Σε Ελλάδα όσο και εξωτερικό, παίκτες και προπονητές που βρέθηκαν απέναντι ή δίπλα του στα γήπεδα, εκφράζουν οδύνη για το θάνατό του και υποκλίνονται στο ανεπανάληπτο ταλέντο του.
Την ώρα που τα εκατομμύρια των Αργεντίνων απηύθυναν το ύστατο χαίρε στον Ντιέγκο Μαρντόνα, στην άλλη άκρη του κόσμου, η Νάπολι πενθούσε για το δικό της Θεό.
Με δάκρυα στα μάτια οι Ναπολιτάνοι αποχαιρετούσαν τον δικό τους Ντιέγκο, ανάβοντας ένα κερί δίπλα στις φωτογραφίες του.
Έξω από το Σαν Πάολο οι τιφόζι με καπνογόνα και συνθήματα, θύμισαν τις ημέρες δόξας του πιμπο ντ’ όρο στην πόλη, όταν κατακτούσε τους τίτλους.
Και οι παίκτες της ομάδας που δόξασε, αποχαιρέτησαν τον άγιο της πόλης φορώντας τη φανέλα με το 10 στην πλάτη πριν τη σέντρα του αγώνα με τη Ριέκα.
« Εάν γινόταν μια δημοσκόπηση, ποιος είναι πιο δημοφιλής, ο άγιος Ιανουάριος (προστάτης της πόλης) η ο Ντιέγκο Μαραντόνα, σίγουρα θα κέρδιζε ο Μαραντόνα»
Ίδιες σκηνές στα γήπεδα της Ευρώπης, με τους ποδοσφαιριστές στα παιχνίδια του Γιουρόπα Λιγκ, να λένε αντίο βουβά, σε έναν από τους κορυφαίους, που πάτησαν το χορτάρι.
«Η κάθε γενιά έχει τους παίκτες της και ο Ντιέγκο για τη δική μου γενιά είανι αυτός που όλοι γνωρίζουν»
Ο Μαραντόνα κατάφερε το απίθανο με το θάνατο του. Οπαδοί της Ρίβερ και της Μπόκα, αναπολούσαν με λυγμούς τις μεγάλες του στιγμές στο ντέρμπι μίσους της πόλης.
Σε όλο τον κόσμο οι άνθρωποι που βρέθηκαν αντίπαλοι του κάποια στιγμή, έχουν κάτι να θυμηθούν. Όπως ο Γιώργος Καραγκούνης, που τα άκουσε από τον κόουτς Μαραντόνα στο μουντιάλ της Αφρικής το 2010.
«Μόλις τελείωσε το παιχνίδι και μόνο, που όπως είπα, μιλήσαμε μαζί του και όλα αυτά που συνέβησαν ήτανε για όλους μας όνειρο.»
Ο Γιώτης Τσαλουχίδης ήταν ο τελευταίος παίκτης που τον αντιμετώπισε με τη φανέλα της εθνικής στο μουντιάλ της Αμερικής και ο Αντώνης Μήνου, ακόμη θυμάται το τελευταίο του γκολ.
«Μου είπαν να τον παίξω man to man καλά κι οι δημοσιογράφοι που είχαν έρθει από την Αργεντινή σίγουρα υπάρχει ένας μεγάλος σεβασμός σε αυτό το τεράστιο όνομα και εγώ λέω είμαι ένας πόντιος ένας πόντιος εναντίον του Μαραντόνα.»
Το 2006, μια 11χρονη μικρούλα πόζαρε με καμάρι στο πλάι του θεού στο Καραϊσκάκης. Η Μαρία Σάκκαρη ήταν από τα τυχερά κορίτσια.
«Εγώ δυστυχώς ήμουνα μικρή, δεν τον θυμάμαι να παίζει, αλλά θυμάμαι εκείνη τη στιγμή που τον γνώρισα, πόσο μεγάλη τιμή ήτανε για εμένα και τον αδερφό μου.»
Και αν στην Αγγλία οι περισσότεροι ακόμη δε του συγχωρούν το χέρι του θεού, οι κορυφαίοι αναγνωρίζουν το μέγεθος του.
«Νομίζω θα πρέπει να θυμόμαστε το μεγαλείο του. Πόσο εκπληκτικός ήταν με την μπάλα και πόση χαρά έδωσε σε τόσους πολλούς φιλάθλους.»
Ο Μαραντόνα θα συνεχίσει να αποτελεί έμπνευση για τον απλό κόσμο, τους φιλάθλους που τον λάτρεψαν. Αλλά και τους καλλιτέχνες που θα αποτυπώνουν με το δικό τους ξεχωριστό τρόπο στον καμβά, σε έναν τοίχο σε μια φτωχογειτονιά ή στα ερείπια του πολέμου το πρόσωπο του χρυσού παιδιού.
Και εκείνος από εκεί ψηλά, δίπλα στους αγγέλους, θα μας βλέπει όλους και σίγουρα θα χαμογελά.
