«Δεν το φανταζόμουν. Είχαν την τρέλα να γίνω ηθοποιός και απλά το δοκίμασα. Το είχα πει απέξω-απέξω στη μητέρα μου. Ήταν υποστηρικτικοί οι γονείς μου. Μπήκα στο μαγικό χώρο του Θεάτρου Τέχνης. Είχα άγνοια κινδύνου και αυτό με βοήθησε να ξεπεράσω το τρακ. Με διάλεξαν κι εκεί ξεκίνησα στο Θέατρο Τέχνης με δασκάλους τους επίγονους του Κουν» σημείωσε και πρόσθεσε:
«Η πορεία μου δεν είχε εξάρσεις. Βήμα – βήμα χτίστηκε η καριέρα μου».
Παράλληλα, έκανε λόγο ότι νιώθει τυχερός που συνεργάστηκε με ηθοποιούς όπως ο Βέγγος και ο Καρακατσάνης. «Παρακολουθούσα τι έκαναν αλλά και τι άνθρωποι είναι. Και με επηρέαζε αυτό».
Ο Αλέξανδρος Μπουρδούμης αναφέρθηκε και στις καταγγελίες για σεξουαλική παρενόχληση και λεκτική βία στο καλλιτεχνικό στερέωμα που είδαν το φως της δημοσιότητας το τελευταίο διάστημα.
«Δυστυχώς στρέψαμε τα φώτα της δημοσιότητας στο επάγγελμά μας για αυτό τον λόγο. Είναι λυπηρό. Είναι γενναίες και σημαντικές οι αποκαλύψεις. Για δεκαετίες η κοινωνία είχε προβληματικές συμπεριφορές. Αλλά όχι μόνο στο θέατρο. Μη μπούμε σε διαδικασία ντεντέκτιβ ποιος τι και γιατί. Να ακούσουμε όσους θέλουν να μιλήσουν και να ακούσει και να βοηθηθεί η κοινωνία από τη διαδικασία των αποκαλύψεων. Κάθε Ζέτα, κάθε Ευδοκία, όλα τα κορίτσια, ‘’επώνυμα’’ η μη, που δέχθηκαν παρενόχληση, είναι καλό να μιλήσουν» τόνισε.
Επιπλέον, έκανε λόγο ότι «είναι καιρός να ξέρουμε να πούμε και μια συγγνώμη» ενώ πρόσθεσε πως «Οι ηθοποιοί είναι ευάλωτοι την ώρα της δουλειάς. Εκεί πρέπει να προσέχουμε πώς τους αντιμετωπίζουμε».
«Όλο αυτό κάπου θα οδηγηθεί. Θα πονέσουμε, θα διαιρεθούμε, αλλά πρέπει στο τέλος να γίνει κάτι επιτέλους. Να υπάρχει μια ένωση, μια συσπείρωση».
