Ήταν Μιχαήλ Άγγελος και Ντα Βίντσι και Ρέμπραντ και Μπετόβεν και Πυθαγόρας, μόνο που είχε το δικό του θεώρημα: το θεώρημα του Ντιέγκο, αυτό που θα διδάσκεται πάντα, για πάντα, όσο υπάρχει μπάλα, καπάκι, μπουκάλι για να κλοτσάνε τα παιδιά.
Θα τον ακούνε πάντα, για πάντα, στα παραμύθια του παππού, γιατί ήταν μύθος, μύθος, που ξεπέρασε τα όρια της φαντασίας κάνοντας πράγματα αδύνατα για τον άνθρωπο. Γιατί ήταν θεός, θεός της μπάλας, που τη διέταζε κι εκείνη υπάκουε τυφλά.
Ένας θεός, όχι σκέτος ιεροκήρυκας, με δική του εκκλησία και πιστούς.
Πέθανε ο θεός της μπάλας, ο αλήτης θεός της; Δεν πεθαίνουν οι θεοί, ζουν μέσα μας, ζουν στον ουρανό, στη γη, στην αιωνιότητα, ζουν με τα έργα και τις ημέρες τους, όπως συμβαίνει με όλες τις ιδιοφυίες.
Γιατί ήταν ο μόνος, ο ΜΟΝΟΣ, που μετέτρεψε το ποδόσφαιρο από ομαδικό σε ατομικό σπορ, ο μόνος που μπορούσε να πάρει ένα παιχνίδι μόνος του.
Όπως στο μουντιάλ με την Αγγλία, εκεί που μόνο τη… βασίλισσα Ελισάβετ δεν ντρίμπλαρε.
Όκει, είχε προηγηθεί το χέρι του θεού, αλλά ήθελε να το γράψει κι αυτό η ιστορία.
Του χρωστάει η μπάλα, της χρώσταγε κι αυτός.
Χόρευε στο γήπεδο, χόρευε, τρέλαινε τον κόσμο.
Χόρευε ακόμα και στη λάσπη, όπως τότε που δεν άκουσε τις απειλές της Νάπολι και πήγε να παίξει σε ένα παράπηγμα για να βοηθήσει ένα παιδάκι που χρειαζόταν εγχείρηση.
Το φτωχό αγόρι από την παραγκούπολη της Βίλα Φιορίτο, ο γιος της Ντόνα Τότα και τον Δον Ντιέγκο Τσιτόρο, κατάφερε να καταργήσει τους νόμους της φύσης και να φτάσει στην κορυφή του κόσμου, Αϊνστάιν των γηπέδων.
Κι άλλοι ήταν μεγάλοι, σπουδαίοι, συναρπαστικοί, αλλά αυτός παρέμεινε απλησίαστος, απαράμιλλος, μοναδικός στην υψηλότατη τέχνη του.
Πήρε από το χέρι τη φτωχούλα Νάπολι και την έφτασε στην κορυφή της Ιταλίας, μόνος οδήγησε την Αργεντινή στην κορυφή του κόσμου, αυτό δεν θα ξαναγίνει ποτέ, ποτέ!
Γι’ αυτό κι έσπασαν χτες την καραντίνα στη Νάπολι και σε ολόκληρη την Αργεντινή. Για να κλάψουν για τον χιλιοτραγουδισμένο θεό τους!
Αυτόν που προσκύνησαν οι πάντες, από τον Πάπα και τον Φιντέλ και τον προκάτοχο βασιλιά, τον Πελέ, ως τους απλούς ανθρώπους.
Και τι σύμπτωση! Πέθανε την ίδια ημερομηνία με δυο ανθρώπους που λάτρευε ο Τσε του ποδοσφαίρου, αδιανόητο. 25 Νοεμβρίου 2005 ο πέμπτος μπιτλ, ο Τζορτζ Μπεστ, 25 Νοεμβρίου 2016 ο κομαντάτε Φιντέλ, 25 Νοεμβρίου 2020 ο Ντιέγκο.
Αυτός ο μέγας χορευτής, όπως οι μεγαλύτεροι των Μπολσόι, εφευρετικός όπως ο Ντα Βίντσι με… τριγωνομετρία επί χόρτου, αθάνατος ζωγράφος, ο αλήτης θεός της μπάλας, τους νίκησε όλους εκτός από τις εξαρτήσεις και τα πάθη του, τους εφιάλτες που άρχισαν να τον κυνηγούν όσο ακόμα έπαιζε.
Ασθενής η σάρκα, έλιωσε από τα πάθη του. Κι η εικόνα του στα γήπεδα της Ρωσίας το 2018, εκεί που τον λυπήθηκαν πολλοί πιστοί του, ήταν αποτέλεσμα αυτών των παθών του, ακάνθινο στεφάνι στην ιερότητά του.
Αλλά τώρα, εκεί, στους βασιλιάδες τ’ ουρανού, ο κόσμος θα θυμάται –για πάντα- εκείνο το μελαχρινό αγόρι που έσφιγγε τη γροθιά του και νικούσε θεούς και δαίμονες. Όλους, εκτός από τον εαυτό του.
Όχι, δεν πέθανε ο Ντιέγκο, αυτός ο Τσε της μπάλας. Όπως δεν πέθανε ο Μπετόβεν, ο Αϊνστάιν, ο Μιχαήλ Άγγελος!
Η επανάσταση αυτού του αντισυμβατικού και αυτοκαταστροφικού αγοριού θα μείνει εις τους αιώνας…
